Afro-Latino festival 2012 - zondag

Op zaterdag kon enkel een frisse bries het zomer­weer wat verstoren, maar op de finale dag van het Afro-Latino festival plensde de regen de eventuele kater van de voorgaande avond eruit. Kletsnatte, verlaten spring­kastelen dus maar is er meer nodig dan een hardnekkige bui om onze wereld­muziek­appetijt te laten verwateren. Ondanks het kwakkelende weer — de koffiestand deed overigens gouden zaken — ging het er opnieuw behoorlijk feestelijk aan toe in het Limburgse Bree. Méér zelfs dan op zaterdag en we durven zowaar gewag maken van één van de strafste Afro-Latino festivaldagen ooit. Waarom u er ook bij had moeten zijn doen we met veel plezier (en evenveel foto's) uit de doeken.

Zule Max kreeg de ondankbare taak om op een onchristelijk vroeg uur te openen — aanvoerdster Zulema telde dertien toeschouwers. Dit strickly female salsa orkest zagen we vorig jaar voor het eerst aan het werk op Couleur Café en is op zich al een logistiek wonder. Kort gerokt, glitter en naaldhakken, maar vergis u niet: deze dames zetten in Bree een ijzersterke set salsa neer. Een jaar later zijn ze duidelijk gerodeerd en de temperatuur in de Pampero tent ging gevoelig de hoogte in. Leuk detail: voor het percussie-intermezzo hadden de twee frontdames voor de gelegenheid hun pannen meegebracht. De naam Tommy Tornado deed niet direct een belletje rinkelen maar we lazen dat deze saxofonist deel uit maakt van Rude Rich & the High Notes, de Nederlandse reggae backing band die we al eerder het podium zagen delen met de Heptones en Dennis Alcapone. De man en zijn bandleden wisten ons (ondanks de afwezigheid van een echte frontman) vlotjes te overtuigen van hun solide roots reggae en ska met (hoe kan het ook anders) heerlijke blazers­partijen.

Ook SMOD, de hiphop band rond Sam Bagayoko (de zoon van Amadou & Mariam), zagen we vorig jaar op Couleur Café en is de toenmale schuch­te­re act duidelijk ontgroeid. De op het eerste zicht brave liedjes ontaarden in een behoorlijk explosieve cock­tail van Malinese blues en rhymes in het Bambara. Dat Manu Chao aan de knoppen stond bij de opnames van hun debuut­album is duidelijk hoorbaar — de samples van de DJ alleen al — en heeft ook geen kwaad gedaan voor hun internationale carrière. Van het aantal bands in de musica mestiza scene in Barcelona waren we al een tijdje de tel kwijt, maar Afro-Latino wist er eentje op te vissen die ze nog niet over vloer hebben gehad: Sabor de Gràcia. In hun muzikale hutsepot haalde (mede dankzij enkele muzikanten van Ojos de Brujo) de scheut flamenco de overhand, maar het geheel kon ons niet echt overtuigen.

Historisch gezien mag Afro-Latino dan niet de scherp­ste reggae programmator zijn, sinds deze editie gaat dit niet meer op. In de Pampero stage kregen we terug een brok degelijke reggae & dancehall voor­ge­scho­teld: Ziggi Recado. Het is ondertussen de een, twee, drie, vier, vijfde keer dat we de jonge Amster­damse Rotterdammer met Antilliaanse roots op de planken treffen, en de man wordt elke keer beter. Met z'n heerlijke groove en warme vocals pre­fe­re­ren we Ziggi zonder twijfel boven zijn schreeuw­erige Jamaicaanse collega's. In de hoofdtent stond Pupy y Los Que Son Son geprogrammeerd maar werd wegens visa problemen in allerijl vervangen door Elito Reve y su Charangon. Een groots latin orkest met op de frontlinie een batterij vocalisten annex volksmenners. We waanden ons even op de Antilliaanse feesten, zeker toen enkele dansgrage dames — compleet met decimeters hoge hakken en bedreven in het betere achterwerk-werk — uit het publiek werden geplukt. De zon ging er zowaar van schijnen.

Voor de laatste keer staken we de festivalweide over richting Pampero stage voor een concert waar we al een tijdje naar uitkijken. Een genre als salegy zie je niet elke dag op een Belgisch podium staan, dus waren we verheugd om Jaojoby, dé salegy meester uit Madagascar op de Afro-Latino affiche te treffen. Hoewel de overgang van soundcheck naar het echte concert vrij wazig was, genoten we met volle teugen van het opzwepende 6/8 ritme, de heerlijke akoes­tische gitaarriedeltjes, het eindeloos gehuppel (mét de glimlach) van Jaojoby en de iets spectaculairdere bewegingen van zijn dochter. De 14de Afro-Latino editie werd in schoonheid afgesloten door de Ivoriaanse reggae-ster Alpha Blondy. De man is even bekend (of berucht) van zijn vlijmscherpe teksten als van zijn oerdegelijke reggae. En zelfs na een, twee, drie, vier keer tovert de man prompt een hemelsbrede glimlach op ons gezicht en zet zo een punt achter één van de meest memorabele festivaldagen van Afro-Latino. Kudos voor hele organisatie!

reacties