Los lunaticos zijn los

We schreven het een tijdje geleden al: Los de Abajo komt op 20 november naar De handelsbeurs in Gent. En dat uiteraard omdat ze de fiere vaders zijn van hun nieuwe kweeksel met de hippe titel LDA V the lunatics. Het derde studio-album, naast een recente live CD en nog een onafhankelijke ska-productie, Latin Ska Force, waar we ons al de hele tijd rot achter zoeken. Hun volledige CD is op de site van Realworld te beluisteren, en da's maar goed ook, want de schijf laat al eventjes op zich wachten. En, kwestie van op voorhand ons huiswerk te maken, zijn we er eens wat dieper in gaan wroeten.

LDA staat al op de planken sinds 1992, maar in het begin deden ze het blijkbaar rustigjes aan, want hun eerste CD dateert van 1998. Da's ook meteen het jaar waarin de onnavolgbare programmatieneus van Open Tropen hen voor de eerste keer naar België haalden en een grote Belgische fan geboren was :-). Hun roots, latin, punk en ska hebben ze nooit verloochend, maar nog meer dan hun vorige CD, Cybertropic Chilango Power (geproduced door niemand minder dan Macaco trouwens) trekken ze in deze allerlei verschillende registers open. Ze dartelen door een brede waaiervan stijlen, cumbia tot hiphop, waarbij ze traditionals herwerken, ritmes knippen en en op hun eigen onnavolgbare wijze aaneenplakken en erin slagen om op elk ritme en elke stijl een eigen stempel te drukken. Een greep uit de succesingredienten: de afwisselende vocals van lead zanger Liber en de bevallige trombonespeelster (haar naam alleen al: Odisea Valenzuela, waw!), de buitengewoon getalenteerde gitarist, en als kers op de taart: die accordeon die zich overal tussen weeft. Op een dikke vijftig minuten blazen ze je omver met het volgende: Resistencia, latin hiphop op zijn best, met een sample van de stem van Comandante Esther van de Zapatistas. Hiermee zetten ze ineens de toon van hun teksten; hun politiek engagement delen ze in elk geval met hun peetvader Manu Chao. Dan heb je de eerste versie van het Fun Boy Three ska-hitje uit 1981 The Lunatics (Have Taken Over The Asylum). Daarna volgt A la orillita, een mariachi waar Antonio Banderas een puntje aan kan zuigen (en die wel heel sterk doet denken aan diens klassieker uit Desperado!). Cumbia Del Castor is wat het zegt: een geslaagde cumbia. La Sonidera wordt door bepaalde reviewers zowaar reggaeton genoemd! Het ritme heeft er wel wat van weg, maar mij doet het vooral meteen denken aan de typische zangstijl van Sergent Garcia. Luister maar eens naar diens No me digas. De Marcha is dan weer zo'n typische Los de Abajo song: beginnend als een trage mariachi, en ontsporend in een wilde punkwervelstorm. Heerlijk! In Adios Negrita doen ze de truc nog eens over: de gezapige polka wordt plots naar de 5e versnelling gezwengeld om dan even plots verder te kabbelen in het oorspronkelijke ritme. Ook trage akoestische nummers krijgen hun kans: Noche of het iets mindere geslaagde reggaeritme Sombras. In sombras mixen ze zowaar country in hun mariachi (en ook reggae), om even terug te vallen in Tu Calor. Mi Candela is dan weer punky overdrive salsa van de bovenste plank. In Tortuga Dub uiten ze nog eens duidelijk hun politieke overtuiging. Niet dat ik er iets van versta, want het is in een oorspronkelijke indigeno-taal, het Zapoteeks. Spijtig genoeg is het nummer muzikaal niet zo sterk. Tenslotte krijgen we nog een versie van The lunatics kado, met de originele vocals van Neville Staples, voor ze afsluiten met een traag, sentimenteel slaapliedje. Dat alles gekruid door de mannen van het Britse Temple of Sound: Neil Sparkes and Count Dubulah, die de boel produceten en je weet waar je aan toe bent!

reacties


Reactie
Je kan gebruik maken van Emoticons en Textile-opmaak.
Naam E-mail (wordt niet gepubliceerd) Website (optioneel)
spamquiz: Wat zijn de eerste twee letters van tropicalidad.be?