T.P. Orchestre Poly-Rythmo de Cotonou @ DOK
Met de aanhoudende tropische temperaturen van de afgelopen dagen werd het hoog tijd om er een tropisch concert aan vast te knopen. Ons oog viel op Le Tout-Puissant Orchestre Poly-Rythmo de Cotonou uit Benin. Dit illustere orkest werd in 1966 opgericht in Cotonou en pas rond 2011 (her)ondekt in onze contreien. Met een gesmaakte release en een fabelachtig concert in Espace Senghor bombardeerde de band zich prompt tot tropicalidad.be favoriet. Vijf jaar later zijn ze een bandlid armer, maar een album rijker. Met Madjafalao in de rekken waagden ze zich opnieuw aan een Europese tour, die afgelopen donderdag ook halt hield in DOK aan de oude Gentse haven.
DOK is een tijdelijke ontmoetingsplaats waar onder een betonnen havenloods een geïmproviseerde concertplek is opgetrokken, compleet met podium, tribune, bar en een kunstige omkadering. Terwijl we acclimatiseerden begonnen Doylu aan hun rustige set. De Senegalees Pathé Thiam, samen met een handvol Belgische muzikanten, deed niet al te veel stof opwaaien — misschien door het ontbreken van een ritme-sectie want aan zijn zangkunsten zal het niet gelegen hebben.
Niet veel later betrokken de tien heren van Orchestre Poly-Rythmo het DOK-podium in fleurige rood-witte uniformen. Dat ze niet meer van de jongste zijn mag duidelijk zijn, maar ze leken aanvankelijk een stuk beter uitgeslapen dan het Gentse publiek. Enkele nummers later had de aanstekelijke Poly-Rythmo groove — die funky highlife, complexe Vodoun ritmes en melodieuze blazersarrangementen moeiteloos versmelt — zich kunnen nestelen in het lijf en leden van de Gentenaars. Uit hun gigantisch oeuvre plukten ze veelal recent werk, waaronder heerlijke versies van Africa en Madjafalao, maar de oude funk-intensieve nummers lieten ze eerder links liggen. Sneu, al kon dat de feestvreugde voor en op het podium niet echt bederven.
Na een set van exact anderhalf uur maakten de sympathieke leden van Orchestre Poly-Rythmo een diepe buiging en verdwenen in de coulissen. Ondanks de luide respons kon er geen enkel bisnummer af. Betreurenswaardig, want ondergetekende zat nog op kleppers als Gbeti Madjro of Ne Te Fache Pas te wachten. Aan de betreurde gezichten rondom ons te zien waren we duidelijk niet als enigen deze mening toegedaan.
