Sfinks 2006 - Salif Keita schittert op zondag
De eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat ik vrij laat op de laatste Sfinksdag gearriveerd ben — net ná de stevige plenspartij om precies te zijn. Die grijze lucht konden we gelukkig snel terug inruilen voor het tropisch zonnetje dat de vorige dagen plichtsbewust dienst deed boven het groene Molenveld in Boechout. In tegenstelling tot de vorige dagen kregen we op de laatste dag van de 31ste Sfinks de enige echte topper van de affiche: Salif Keita. Ik ben dan ook vooral in de concerttent blijven hangen, maar misschien krijgen we van chloé nog wel een update over het reilen en zeilen in de clubtent en de cirkel.
Zoals onze Brasil-deskundige het al kwam vertellen kon Banda Eddie de verwachtingen van donderdag niet echt inlossen. Zijn songs hadden bij wijlen een iets te hoog trouwfeest-gehalte en net toen 'm zijn groove gevonden had bleek zijn tijd om te zijn. Een gemiste kans — ook voor ons want zijn donderdagse set werd opgefleurd met enkele oude bekenden van Think of One. Jammer, jammer.Stiekem zat ik al uit te kijken naar ongetwijfeld de grootste naam die op de Sfinks 2006 affiche prijkte. De plaatjes van de Malinese griot durven ten huize van ondergetekende wel eens overuren draaien, maar het genoegen om de grote Salif Keita live aan het werk te zien was mij nog niet te beurt gevallen. De al 57-jarige man behoort tot de grootsten van de Afrikaanse muziek en dat is 'm niet zomaar in de schoot geworden. Als albino loop je in het afrikaanse continent aardig in de kijker en daarbovenop dicht de Mandinka-cultuur daar heel wat onheilspellends aan toe. Desondanks begon Keita te zingen en de gevolgen zijn bekend... tot in Boechout.
Hoewel redelijk wat van zijn studio-werk een krachtig maar ook melancholisch kantje hebben, barstte zijn live set van energie en ritme zoals enkel Afrikanen dat kunnen. Zijn ongeëvenaarde doorleefde stem blies mij prompt van mijn sokken. Gooi daar nog eens het betere kora-, djembe- en talking drum-werk bovenop afgewerkt met uitstekende backing vocals van twee uiterst beweeglijke dames en ik was verkocht. Mijn all-time favourite Madan bracht hij in XL versie — g-e-n-i-e-t-e-n. En hoewel hij zijn tijd ruimshoots vol had gespeeld kreeg het stage personeel en de presentatrice een fluitconcert uit het publiek dat decibel-gewijs kon tippen aan de P.A. installatie van de concerttent. Omdat het zó smaakte, en ook omdat de bijzonder vriendelijke mensen van Sfinks ons frontstage
toegang verleenden om naar hartelust plaatjes te schieten, willen we je deze reeks foto's niet onthouden:
Gelijk welke artiest die hierna de planken op moest stond voor een bijna onmogelijke opdracht, ook al ben je toevallig de niet onaardige dochter van Ravi Shankar. We hebben het over Anoushka Shankar, die de eer van slotact toebedeeld kreeg. Ik heb het niet zo voor Indisch sitar-getokkel (geef mij maar een Malinese bluesman in een stoffig dorpje) en ook Anouskha kon mij niet bekeren. Het leek me iets te hard over nagedacht en — bad timing van jewelste — ietwat slaapverwekkend...
[ Sfinks 2006 coverage op tropicalidad.be | donderdag | vrijdag | zaterdag | zondag | extra ]
