Seun Kuti & Egypt 80 in de AB

Afgelopen donderdag­avond vonden we op­nieuw de weg naar de AB, al werden we deze keer in plaats van op Syrische dabke op een hap Nigeriaanse afrobeat getrakteerd — en als die door Seun Kuti geserveerd wordt, zijn we er als de kip­pen bij. Op de jongste Couleur Café editie ging ongelukkiger­wijs het grootste deel van de set van de jonge Kuti aan onze neus voorbij zodat het ongeveer 3 jaar geleden is dat we hem en zijn kompanen van Egypt 80 aan het werk zagen: het memorabele concert in 2008, eveneens in de AB. Of Seun nog steeds de heetste afrobeat act op zijn naam mag schrijven doen we met woord, beeld en veel plezier uit de doeken.

We troffen een verrassend lege concert­zaal aan in de AB, maar gelukkig zorgde de Afrikaanse stiptheid ervoor dat de zaal goed aangedikt was toen de leden van Egypt 80 op het podium verschenen. Zonder hun aanvoerder staken ze van wal met een nogal slordige vertolking van African Soldier — eveneens de opener van zijn recentste album From Africa with Fury: Rise. Gelukkig kon Seun (de jongste zoon van afro­beat pionier Fela Kuti voor wie nog niet helemaal mee zou zijn) niet veel later de plooien glad strijken.

Na Zombie, een eerbetoon aan zijn vader, dook Seun in zijn eigen oeuvre. Hij was overduidelijk in vorm en de afro-funk-vonk sloeg al snel over naar het publiek. Onder­tussen zijn we aardig goed vertrouwd met Seun's act en ook dit keer raasde hij als een bezetene over het podium, bezweerde de Yoruba geesten op zijn sax, dirigeerde zijn kompanen van Egypt 80 tot muzikale hoogstandjes, prevelde, zong en schreeuwde het uit over al het onrecht dat zijn thuisland teistert. Naar goede gewoonte moest de 29 jarige Kuti zich van zijn doorweekte hemd ontdoen en ontblootte zijn "Fela lives" tatoeage die alsmaar meer de lading dekt. De dames achter­in hadden zich zoals gewoonlijk in een Kalakuta Queen-waardige outfit gehuld en gaven de term "shaken" een geheel nieuwe dimensie — u had er uiteraard bij moeten zijn.

Tussen de uitgesponnen rauwe Afro funk door onderstreepte Seun zijn politieke en sociale boodschap, al waren het zijn ode aan marihuana en zijn voorliefde voor "the woman's private area" die prompt op veel respons kon rekenen. De twee uur durende set vlóóg voorbij en met een uiterst kort bisnummer (Mosquito Song) viel het doek definitief. We hadden er nog wel even tegen gekunnen en we waren ook duidelijk niet de enigen die deze mening waren toegedaan.

reacties