Sfinks Mixed 2014 - zaterdag
Bassekou Kouyaté & Ngoni Ba, de vaandeldragers van de Malinese muziek, boden ons alweer een energetisch concert waarin ze traditie en heden feilloos in mekaar lieten overvloeien. In het begin van het concert trekt vooral de stem van Amy Sacko, de echtgenote van Bassekou, nog de aandacht, maar algauw zijn het de drie ngonis die met een soort van wall of sound de tent in extase brengen. Bassekou laat ons nogmaals weten dat de West-Afrikaanse ngoni zeker niet moet onderdoen voor de westerse elektrische gitaar!
Geprogrammeerd staan tussen twee bands van wereldformaat — Bassekou Kouyaté & Ngoni Ba en Tinariwen — is geen cadeau, maar Leki (voor diegenen die haar om de een of andere reden toch niet moesten kennen: de zus van Ya Kid K, destijds zangeres bij Technotronic) weet zich aardig uit de slag te trekken. Ze opent haar set met enkele hip-hop en r&b getinte nummers en dan volgt verbazend genoeg een nummer in het Nederlands, een hommage aan haar Vlaamse grootouders. Net zoals Baloji is ook Leki van gemengde Belgisch-Congolese afkomst en dat laat ze nu ook in haar muziek doorklinken; zo heeft ze onder andere een excellente Afrikaanse gitarist meegebracht die het publiek met zijn virtuoze spel volledig weet in te pakken en algauw zijn het niet langer hip-hop en r&b die overheersen, maar mag het Sfinks publiek zich amuseren met Congolese ritmes en global grooves. Leki's verbondenheid met Congo limiteert zich trouwens niet tot haar muziek alleen; met haar organisatie Nanda sponsort ze de bouw van een hospitaal in het geboortedorp van haar vader. Wij zien hier in ieder geval een artieste met een internationale uitstraling op het podium staan.
Tinariwen, de koningen van de Toeareg-funk en woestijn-blues, hoeven we u natuurlijk niet meer voor te stellen. La musique est universelle et les musiciens jouent des différents styles se respectent. Voor hun set op Sfinks blijkt de band vandaag vooral te putten uit hun meest recente album Emmaar. De begeleidende vrouwenstemmen moeten we deze keer missen, want we zien enkel vijf heren op het podium staan. De trancemuziek van Tinariwen is ongeëvenaard en hoewel we hen maar al te goed kennen en al meermaals aan het werk zagen blijven ze ons verrassen met hun inventiviteit, zo ook weer hier op het Sfinks podium.