Sfinks Mixed 2012 - Bonga schittert op zondag

Het vertrouwde terrein van het Boe­chout­se Molenveld lag er op de laatste festival­dag nog piekfijn bij — al hebben we ons laten vertellen dat het qua onweer op vrijdag niet veel gescheeld heeft. Dat er subsidie­gewijs wél donkere wolken boven ons favoriet wereld­muziek­festival hangen wordt naar onze bescheiden mening door de media iets te veel in de verf gezet, wij hebben het liever over hoe heerlijk gedurfd en divers Sfinks Mixed desondanks blijft programmeren. Dit jaar lieten we zowel vrijdag als zaterdag aan onze neus voorbij gaan, maar gelukkig zat er op zondag nog een aanzienlijke portie muziek, dans, circus en ander multicultureel vertier ons op te wachten. Zoals u dat van ons gewoon bent focusten wij onze oren en lens voornamelijk op het muzikale luik.

Langzaam ontwaakte Sfinks Mixed onder een heerlijk blauw firmament en slechts een handjevol vroege vogels vonden de weg naar de concert­tent voor Kel Assouf. De Brusselse Toearegs waren duidelijk beter uitgeslapen en zetten met verrassend veel schwung hun set in. De niet altijd even licht verteerbare desert blues hadden deze heren en dames succesvol om­ge­knutselt tot een soort drempel­loze variant — daar zal de vrolijke dwarsfluit en het hintje reggae niet vreemd aan zijn. Of we getuige waren van de toekomst van de desert blues zal nog moeten blijken, maar een verras­sende opener was het zeker. In de lichtjes ge­re­orga­ni­seer­de clubtent leek er niet enkel meer adem­ruimte te zijn, ook de line-up leek meer dansbaar dan de vorige jaren. Vanaf de eerste noten had de Malagassische Lala Njava onze onverdeelde aandacht. Echte salegy — zoals landgenoot Jaojoby op Afro-Latino vorige maand — kunnen we het niet noemen, maar in haar rauwe sound stond de accordeon (van Régis Gizavo) ook centraal. Met haar nasale vocalen en aanstekelijke groove is dit er zeker eentje te om te onthouden.

In de concerttent hield ook Flavia Coelho het bij een sobere bezetting: gitaar, drums en toetsen (waar­bij die laatste ook als bas dienst deden). De kleine Braziliaanse Parisienne wist ons met haar debuut­album Bossa Muffin al te overtuigen en ook live had deze spring-in-het-veld potentieel. Zowel haar kenmerkende up-tempo mélange van dancehall en bossa nova als meer breekbare nummers mar­cheer­den wonderwel op het Sfinks podium — mede dankzij haar hemelsbrede glimlach. De frisse Braziliaanse ver­schij­ning werd afgelost door een duo Duitse grijs­aards dat al 30 jaar onder de noemer Dissidenten hun rock probeert te lijmen met diverse muziekculturen. Wat ons betreft met weinig succes, want hun Arabisch getinte set kwam loom en te gekunsteld over. Loom was dan weer het laatste wat je kon zeggen van de Mexicaanse rockers van Molotov maar hun (op de Spaanse vocalen na) clichématige hardrock kon ons allerminst boeien. Dan waren de Mongoolse rockers van Hanggai (die in 2009 hetzelfde podium bevolkten) toch een stuk straffer én inventiever.

Het absolute hoogtepunt van de dag stond op ons te wachten in de clubtent — zowaar een primeur in de tropicalidad.be geschiedenis want doorgaans komen we onze favorieten eerder in de concerttent tegen. Met een kleine twintig minuten vertraging zat dat met dat wachten veeleer omgekeerd, maar dat was snel vergeten zodra Bonga van wal stak. Z'n te­ge­lij­ker­tijd intense en toch rustig heupwiegende songs werden voortgetrokken door de accordeon en — net zoals bij zijn landgenoten van Conjunto Angola 70 — het gerasp op de di­kan­za. De typische hese stem van deze innemende 68 lentes tellende Angolees leverde de meest ideale sound­track af die we ons konden inbeelden voor een zwoele zomeravond. Na een dergelijke climax op het podium klimmen is een zware opdracht en die test doorstond Zita Swoon Group dan ook maar matig. We hadden eerder dit jaar in de AB al kennis gemaakt met het Wait for me project van Stef Kamil Carlens en zijn kompanen. Het geluid zat aanvankelijk niet echt snor en de muzikanten (inclusief zangeres Awa Demé en balafonspeler Mamadou Diabaté Kibié uit Burkina Faso) kwamen bijzonder langzaam los. Gooi daarbovenop nog eens een plensbui en u begrijpt waarom we eerder de ontmoeting tussen de Westerse en Afrikaanse blues in de AB zullen koesteren.

reacties