Couleur Café 2011 - zaterdag

Ook op de tweede festivaldag werd Couleur Café niet bepaald op tropische temperaturen getrakteerd, maar dat kon duizenden open-minded muziekliefhebbers niet tegenhouden om terug naar hartje Brussel af te zakken. De (wereld)muziek kwam je ook op zaterdag vanuit alle windstreken tegemoet waaien, maar gelukkig hadden we ons huiswerk gemaakt. Zodoende beschikten we over een uitgestippelde route langs oude bekenden en (hopelijk) enkele fijne ontdekkingen. Men volge mijn (bij momenten modderig) spoor.

We begonnen ons parcours in de Fiesta tent waar de Guinese Sayon Bamba met veel goesting haar set inzette. Toegegeven, we waren ietwat sceptisch (te meer ze uitsluitend blanke muzikanten had mee­ge­bracht), maar toch kon ze ons bekoren met een handvol energieke songs en haar indringende blik. De inlandse mestizo's van Los Callejeros zetten het feestgedruis in de Fiesta tent vrolijk verder met hun kleurrijke genre­cocktail. Te veel invloeden om op te noemen en misschien ook iets te veel voor een samenhangende sound. Maar sympathiek en pretensie­loos, dat wel. Tijd voor een explosievere set en dat vonden we op de Titan stage. Het Franse duo Ragga­sonic hield het in 1998 voor bekeken, maar sinds vorig jaar maken ze terug menig podium onveilig. En zo ook op Couleur Café: licht ontvlambare dancehall, gekruid met bekende, melodieuze riddims die voor dat tikkeltje extra zorgen. C'était chaud — een ontdekking.

In de Univers tent stond een portie roots reggae uit de VS ons op te wachten. SOJA, oftwel Soldiers of Jah Army, zette een boeiende set neer. Hun sound over­goten ze afwisselend met een soort tristesse of met intense blazerspartijen, maar klonk altijd doorleefd. Op weg naar het Titan podium hielden we een korte stop bij SMOD, vier jonge snaken uit Mali waarvan eentje de zoon van Amadou & Mariam blijkt te zijn. Het begon vrij rustig met een akoestisch nummer, maar al gauw vlogen de rhymes in het rond. Amuzant, al hadden en paar live instrumenten niet misstaan. In ieder geval iets om in de gaten te houden, deze afro­hoppers. Op onze tocht kruisten we een oude bekende die een tijd van het toneel verdwenen leek, maar Sergent Garcia is lang nog niet uitgezongen. Dankzij enkele grijsgedraaide albums in de platenkast kennen we het recept van deze salsamuffin maar al te goed: kruidige latin met een aanstekelijke reggae saus. Met de staf in de hand regeerde El Sargento de voltallige menigte aan het Titan podium.

Voor het vuurwerk het festivalterrein in een warme gloed hulde gingen we kijken hoe DJ Shadow zich in zijn Shadowsphere schuil hield — niet direct iets wat op tropicalidad.be thuis hoort, maar wel een audio­visueel spektakel die uw frontstage reporter kon appreciëren. Onze concertroute mondde uit bij een bekende hap oerdegelijke Ivooriaanse reggae. Op populair verzoek haalde Couleur Café Tiken Jah Fakoly opnieuw naar Brussel en dat bleek een goeie zet. Onder een gigantisch "African Revolution" spandoek laveerde Tiken van ene naar de andere kant van het podium en hoewel we meer dan één grijze rasta telden is zijn reggae groove nog steeds even solide als zijn boodschap. Voor het nieuw werk uit African Revolution werden de rangen in de backing band uitgebreid met een ngoni en kora, die tragere tracks als Vieux Père van de nodige "spark" voorzagen. Klasse.

reacties