Cameleon festival 2008

Tijdens de recentste twee weekends kregen we ellenlange line-up's en een tsunami aan concerten voor de kiezen en dan komt een laid-back festival als Cameleon in de groene Kempen bijzonder gelegen. Dat er maar één podium is, maakt het muzikale gebeuren lekker overzichtelijk en tussendoor heb je nog wat tijd om te socializen bij een met liefde getapte pint. De perfecte plek om de derde tropicalidad.be verjaardag te gaan vieren, al wou het weer niet zo mee. Uiteraard is er veel meer nodig dan enkele regendruppels voor we onze frontstage post zouden verlaten. Na een geslaagde wintereditie eerder dit jaar karden we afgelopen zaterdag met veel plezier terug naar Turnhout voor de alweer vierde zomereditie van de Open Tropen erfgenaam.

Het voorgerecht op Cameleon heeft traditigetrouw een jazzy ofwel funky noot, zo ook dit jaar. Het negen­koppige Leuvens funk collectief Alpacas mocht het muzikale ijs breken. Het concept, de bezetting en de frontmadam met soul-stem-allures zat allemaal snor, daarom waren verwonderd dat de band nogal aarzelend uit de hoek kwam. Valse bescheiden­heid vermoedelijk, want Alpacas lijkt behoorlijk wat funk potentieel bezitten. Het Nederlandse (al liggen hun roots verpreid over Italië, Bosnië en Servië) Mala Vita heeft een uitbundigere reputatie en deden die op Cameleon eer aan. Dat Radio Bemba bassist Gambeat wat in pap te brokken heeft gehad op hun recentste langspeler Disorganizzata is duidelijk hoorbaar. Het ging er bij momenten behoorlijk stevig aan toe, al bleef het respons van de Cameleon-gangers wat uit. Dat kan ook aan de op dat moment overtrokken hemel liggen, waardoor velen hun heil onder de overdekte bar gingen zoeken.

De Antwerpse murga's kom je overal tegen, in telkens andere incarnaties. In mei zagen we ze onder de noemer Murga Aramada op Mano Mundo en op Cameleon gingen ze onder de naam Lamourgaga schuil. De kruisbestuiving van een Argentijns geïnspireerde murga en straattheater bracht voor, achter en tussen het publiek een verhaal over dictatuur, revolutie en — uiteraard — de liefde voor een volks meisje met het nodige trompetgeschal, over-acting en feestgedruis. Sympathiek. Zwoele cumbia-acts zijn bitter dun gezaaid op de gemiddelde festival affiche, maar Cameleon wist er eentje te strikken. Een vrolijk allegaartje van Colombianen, Argentijnen en Fransen onder de naam Cumbia Ya! bracht de heupen in het Raadsherenpark moeiteloos aan het wiegen op de typische cumbia-draf. Hun set leed aanvankelijk wat aan eentonigheid, maar ergens halverwege ging de temperatuur op én ook voor het podium weer de hoogte in. De zon begon zowaar te schijnen!

Het omgeslagen weer rechtvaardigde een stevige hap caraïbische vibes van het betere soort. Reggae legendes Leroy Sibbles en Barry Llewellyn hebben hun stempel gedrukt op de reggae geschiedenis en stonden aan de wieg van het al even legendarische Studio One label. Een jaar geleden maakten we deze reggae-fijnproeverij al van dichtbij mee in Het Depot en het werd wederom smullen op Cameleon. Leroy's glimlach week geen moment van zijn gezicht en hij zette samen met Barry alweer een prima set rocksteady en roots reggae neer — verdere lofbetuigingen en de halve playlist vind je op reggae.be terug. Manteca, een Brits latin collectief mocht de gevarieerde Cameleon affiche afsluiten en het werd een ontdekking van formaat: geen gesuikerde salsa, maar een set die bulkte van funk en jazz grooves. De stomende ritme-sectie ging van het begin tot het einde met een haast onstilbaar enthousiasme en in ware Ray Barretto-stijl te keer. Samen met wat La Excelencia twee weken terug op Afro-Latino festival presteerde kunnen we maar één ding besluiten: de Fania-hoogdagen zijn helemaal terug!

Geen Cameleon zonder el sympatico DJ Sugar Charlie en omgekeerd. Zijn platenbakken zaten wederom propvol met authentiek en bijzonder lekker tropisch vinyl dat hij vooraf, tussendoor en achteraf met veel plezier op de draaitafels gooide. Hij mocht het licht uitknippen van de vierde en misschien wel strafste Cameleon editie tot nu toe.

reacties