Afro-Latino festival 2013 - zondag

Tijd voor de derde en laatste dag van de vijftiende editie van het Afro-Latino festival dat in totaal 20.000 muziek­lief­hebbers mocht begroeten — iets minder dan vorig jaar, al was dat toch een memorabele Afro-Latino editie. Tegen de middag had de zomer­zon komaf gemaakt met de plassen en de modder van zaterdag, maar voor we ons schuldig maken aan oeverloos geklets over het weer, het exoti­sche eten en de straffe cocktails, verdiepen we ons als recht­geaarde wereld­muziek­lief­hebbers met veel plezier op wat er in de twee concert­tenten aan oude en nieuwe bekenden de revue passeerden. En avant!

De Pampero stage opende op zondag opnieuw met een tropicali­dad.be-favoriet. De immer stralende en ultra flexibele Flavia Coelho heeft een aan­steke­lijke Braziliaans-Caraïbische kruising aan­ge­boord: Bossa Muffin. De Braziliaanse Parisienne fladderde het podium rond en won beetje bij beetje de harten van het aarzelende publiek. Een heerlijke opener. Brazilië had duidelijk de weg naar Bree gevonden, want nadien mocht DJ Tudo & Sua Gente de Todo Lugar (vrij vertaald: DJ Tudo en zijn mensen van overal) het licht aansteken op de Main stage: een uitgebreide bezetting aangevoerd door de lichtjes timide bassist DJ Tudo, die alles behalve achter een draaitafel stond. Hun complexe arrangementen en een gebrek aan een echte frontman maakte hun set niet echt toe­ganke­lijk, maar was ons inziens toch best wel geniaal. La Makina del Karibe daarentegen was een stuk licht­voetiger en dansbaarder. Het feestelijk collectief uit Colombia grossiert in champeta (een cocktail van soukous, zouk en soca) en deed dat voortreffelijk, al hadden ze hun rock insteek wat ons betreft achter­wege mogen laten.

Het voormalige achtergrond­zangeresje van Oumou Sangaré zorgde voor hét hoogtepunt van de dag — en misschien wel van het hele festival. Dat Fatou­mata Diawara heel wat in haar mars heeft, hadden we al door bij haar albumdebuut, maar twee jaar geleden in De Roma had de Malinese schone de handrem op. In Bree moesten we even op haar wachten, maar dan ging ze voluit: de kleurrijkste madam van de dag wist meesterlijk te balanceren tussen ingetogen en uitgelaten. Haar stem (die iedere keer straffer lijkt te klinken), haar danskunsten (waar we het einde nog niet van gezien hebben) en haar uitstraling maakten het helemaal af. Dat reggae ook wortel schiet in Nieuw-Zeeland was voor ons nieuw, maar de zeven Maori rakkers van Katchafire zetten in de Pampero stage een aardige reggae groove neer, al was het toch met wisselend succes. Bij wijlen werd het ons iets te melig, al was het sowieso niet evident om ons vlak na Fatoumata te verrassen. Verrassen deed Adalberto Álvarez y su Son wel, vooral dan met hun rauwe power. Adalberto, al ruim de zestig voorbij en geflankeerd door een batterij vocalisten, loodste zijn omvangrijk orkest door een gesmaakte set Cubaanse salsa.

De ontdekking van de avond kwam uit een onverwach­te hoek: Duitsland. De olijke Germanen van Jamaram leken aanvankelijk een prettig ska-feestje te bouwen, maar gaandeweg tapten ze uit meer en meer verschil­lende feeste­lijke vaatjes, waaronder latin à la Manu Chao, hoem­papa à la The Pogues, zelfs een jive-ke en een streep­je honky-tonk piano behoorden tot hun hoogst efficiënt party-arsenaal. Ludiek, geolied en compleet pretentieloos, zo hebben we het graag. Net zoals vorig jaar mocht een reggae-act het licht uitdoen op de Main stage en hoewel we hier op tropicalidad.be niet bepaald warm lopen voor de gladde sound van Maxi Priest, begon de Brit niet slecht. Enkele nummers later begon helaas de zoetigheid de overhand te nemen en hielden wij het voor bekeken. Hoewel we liever een andere afsluiter in de line-up hadden gezien, mag het Afro-Latino festival alweer een straffe editie op hun palmares schrijven.

reacties