Mano Mundo 2007

Mano Mundo is dit jaar niet zonder slag of stoot uit de startblokken geraakt. Vrijdag had een windstoot het hoofdpodium ietwat toegetakeld wardoor in aller ijl alternatieve line-ups en plattegronden uit de mouw werden geschud. En met succes! Het gezellige familie-festival mag met zijn 50.000 bezoekers alweer een geslaagde editie op hun palmares schrijven. Wij gingen twee dagen snuisteren tussen het gevarieerde muzikale aanbod in Boom en kwamen ondanks het kwakkelende weer droog én met een karrevracht foto's weer terug. En voor de aandachtige lezer hebben we ook enkele video-fragmentjes in petto.

zaterdag.

Het eerste wapenfeit op het hoofdpodium op zaterdag moesten we noodgewongen links laten liggen en pikten in bij Rêve du Raï. Hoewel raï niet direct mijn ding is hielden deze acht Marrokanen de schwung er aardig in. En ondanks de magere opkomst op zaterdag wisten de kijklustigen het wel te smaken, zeker toen Rêve du Raï zich waagde aan de twee grootste hits van Khaled: Aicha én Didi — misschien een makkelijk keuze, maar het werkte wel.

Manou Gallo mocht evenmin op een massa-opkomst rekenen, maar dat kon de pret wat mij betreft absoluut niet te bederven. De Ivooriaanse ex-bassiste van Zap Mama deed waar ze goed in is: vette, funky baslijntjes met enthousiasme te over. Al trok ze ook wat tijd uit voor enkele ingetogen nummers — wat misschien iets minder lang hoefde te duren. Hedoch hebben we een dikke boon voor deze madam en wie ze op Mano Mundo heeft gemist kan vrijdag op Couleur Café herkansen.

Hoogtijd voor een stukje zij-podium waar de laureaten van M3 (ofte de Mano Mundo Muziekwedstrijd) een podium aangeboden kregen. Wegens wat vertragingen in de line-up liepen we er een paar mis, behalve de nieuwe band van ex-Wawa Simon Pleysier: Zeker Weten. Pretensieloze afro-pop deuntjes met af en toe een lichte soukous-touch — check out dit fragment bijvoorbeeld. Uiterst sympathiek en iets om in de gaten te houden, zeker weten.

Les Talons Gitans waren afsluiters van dienst in de sporthal, het vervangende wereldsolidariteitspodium. Deze inlandse gypsies tappen uit elk vat die ze kunnen vinden: flamenco, blues, rumba, chanson, ... you name it. Iets te veel vaatjes naar mijn goesting, al konden hun flamenco getinte songs mij wél bekoren. Het publiek had er geen erg in en swingde de sporthal rond.

Rond een uur of elf konden we de opkomst bezwaarlijk mager noemen aan het hoofdpodium. Enkele duizenden keken toe hoe Oojami als een bom insloeg. Dit collectief uit Lodon bestrooit hun electronica rijkelijk met Indische, Ierse en Afrikaanse kruiden. Daar gooien ze nog eens percussie, viool, drum en snijdige rap op en werken af met het betere buikdans-werk. Het audio-visueel spektakel ging er in als zoete koek en daarvan willen we u dit fragmentje niet onthouden.

zondag.

De zonnige zondag lokte heel wat meer mensen naar de Schorre en zette iedereen gelijk aan het dansen op de roma 'n roll van Kal. Deze sympathieke balkan-fanfare weet het gaspedaal zitten en dat heeft Mano Mundo geweten. Nog veel méér volk pakte zich later opeen aan het hoofdpodium voor Bart Peeters — en gezien dit concert meer dan voldoende media-aandacht toebedeeld zal krijgen, laten we Barts set even links liggen.

De daaropvolgende bui plus een misrekening van onzentwege zorgde ervoor dat we de afro-roots-rock-dub-reggae van Tidal Waves jammerlijk misloopten. Dan maar terug naar het hoofdpodium waar Ghalia Benali zich opmaakte voor een intiem concert. Helaas was het niet echt aan mij besteed. Het zal aan mij liggen, maar haar arabische vocalen krijgen mij niet hogere sferen, al zijn haar dansbare nummers best wel aanstekelijk.

Hoogtijd voor de broodnodige latino-vibes, die er in overvloed welig-tierden in de Globallista Ballroom-tent. Flink op tijd stonden we de Cubanen van Doble Impacto op te wachten voor stevige portie onversneden salsa en merengue en dat is wat we kregen. Klasse.

Toch moesten we de Globallista Ballroom met enige tegenzin vroegtijdig verlaten want op het hoofdpodium stond een heel antrekkelijke headliner in de startblokken. De mannen van de Internationals zijn hier op tropicalidad.be verre van onbekend en ik moet het hun nageven: na de ondertussen vierde live-ervaring verbazen ze me nog steeds. Hun ska is authentiek, gevarieerd en bovenal met veel goesting gespeeld. Voor de gelegenheid hadden ze drie Zuid-Afrikaanse makkers uitgenodigd, wat samen met het vurig enthousiasme van Junoir Mtombeni al snel tot muzikaal vuurwerk leidde — zelfs Pata Pata werd in geslaagd ska-jasje gestopt. De afwezigen hadden wederom ongelijk!

reacties