Cameleon festival winter-editie 2009

Met de tweede wintereditie van het Cameleon festival begint het festival­seizoen ook dit jaar uiterst vroeg. Het indoor broertje van het zomerse Cameleon festival bleek vorig jaar een schot in de roos en een prima middel tegen verkleumde ledematen te zijn. Op het programma stond alweer een gevarieerd palet aan wereld­muziekjes, gaande van ska over afrobeat en funk tot reggae. Hoewel de buiten­temperaturen met het vriespunt dweepten wachtte in de Turnhoutse Warande een aangenaam warme en aardig gevulde Kuub op ons. Wij kwamen, zagen en verslagen.

De jonge Turnhoutse snaken van Bottle of Moonshine hadden het Cameleon-podium al ingepalmd toen we in de Kuub arriveerden. Zonder veel verpinken toverden deze jeugdige knapen authentieke ska-deuntjes uit hun hoed van lang voor hun geboorte­data. Sympathiek, bekwaam én veelbelovend.

De daaropvolgende en vanuit Nederland opererende band wekte na een bezoekje aan hun MySpace pagina prompt mijn interesse en dat bleek allerminst ongegrond toen Mdungu hun set opende met een meeslepende, melodieuze song die direct aan groot­meesters als Bembeya Jazz of Orchestra Baobab deed denken. Ze tapten duidelijk uit meer Afrikaanse muzikale vaatjes en slaagden er ook in een niet onaardige afrobeat groove neer te zetten. Hun laatste nummer mondde zelfs in een heus mbalax spektakel uit. Behoorlijk straf, al viel er, gezien de uiteen­lopende stijlen niet altijd een lijn door te trekken. Deze lente verschijnt trouwens hun allereerste langspeler Afro What!?, waarop we alvast een optie hebben genomen. Wordt aldus vervolgd. 

Bij Trio Valore wist ik niet goed wat te verwachten en na hun set eerlijk gezegd nog altijd niet. Zonder meer drie vakkundige muzikanten die (ondanks hun magere bezetting) toch een volle sound produceren. Maar met hun instrumentale rock en pop covers leken ze naar ons gevoel wat missplaatst op Cameleon, die normaal gesproken kleurrijker programmeert.

Geen nood, want afsluiten deden ze met een ras­echte reggae-act: Dennis Alcapone featuring Winston Reedy met Rude Rich & The High Notes als backing band; een hele mond vol. Alcapone was misschien niet de eerste toaster — U Roy heet niet voor niets "The Originator" — maar hij maakte in de jaren '70 furore met zijn chants & shouts bij El Paso soundsystem. De Britse Winston Reedy voorzag het typische stemgeluid van Alcapone van gladde backing vocals. Het werd een solide set die, naar mijn bescheiden mening, tegen het einde wat meer variatie kon gebruiken. Het reggae minnende Cameleon publiek had daar klaarblijkelijk minder last van en skank'te de nacht in, waarna resident Cameleon DJ Sugar Charlie, gewapend met een rij goed gekruide platenbakken zich over het lot en ledematen van de Kuub mocht ontfermen.

reacties