Pacifika - Asuncion
Met zo'n wereldmuziekweblog moet je af en toe oppassen dat je niet te serieus uit de hoek komt. Natuurlijk zijn we een beetje gebeten door authenticiteit. Heruitgaves van krakende oldtimers uit stoffige, vergeten kelders van Addis Abeba, Lagos of Brazzaville ontsteken op het tropicalidad.be-hoofdkwartier een enthousiasme dat zelfs Indiana Jones niet aan de dag legt voor een versteende apenschedel. Maar al kan een beetje nostalgie geen kwaad, ook Radio 2 draait niet constant Will Tura. Nieuwe trends worden immers meer bepaald door de populariteit van de lokale platenboer dan door de archieven van statige platenlabels. Vandaar dat ik even mijn commerciële bril moest opzetten om Asunción beter te appreciëren. De toegankelijke global pop van de debuutplaat van Pacifika heeft wereldmuziekarcheologisch weinig om het lijf, maar doet het wel uitstekend in de charts, en ze kan best smaken op een rustige zondagnamiddag, al dan niet met de bijhorende cocktail.
Toegegeven, ik ben ook niet al te veel fan van de etherische latin van Aterciopelados, al gaf een uitgelaten menigte op de Plaza del Teatro in Quito me enkele maanden geleden moeiteloos het nakijken. Zoals onze collega's van La Onda Tropical terecht opmerken, Pacifika leunt sterk aan bij de Colombianen, met een minimalistische mix van frèle zang, sobere gitaarrifs, en gevarieerde, lichtvoetige percussie. Het trio uit Vancouver heeft al heel wat muzikale watertjes doorzwommen en dat merk je. De Peruaanse zangeres en actrice Silvane Kane zong in een meidenband, en voelt zich evengoed thuis in flamenco als in electro. Gitarist Adam Popowitz heeft een achtergrond in new wave en rock, en percussionist Toby Peter speelde in een vroeger leven hip-hop en metal.Het resultaat is een mengsel van stijlen en invloeden. Aterciopelados ongetwijfeld, maar de fragiele gitaar-soundscapes, bij voorbeeld in de opener Sol, doen aan U2 denken. En misschien ga ik nu wel te ver zoeken, maar de gitaarrif van Más y Más, deed me meteen aan Pearl Jam's Alive denken. Vanuit Vancouver is Seattle uiteindelijk ook maar achter de hoek. Maar ondanks alle stijlen en invloeden lijdt het album toch wat aan bloedarmoede. Gezapige pop, met een paar uitschieters zoals de climax van opener Sol, de single Me Cai en het flamenco-achtige Paloma. Maar al bij al weinig beklijvend en zeker de zoetige Engelstalige nummers als Sweet en Libertad gaan nogal snel de mist der vergetelheid in.
Al bij al niet meteen een album voor de meerwaardezoekers die we op tropicalidad.be toch zijn, maar als ik Pacifiko op een zonnig marktplein of festival zou tegenkomen, blijf ik met plezier plakken voor een koele pint en een zwoele chill-out sessie. Voorsmaakjes, inclusief mp3-downloads vind je op hun myspace-pagina en hun eigen youtube-kanaal, al komen daar in de toekomst hopelijk nog wat videootjes bij.