Couleur Café 2007 - zaterdag

Couleur Café, dag twee. We maakten ons borst weer nat voor wat een drukke wereldmuziek-festivaldag beloofde te worden. En dat werd het ook, temeer toen rond een uur of zeven er brand uitbrak (waar gelukkig niemand meer dan een paar schrammen heeft aan overgehouden) in een opslagruimte naast het Electro World podium. Alle 20.000 festivalgangers werden vriendelijk verzocht hun geliefde terrein te verlaten en pas na dik twee uur wachten en zingen gingen de poorten van de hoofdingang terug open. vrtnieuws.net kan u nog meer over Couleur Brulé vertellen, maar voor de muziek op zaterdag zit je hier aan het juiste adres.

"Le rocker de Casbah", ofte Rachid Taha verzorgde de openingsact in de Titan-tent. De Franse Algerijn rijmt rock met de Noord-Afrikaanse raï, al bleken zijn eerste nummers voornamelijk rock te bevatten. Hoewel de Algerijnse touch er later dan toch in kwam leek het toch niet direct my cup of tea te zijn. Ook Slang (misschien iets té eclectische wereld­muziek­exploraties) en Sniper (Franse hip-hop zonder wereldse kruiden) blaasde mij niet echt van mijn sokken — in tegenstelling tot het daaropvolgende concert in de grote tent. Terwijl de brand­weer­mannen nog wat nablusten stak Yuri Buenaventura de tent ongegeneerd in vuur en vlam. Er is salsa, en er is sálsa. Die van deze Columbiaanse spring-in-het-veld behoort overduidelijk tot de tweede soort en bracht die met tonnen passie en klasse. Klak af.

Op enige onvermijdelijke vertraging na liep de line-up na de brand tot mijn verbazing niet finaal in het honderd, zodat ik lustig verder kon concert-hoppen. Daan en Cassius leek me eerder thuis te horen op pakweg Werchter en dus ging ik op zoek naar kleurrijkere muziekjes en die vond ik in de Titant-tent alwaar de gigantisch grote letters L, O, V en E achteraan het podium hingen. De predikant van dienst was niemand minder dan Ziggy Marley, zoon van. De man klinkt, beweegt en ziet eruit als zijn vader en hoewel er op zijn set eigenlijk niets op aan te merken valt heb je toch de indruk dat je iets tweedehands voor­geschoteld krijgt. We hopten al snel terug naar de Fiesta-tent waar enkele Guinese vrouwen bewezen dat opzwepende percussie niet exclusief voor mannen is weggelegd. Deze in luipaard-motiefjes gehulde madammen laten zich met de naam Amazones aanspreken: één brok rauwe energie doorspekt met menig percussie- en dansspektakel die de gelukkige aanwezigen niet snel zullen vergeten.

Tijd voor de afsluiters in de Univers en Fiesta tent. Ismael Lo staat misschien wat in de schaduw van landgenoot Youssou N'Dour, maar heeft toch ook een en ander bijgedragen tot de Senegalese mbalax. De stuwende kracht van de percussie op de typische sabar drum leek wat afwezig in zijn set, maar kwam langzamerhand op tempo en de overvolle tent kon het smaken. In de kleinste tent waren Les Blérots de R.A.V.E.L. ondertussen al halverwege hun set. Deze Bretoense muzikante houden zowat het midden tussen een Oost-Europese fanfare en een theatergezelschap. En soms wat moeilijke combinatie, al zijn ze altijd wel voor een grap of stunt te vinden en een feestje bouwen kunnen ze wel.

[ Couleur Café 2007 coverage op tropicalidad.be | vrijdag | zaterdag | zondag | beeld & klank ]

reacties