Liraz @ Botanique

Tegen elk virologisch advies in blijven wij vooralsnog afzakken naar zalen overal ten lande om u verslag te kunnen brengen van de betere concerten in wereldmuziekland. Afgelopen maandag was het de beurt aan de Brusselse Botanique, waar de Israëlisch-Iraanse Liraz die avond ten dans speelde in de knusse Rotonde-zaal.

We gaan er geen doekjes om winden, de COVID-19 dreiging hakt er opnieuw stevig in in de cultuursector en meer dan enkele tientallen durvers/fijnproevers daagden dan ook niet op voor het concert van Liraz. We hebben het hier echter al vaker gesteld en ook deze keer was het niet anders: de afwezigen hadden wederom ongelijk, want Liraz en haar band stonden garant voor een stevig Iraans feestje.

Als wij de Rotonde betreden is Liraz al enkele nummers ver in haar set. We horen nog net de laatste noten van Mastam, een eerste nummer uit haar laatste album Zan en pikken in bij Nozi Nozi uit voorganger Naz.

Liraz laat zich voor haar muziek graag beïnvloeden door stemmen uit het gouden tijdperk van de Iraanse pop net voor de Iraanse Revolutie daar in 1974 bruusk een einde aan maakte en de Iraanse vrouwen tot op de dag van vandaag de mond zou snoeren. Met een cover van Man Amadeam brengt ze dan ook een welgemeend eresaluut aan haar grote idool Googoosh.

Injah, Farsi voor "hier en nu" is dan weer Liraz' manier om om te gaan met de persoonlijke en sociale crisissen waar we zowat dagdagelijks tegenaan lopen; een Iraanse versie van "Pluk de dag!" zeg maar. Tijdens het nummer haalt de zangeres ook een sluier tevoorschijn, maar gebruikt die op een sensuele manier in reactie op de restrictieve wijze waarop hij in sommige islamitische landen wordt "verplicht".

Zan, de titel van Liraz' laatste album, laat zich vertalen als "vrouwen" en met Zan Bezan, waarin ze zingt: "Zing vrouw! Dans vrouw! Verheug je vrouw!", brengt ze een vurig pleidooi voor de talloze vrouwen in Iran (en de rest van de wereld) die het zwijgen opgelegd worden.

Het tempo gaat de hoogte in voor het zeer dansbare Hala en dan zijn we eigenlijk al bij de bisnummers aanbeland. Maar omdat ze in een wel heel intieme setting spelen besluit Liraz om gewoon op het podium te blijven staan en vervolgt ze met Shab Gerye, vrij vertaald "nacht van het huilen", een melancholische ballade geschreven door Raman Loveworld, het pseudoniem van één van de anonieme Iraanse muzikanten waarvoor de zangeres samenwerkte voor Zan.

Eindigen doet Liraz met Joon Joon een nummer dat ze schreef voor haar dochtertje Joon en dan zit het er eigenlijk alweer op. Het aanwezige publiek is echter zo enthousiast dat er toch nog een onverwacht bisnummer inzit in de vorm van een herneming van het al eerder gespeelde Mastam, en zo is voor ons de cirkel mooi rond.

Heerlijk maar wellicht iets te kort concert van deze Israëlisch-Iraanse natuurkracht die eigenhandig een hele generatie Iraanse vrouwen opnieuw een stem geeft. Respect!

reacties