Couleur Café 2007 - vrijdag

We zijn nog niet volledig uitgerust van Afro-Latino festival of er staan terug al drie tot aan de rand gevulde festivaldagen voor de deur. Niet zomaar drie festivaldagen, want Couleur Café blijft toch altijd een hoogtepunt in het wereldmuziek-festival-landschap, al begon de eerste Cool Caf' dag ietwat in mineur. Het weer zat niet echt mee en de begin-van-de-zomervakantie-vekeersellende zorgde ervoor dat ik iets later dan gepland op de overbekende en wederom gezellig aangekleede terreinen van Tour & Taxis arriveerden. Geen nood, want we kwamen sowieso al drie paar ogen en oren tekort om ten volle te kunnen proeven van alle concerten op de vier podia — het werd dus een avondje concert-hoppen met bij wijlen hartverscheurende keuzes die we uiteraard graag met u willen delen.

Het franse Sanseverino ging nagenoeg volledig aan mij voorbij en repte me naar de Fiesta-tent voor de aftrap van Skarbone 14, een stel landgenoten die de goed gevulde tent op een stevige portie skapunk trakteerden. Aanstormend talent — wouter had gelijk — waarvan ik graag nog wat meer van had willen zien, maar de line-up lokte mij naar de Titan-tent voor de meest funky saxofonist uit Cameroen: Manu Dibango. De leeuw van Afrika viert dit jaar zijn vijftig jaar op de planken en stond vrijdag voor de vijfde keer op Couleur Café. Reden genoeg voor een feestelijk concertje en dat werd het ook. Die vijftig jaar heeft deze sympathiekeling geen windeieren gelegd: de man kán het gewoon en brengt zijn set met zijn glimmende bol onder de spots en een aanstelijke glimlach op het gezicht. Met pijn in hart moest ik er weer vandoor richting Univers-tent waar het vervolg van de Buena Vista Social Club op me wachte: "Live from Buena Vista — The Havana Lounge". Geldklopperij, misschien wel, maar hun klassieke Cubaanse son klonk toch heel aanstekelijk. In de hoofdtent was Manu ondertussen aan het einde van zijn set gekomen liet ons nog genieten van hits als Big Blow & Soul Makossa. Zálig.

Tijd voor wat vertier in de Fiesta-tent met Jaune Toujours. Hoewel ze al dik negen jaar aan de weg timmeren zag ik ze voor het eerst. Ze laten zich moeilijk in een of ander genre-vakje stoppen, maar mijn sympathie hebben ze alvast. Accordeonist Piet Maris swingde samen met zijn makkers vrolijk door een zeer gesmaakte set, die ze afsloten met Zombi la mouche (een cover van Les Negresses Vertes). UB40 zal ongetwijfeld meer dan genoeg media-aandacht naar zich toe trekken, dus in plaats van Red red wine bleven we even hangen in de Fiesta-tent. Al konden we het toch niet laten om even te gaan koekeloeren in de Univers-tent, waar de wulpse R&B queen Kelis haar set begon. Niet direct tropicalidad.be-materiaal, al is ze wel een zeer dankbaar foto-onderwerp. Manou Gallo verscheen al eerder als guest appearance bij Manu Dibango op het hoofdpodium, maar mocht later haar eigen ding doen. Dat we hier een boon hebben voor deze Ivoriaanse bassiste zal wel duidelijk zijn — we zagen ze dit jaar al eerder in de Botanique en op Mano Mundo. Drie maal op nog geen half jaar dus en haar funky afro kan me nog steeds bekoren.

Halverwege Manou's set verkaste ik voor de laatste maal naar de grote tent voor de electro-tango van Gotan Project die daar hun theatrale entrée maakten. De voltallige bezetting was gehuld in maagdelijk witte gewaden en hun serieuze blikken straalden authoriteit uit. Misschien iets té, al was het geheel toch indrukwekkend — waardoor ik net iets te lang bleef hangen en enkele minuten te laat arriveerde om een paar foto's te schieten van Patrice in de Univers-tent. De regels voor frontstage fotografen zijn strikt en de security streng, zo bleek. Geen beeldmateriaal, maar wel een gesmaakt concert. De singer-songwriter beschikt over een heel eigen stemgeluid en brengt zijn boodschap op verschillende genres, waaronder bijzonder aanstekelijke reggae. De tent ging uit zijn dak, en zo hoort het ook.

[ Couleur Café 2007 coverage op tropicalidad.be | vrijdag | zaterdag | zondag | beeld & klank ]

reacties