Interview met Sergent Garcia @ Couleur Café
Met het door Colombiaanse ritmes geïnspireerde album Una Y Otra Vez zette Sergent Garcia zich weer helemaal in the picture en dat hij er ook live nog steeds helemaal staat bewees hij onlangs op Couleur Café waar we ook volgend gesprek met hem hadden.
Bruno, kan je ons om te beginnen eens vertellen hoe je destijds begonnen bent als muzikant?
Sergent Garcia: "Ik ben beginnen spelen bij een aantal punkbandjes en wat later ben ik dan gitarist geworden bij Ludwig Von 88, een groep waarmee we trouwens aardig wat concerten in België hebben gespeeld. Het was een van de belangrijkste bands uit de Franse alternatieve scene van de jaren negentig. Gelijktijdig was ik toen ook al bezig met sound system shows onder de naam Sergent Garcia. Mijn repertoire bestond destijds vooral uit Spaanstalige ragga, maar toen ik aan een soloalbum begon te denken besloot ik om in plaats van zoals zovelen op Jamaicaanse reggae te rappen, Latijns-Amerikaanse ritmes te gebruiken en zo is uiteindelijk mijn Cubaans-Jamaicaanse cross-over ontstaan. Daarna heb ik dan een groepje samengesteld om ook live shows te kunnen spelen en zo is het hele salsamuffin concept er tenslotte gekomen."
Kan je de punkinvloeden uit je jeugd nog kwijt in de muziek die je tegenwoordig maakt?
Sergent Garcia: "Er zijn toch nog elementen uit terug te vinden, ja. Ach, misschien ben ik tegenwoordig wel meer punk dan ik toen was? Voor mij is het nooit een kwestie geweest van een stijl omwisselen voor een andere. Wat er toentertijd in mijn hoofd omging, doet dat vandaag nog steeds. Akkoord, muzikaal verschilt wat ik vandaag doe een heel stuk van de punkmuziek uit mijn verleden, maar ideologisch ben ik niet zoveel veranderd. En als ik het toch dreig te vergeten heb ik nog altijd mijn zoon om er mij aan te herinneren! (lacht)"
Als men het over jouw muziek heeft, vallen vak al snel termen als "musica mestiza", een genre dat onlosmakelijk verbonden blijft met de Spaanse stad Barcelona. Is er ook een link tussen Sergent Garcia en die stad?
Sergent Garcia: "Vreemd genoeg wel, ja. Ik heb er een tijdje gewoond in het begin van de jaren negentig, de periode van de Olympische Spelen (1992, red.). In die tijd was Spanje nog niet geëuropeaniseerd zoals u en muzikaal gezien was het nog vooral een natie van rockliefhebbers. Tegenwoordig staat Barcelona bekend als een bruisende kosmopolitische stad, maar als we het echt over mestizo muziek hebben denk ik dat die zich eerder in Parijs dan in Barcelona ontwikkeld heeft. In Frankrijk had je bands als Mano Negra (Manu Chao, zanger en frontman van Mano Negra verhuisde begin jaren negentig naar Barcelona en legde zo de fundamenten voor de latere mestizo scene daar, red.), Orchestre National de Barbes, Gnawa Diffusion en natuurlijk mezelf. (lacht). Parijs en bij uitbreiding ook Brussel zijn een stuk multicultureler dan Barcelona; logisch want immigratie is in Spanje eigenlijk een vrij recent gegeven."
Ga je akkoord als ik je zeg dat je je voor je laatste albums veel meer hebt laten beïnvloeden door je reizen dan dat voor je eerdere platen het geval was?
Sergent Garcia: "Ja, absoluut. Mijn eerste albums heb ik ook gewoon in Europa opgenomen; ik gebruikte wel invloeden uit de Latijns-Amerikaanse muziek, maar had nog niet echt de gelegenheid gehad om me echt in die cultuur onder te dompelen. Sergent Garcia heeft me eigenlijk de kans gegeven om plaatsen als Mexico, Jamaica, Cuba en Colombia te ontdekken en al reizend is mijn werk wat veranderd in een continue zoektocht naar leuke ritmes en hun cultuurhistorische relevantie. Sin Fronteras (Virgin, 2001, red.) heb ik deels in Cuba en Jamaica opgenomen en Mascaras (Virgin, 2006, red.); het is trouwens in dat laatste land dat ik geïntrigeerd raakte door het ritme van de cumbia en besloot om ook de wieg van die muziek, Colombia, eens te gaan verkennen. Ik ben ondertussen al verschillende keren in Colombia geweest en zo heb ik langzaamaan meer en meer contacten kunnen leggen met een aantal lokale artiesten."
Ritmisch gezien hebben cumbia en reggae me altijd nauw verwant geleken.
Sergent Garcia: "Absoluut, voor mij is de cumbia ook gewoon het Latijns-Amerikaanse equivalent voor reggae. Ze hebben beide dezelfde cadens en tempo, maar ze verschillen wat het gebruik van percussie en bas betreft; in Colombia is de percussie vooral beïnvloed door Afrikaanse ritmes, terwijl het in Jamaica toch vooral de invloed van de Amerikaanse soul is die doorweegt. Het zijn in ieder geval twee genres die je ongelooflijk goed met elkaar kunt combineren en waarop het ook nog eens makkelijk dansen is, iets wat ze toch een vrij universeel karakter geeft.
Een ander Latijns-Amerikaans genre dat vrij dicht bij reggae aanleunt, is de reggaeton.
Sergent Garcia: "Ja, maar de populariteit van dat genre wordt hier wel eens overdreven. Reggaeton is enorm populair in Puerto Rico en Mexico, maar echt wijdverspreid is het genre nog niet. De muziek je het vaakst hoort in de Zuid-Amerikaanse volkswijken is nog steeds de cumbia en dan misschien nog vooral de zogenaamde "cumbia villera" (typisch Argentijnse vorm van cumbia, ontstaan in de "villas miseria" of krottenwijken van Buenos Aires en een afgeleide vorm van cumbia sondera en chicha cumbia, red.), de cumbia uit de getto’s, die vrij zwaar klinkt en qua attitude nauw aansluit bij de gangsterpose uit de reggaeton."
Het accent van jouw muziek heeft altijd op Latijns-Amerikaanse ritmes gelegen. Zou het je niks zeggen om eens een andere richting in te slaan en bijvoorbeeld een album op te nemen vol Afrikaanse of zelfs Aziatische invloeden?
Sergent Garcia: "Ik moet toch toegeven dat ik van nature een wat emotionele band heb met Latijns-Amerika, maar Afrika is natuurlijk de moeder van al die ritmes, dus dat zegt me ook wel wat om dat eens te proberen."
Je albums zijn een mix van invloeden. Voel je je ook de ambassadeur van al die genres?
Sergent Garcia: "Neen, een ambassadeur heb ik me nooit echt gevoeld; ik denk dat de muzikanten van ginder de echte ambassadeurs zijn. Ik ben gewoon iemand die gefascineerd is door die muziek en die er, zo je wilt, een andere kijk op biedt. Ik ben opgegroeid in een multiculturele omgeving - in mijn familie stroomt er zowel Spaans als Arabisch en Afrikaans bloed - en daarom voel ik me ook zo goed thuis in Latijns-Amerika, van nature een mengcultuur. Ik wil daar wel nog aan toevoegen dat ik me toch op de een of andere manier verbonden voel met die familie van groepen die net als ik op zoek gaan naar die traditionele ritmes en ze helpen conserveren en integreren in de hedendaagse muziek om ze zo uit te dragen over de ganse wereld."
Sergent Garcia: "Ik ben beginnen spelen bij een aantal punkbandjes en wat later ben ik dan gitarist geworden bij Ludwig Von 88, een groep waarmee we trouwens aardig wat concerten in België hebben gespeeld. Het was een van de belangrijkste bands uit de Franse alternatieve scene van de jaren negentig. Gelijktijdig was ik toen ook al bezig met sound system shows onder de naam Sergent Garcia. Mijn repertoire bestond destijds vooral uit Spaanstalige ragga, maar toen ik aan een soloalbum begon te denken besloot ik om in plaats van zoals zovelen op Jamaicaanse reggae te rappen, Latijns-Amerikaanse ritmes te gebruiken en zo is uiteindelijk mijn Cubaans-Jamaicaanse cross-over ontstaan. Daarna heb ik dan een groepje samengesteld om ook live shows te kunnen spelen en zo is het hele salsamuffin concept er tenslotte gekomen."
Kan je de punkinvloeden uit je jeugd nog kwijt in de muziek die je tegenwoordig maakt?
Sergent Garcia: "Er zijn toch nog elementen uit terug te vinden, ja. Ach, misschien ben ik tegenwoordig wel meer punk dan ik toen was? Voor mij is het nooit een kwestie geweest van een stijl omwisselen voor een andere. Wat er toentertijd in mijn hoofd omging, doet dat vandaag nog steeds. Akkoord, muzikaal verschilt wat ik vandaag doe een heel stuk van de punkmuziek uit mijn verleden, maar ideologisch ben ik niet zoveel veranderd. En als ik het toch dreig te vergeten heb ik nog altijd mijn zoon om er mij aan te herinneren! (lacht)"
Als men het over jouw muziek heeft, vallen vak al snel termen als "musica mestiza", een genre dat onlosmakelijk verbonden blijft met de Spaanse stad Barcelona. Is er ook een link tussen Sergent Garcia en die stad?
Sergent Garcia: "Vreemd genoeg wel, ja. Ik heb er een tijdje gewoond in het begin van de jaren negentig, de periode van de Olympische Spelen (1992, red.). In die tijd was Spanje nog niet geëuropeaniseerd zoals u en muzikaal gezien was het nog vooral een natie van rockliefhebbers. Tegenwoordig staat Barcelona bekend als een bruisende kosmopolitische stad, maar als we het echt over mestizo muziek hebben denk ik dat die zich eerder in Parijs dan in Barcelona ontwikkeld heeft. In Frankrijk had je bands als Mano Negra (Manu Chao, zanger en frontman van Mano Negra verhuisde begin jaren negentig naar Barcelona en legde zo de fundamenten voor de latere mestizo scene daar, red.), Orchestre National de Barbes, Gnawa Diffusion en natuurlijk mezelf. (lacht). Parijs en bij uitbreiding ook Brussel zijn een stuk multicultureler dan Barcelona; logisch want immigratie is in Spanje eigenlijk een vrij recent gegeven."
Ga je akkoord als ik je zeg dat je je voor je laatste albums veel meer hebt laten beïnvloeden door je reizen dan dat voor je eerdere platen het geval was?
Sergent Garcia: "Ja, absoluut. Mijn eerste albums heb ik ook gewoon in Europa opgenomen; ik gebruikte wel invloeden uit de Latijns-Amerikaanse muziek, maar had nog niet echt de gelegenheid gehad om me echt in die cultuur onder te dompelen. Sergent Garcia heeft me eigenlijk de kans gegeven om plaatsen als Mexico, Jamaica, Cuba en Colombia te ontdekken en al reizend is mijn werk wat veranderd in een continue zoektocht naar leuke ritmes en hun cultuurhistorische relevantie. Sin Fronteras (Virgin, 2001, red.) heb ik deels in Cuba en Jamaica opgenomen en Mascaras (Virgin, 2006, red.); het is trouwens in dat laatste land dat ik geïntrigeerd raakte door het ritme van de cumbia en besloot om ook de wieg van die muziek, Colombia, eens te gaan verkennen. Ik ben ondertussen al verschillende keren in Colombia geweest en zo heb ik langzaamaan meer en meer contacten kunnen leggen met een aantal lokale artiesten."
Ritmisch gezien hebben cumbia en reggae me altijd nauw verwant geleken.
Sergent Garcia: "Absoluut, voor mij is de cumbia ook gewoon het Latijns-Amerikaanse equivalent voor reggae. Ze hebben beide dezelfde cadens en tempo, maar ze verschillen wat het gebruik van percussie en bas betreft; in Colombia is de percussie vooral beïnvloed door Afrikaanse ritmes, terwijl het in Jamaica toch vooral de invloed van de Amerikaanse soul is die doorweegt. Het zijn in ieder geval twee genres die je ongelooflijk goed met elkaar kunt combineren en waarop het ook nog eens makkelijk dansen is, iets wat ze toch een vrij universeel karakter geeft.
Een ander Latijns-Amerikaans genre dat vrij dicht bij reggae aanleunt, is de reggaeton.
Sergent Garcia: "Ja, maar de populariteit van dat genre wordt hier wel eens overdreven. Reggaeton is enorm populair in Puerto Rico en Mexico, maar echt wijdverspreid is het genre nog niet. De muziek je het vaakst hoort in de Zuid-Amerikaanse volkswijken is nog steeds de cumbia en dan misschien nog vooral de zogenaamde "cumbia villera" (typisch Argentijnse vorm van cumbia, ontstaan in de "villas miseria" of krottenwijken van Buenos Aires en een afgeleide vorm van cumbia sondera en chicha cumbia, red.), de cumbia uit de getto’s, die vrij zwaar klinkt en qua attitude nauw aansluit bij de gangsterpose uit de reggaeton."
Het accent van jouw muziek heeft altijd op Latijns-Amerikaanse ritmes gelegen. Zou het je niks zeggen om eens een andere richting in te slaan en bijvoorbeeld een album op te nemen vol Afrikaanse of zelfs Aziatische invloeden?
Sergent Garcia: "Ik moet toch toegeven dat ik van nature een wat emotionele band heb met Latijns-Amerika, maar Afrika is natuurlijk de moeder van al die ritmes, dus dat zegt me ook wel wat om dat eens te proberen."
Je albums zijn een mix van invloeden. Voel je je ook de ambassadeur van al die genres?
Sergent Garcia: "Neen, een ambassadeur heb ik me nooit echt gevoeld; ik denk dat de muzikanten van ginder de echte ambassadeurs zijn. Ik ben gewoon iemand die gefascineerd is door die muziek en die er, zo je wilt, een andere kijk op biedt. Ik ben opgegroeid in een multiculturele omgeving - in mijn familie stroomt er zowel Spaans als Arabisch en Afrikaans bloed - en daarom voel ik me ook zo goed thuis in Latijns-Amerika, van nature een mengcultuur. Ik wil daar wel nog aan toevoegen dat ik me toch op de een of andere manier verbonden voel met die familie van groepen die net als ik op zoek gaan naar die traditionele ritmes en ze helpen conserveren en integreren in de hedendaagse muziek om ze zo uit te dragen over de ganse wereld."