Revanche van Ivoorkust op Festival Mundial
Het zomerweer is er dan uiteindelijk doorgekomen en desondanks heb ik aan de lokroep van mijn hangmat en barbecue-geuren kunnen weerstaan. Uiteraard mag daar iets stevig tegenoverstaan. Een propvol geprogrammeerd wereldmuziekfestival bijvoorbeeld, ook al is die niet direct bij de deur te vinden. Hoewel, op slechts elf kilometer van de Belgische grens kunnen we Tilburg bezwaarlijk afgelegen noemen. Zeker als onze noorderburen tussen al het groen in het Leijpark een schijnbaar ontelbaar aantal podia neerpoten die een even ontelbaar aantal acts huisvesten uit elke uithoek van onze planeet, dan ligt Festival Mundial bijzonder dichtbij. Terwijl nu de zondagseditie op zijn laatste benen aan het lopen is krijgt u van ons het relaas van gisteren met (u kent ons) hier en daar een streepje beeld- en geluidsmateriaal.
Ik had mijn mijn piste vooraf min of meer uitgestippeld dus zodra de pendelbus uit de file geraakte repte ik me naar het Ministeriepodium: een cirkelvormige circustent met zitplaatsen voor de vermoeide festivalganger, maar uw trouwe tropicalidad.be reporter bevond zich uiteraard central frontstage alwaar de mannen van Pee Froiss al stevig aan het rappen waren. Het trio wordt stevast in één adem met Positive Black Soul en Daara J genoemd als de harde kern van de Senegalese hip-hop, maar al zouden ze in eigen land onmetelijk populair zijn, mij hebben ze (nog) niet kunnen overtuigen. 
Kort daarna liep het aardig vol in de circustent voor de Ivoriaanse reggae-man Tiken Jah Fakoly. De avond ervoor hadden de Ivoriaanen nog een 2-1 nederlaag geleden tegen de hollanders op de wereldbeker, maar Fakoly zorgde voor de revanche: hij speelde de (circus)sterren van de hemel midden op de middag. Ietwat vreemd om zo'n grote naam niet op het hoofdpodium te zetten (en zeker omdat de man bekend staat om heel wat weg en weer te joggen op het podium), maar tegelijk een geweldig idee: ik heb z'n oerdelijke reggae zelden van zo dicht mogen meemaken. Snedige teksten als "La politique Amerique Africa, c'est du blaguer et tuer" (Françafrique) gingen er in als zoete koek. En omdat het zó smaakte kan ik onmogelijk een videofragmentje van Tiken Jah achterhouden.
Een mens holt wat af op zo'n festival, want je loopt constant met het idee rond een nieuwe ontdekking compleet te missen. Eerst passeerde ik nog langs Gogol Bordello, maar hun eclecitsche gypsy punk klonk in mijn oren vrij rommelig en veel, véél te luid. De volgende kans was voor Ziggi a.k.a Ziggaman op het Pan/ROC podium: een Rotterdammer die als kleine knaap de dancehall vibes binnegelepeld kreeg op de Nederlandse Antillen. Ietwat slapjes begonnen, maar meer en meer kreeg ik de smaak te pakken, zekker met riddims zoals deze. 
Daarna snel de circustent terug in voor meer hip-world-hop — wederom uit homeland africa. De Soedanees Emmanuel Jal kon met de release van Ceasefire op heel wat media belangstelling rekenen, maar dat moet blijkbaar aan de Nederlandse grens blijven steken zijn want de tent was nagenoeg leeg toen het viertal aantrad. Vorig jaar stond hij nog op Live 8, nu voor een bijna lege zaal in Holland — da's balen. Zijn kammeraad Abdel Gadir Salim vanop het plaatje had hij thuisgelaten, dus het werd een one-man show rond de rapper. Ondanks de kleine opkomst wist hij samen met zijn DJ, gitarist en backing-vocal madam (die ook als uitstekende beatbox dienst deed) de sfeer erin te krijgen met hits als Gua en Elengwin.Ondertussen was Marcelo D2 al aan zijn set begonnen op de Millenium stage a.k.a het hoofdpodium. Meer hip-hop dus en deze keer uit Brazilië — en ja, ook nederhop ontbrak niet op Mundial. Zijn laatste plaatje Looking for the perfect beat zegt het helemaal
. Volgens mij moet Marcelo wat meer samba in zijn hutsepot gooien eer 'm die perfect beat gaat vinden. Afsluiten deden we in stijl met een stel Cubanen: Grupo La Fé bracht aanstekelijke salsa en son — een verademing na een hele namiddag hiphop, dancehall en reggae.
