Afro-Latino festival 2013 - zaterdag

Het was moeilijk kiezen voor de lief­hebbers van tropische muziekjes tijdens het eerste weekend van de zomer­vakantie: zowel Couleur Café (Brussel), Afro-Latino festival (Bree) als Festival Mundial (Tilburg) kozen ongelukkigerwijs hetzelfde weekend uit. Al was de keuze voor ondergetekende snel gemaakt. Bij het Brusselse stadsfestival stond het kleurrijke artwork op de affiches in schril contrast met het gebrek aan kleur in de line-up. Daarom sloegen we afgelopen weekend de spreekwoordelijke tropicalidad.be tenten op in het Limburgse Opitter (Bree) voor twee goed gevulde en bovenal kleurrijke festival­dagen. Met een ietwat zompige tred — op vrijdag kreeg het festivalterrein een niet onaardige hoeveelheid regen over zich heen — baanden we ons een weg doorheen het tropische concert­aanbod.

Onze eerste halte in de Pampero stage was gelijk een voltreffer: de jonge Amsterdamse rakkers van Jungle by Night bliezen ons (letterlijk) vorig jaar al van ons sokken in De Roma en hoewel ze gemeen vroeg voor een quasi lege tent stonden mochten we weder­om genieten van hun uitgekiend afrobeat recept: hyp­no­tizerende, slome grooves die ontaarden in pure uptemo goodness. Heerlijk. Van prille jonkies naar een (bijna) oude rot in het vak: het Starflam verleden van Baloji lijkt ver achter hem te liggen en de nieuwe weg die hij met het album Kinshasa Succursale is ingeslagen is 'm op het lijf geschreven: Congolese roots doorspekt met hiphop. En met een gitaarlegende als Dizzy Mandjeku in de rangen is een streep soukous nooit ver weg. "This is not world music. This is our music" verkondigde de man alsof hij zijn ware roeping heeft gevonden — en dat lijkt ook meer en meer zo: het Congolese culturele erfgoed is in goede handen.

Vergeleken met Ebo Taylor is Baloji dan weer een jonkie: de Ghanees heeft al bijna 77 jaar op de teller staan. Toch is het pas recent dat de highlife legende de internationale aandacht krijgt die hij verdient. Vanaf de eerst noot wisten we dat het snor zat: kabbelende songs, heerlijk funky en meesterlijk groovy. De sympathieke funky opa uit Ghana is nog niet uitgezongen en we hopen dat dat nog even mag duren. De set van Tromboranga kon ons een pak minder bekoren: de geafficheerde salsa dura (letterlijk: "harde" salsa) bleek een stuk minder "dura" dan gehoopt. Eenmaal terug in de main stage kregen we een portie roots reggae voor de kiezen. "People, we need your energy. Please charge our batteries!" sprak Meta Dia, de Senegalese aanvoerder van Meta & The Cornerstones die er een vermoeiende reis op had zitten. De matige reactie van het publiek samen met de strakke, maar braafjes uitgevoerde set liet ons toch wel wat op onze honger zitten — we konden ons niet van de indruk ontdoen dat deze internationale band meer in zijn mars had.

Kuenta i Tambu (kortweg KiT) uit Curaçao staat voor "verhalen en drums", al was het vooral dat laatste dat in de verf gezet werd: heerlijke percussie, energie te over, een ravissante frontmadam, maar ook veel lawaai en nogal rechtlijnig. Meer iets voor het jonge feest­publiek dan voor deze thirtysomething. Ook de zeemzoete bachata van Prince Royce, de Domini­caanse Justin Bieber kloon, werd ontelbare malen meer geapprecieerd door de horden uitzinnige jonge dames vooraan de Main Stage. Onze laatste poging in de Pampero Stage was een stuk succes­voller. Een naam als Romain Virgo klinkt alles­behalve Jamaicaans, maar dat is de man wel degelijk. Op plaat strooit Romain Virgo nogal wat suiker over zijn lovers rock, maar live gebruikte hij eerder een pepermolen. Pittige reggae dus met een unieke sound door het indrukwekkende vocale werk. Echt vertrouwd met zijn oeuvre zijn we niet, al blijft het zomerhit-waardige No Money toch hangen — zelfs op plaat.

reacties