Cameleon festival 2007

Ons festival parcours leek de afgelopen weken meer op een marathon en dan komt een kleinschalig en uiterst gezellig festival als Cameleon bijzonder gelegen. Met een line-up op één podium loop je niet direct het gevaar iets te missen — in tegenstelling tot ons concert-gehop op Couleur Café vorig weekend. Zo is er ook nog tijd voor een babbel, een smakelijk getapte pint en loop je al eens bekend volk tegen het lijf zoals pakweg Thierry, de frontman van de Mighty Pirates. En op die twee verdwaalde druppels regen hield het festival het bovendien droog. Alles zat dus meer dan snor voor een geslaagde derde editie van de Open Tropen erfgenaam.

Mijn bijzonder accurate timing zorgde ervoor dat ik de openener Jazzalude zo goed als volledig aan mij moest laten voorbij gaan. Voor de tweede in rij stond ik wél op tijd klaar. Simon Pleysier, ex-Wawa en aan­voerder van het vrolijke inlandse afro-collectief Zeker Weten verkondige dat hij als kleine rakker bij Open Tropen over "den draad" kroop, wat meteen ook verklaart waar hij zijn soukous-liefde vandaan heeft. Ik had ze al aan 't werk gezien op Mano Mundo en na hun set op Cameleon ben ik officieel verkocht. Hun lichtvoetige teksten op plezierige soukous brengen ze met veel goesting en dat liet de Cameleon-gangers (letterlijk) niet onbewogen. Nog meer kleurrijke klanken uit de Kempen op het Cameleon podium van eveneens ex-Wawa Steven van Gool met zijn Campina Reggae. Net als in Petrol eerder dit jaar kregen ze hun witte reggae niet zo makkelijk aan de man, al ging bij nummers als Sex drijft en hun jive menig heupje aan het wiegen — en wat mij betreft mochten er dat wat meer wezen.

Ondanks hun naam beschikt de Antwerp Gipsy-Ska Orkestra over een multi-culturele bezetting, die in het verleden niet altijd even legaal in de stad aan de Schelde verbleef. Nu is dat anders een daar is de titel van hun kersverse eerste CD Tuttilegal getuige van — een plaatje waarvan wouter prompt fan-voor-het-leven werd. On stage doen deze rakkers het ook meer dan voortreffelijk, zo bewezen ze gisteren. Roma-zigeuner deuntjes met een scheut ska werkt wonderwel en de in een rood kostuum gehulde frontman leidde de band doorheen een smakelijke en uiterst feestelijke set. Van Oost-Europa naar Kingston, Jamaica voor roots reggae held Earl Sixteen. Basque Dub Foundation veegde de planken al dubbend proper alvorens Earl 16 verscheen. Zijn stem kwam me inderdaad bekend voor (als gast-zanger op een plaatje van Love Grocer) en zijn set mocht er ook wezen: degelijk én plezant.

Tijd voor de afsluiter. En wat voor een. Nadat de Duitse Chileen Uwe Schmidt a.k.a. Señor Coconut vorig jaar in het Depot passeerde, bombardeerde hij zichzelf prompt tot één der tropicalidad.be favorieten. Zijn acid-latino-kitsch deed het ook goed op plaat, dus begrijpt u dat ik el maestro en de zijnen met metershoge verwachtingen voor het tot aan de rand volgepropte Cameleon podium stond op te wachten. Het draaide helaas iets anders uit. De klank was aan de rommelige kant en de frontman had daar klaar­blijkelijk ook last van en kreeg bovendien niet de verwachte respons van het publiek — bij momenten was die ontgoocheling op zijn gezicht af te lezen. Gelukkig is er meer nodig om het enthousiasme van Coconut's bende te temperen en ze swingden dapper door hun cha cha cha, cumbia en stomende electro-latino versies van Riders on the storm en Beat it — beiden voorzien van potsierlijke vibrafoon en marimba arrangementen. El Señor zelf bleef uitermate sereen onder het hele gebeuren, zoals we dat van hem gewoon zijn. Na het XL-bisnummer Music Non Stop sprak hij de woorden "thank you, goodnight" en klapte zijn met samba-ballen gedecoreerde laptop dicht.

Voor mij was het tijd om te vertrekken, maar ik liet het terrein achter in de meer dan kundige handen van DJ Sugar Charlie, de vaste waarde in de Kempen sinds Open Tropen. En die was alles behalve van plan om vroeg te stoppen...

reacties