Bole2Harlem Vol. 1
The very best of Ethiopiques stond onlangs nog in ons eigenzinnig overzicht van 2007, als een opmerkelijk plaatje dat een mooi overzicht geeft van de jazzy jaren '60 en '70 van het Oost-Afrikaanse muziekcentrum. Een boeiende geschiedenis die wat in de vergeethoek geraakt is, want de radiogolven van Addis Abeba worden net als elders gedomineerd door halfbakken hip-hop, Britney Spears, en andere commerciële afkooksels. Bij mijn laatste bezoek bleek zelfs de reggaeton alomtegenwoordig.Maar misschien heb je net zo'n kweekbodem van middelmatigheid nodig om de inspiratie in een stel creatieve hersenen te doen ontbranden. Dat David Schommer die creativiteit bezit, en daarbij nog het lef om een acht maanden project op poten te zetten met Ethiopische en Braziliaanse rappers, een Malinese harpspeler, old-school hip-hop beats, een gospel koor en nog een reeks bewoners van zijn bonte 123rd Street in Harlem, mag duidelijk zijn uit het beluisteren van Bole2Harlem. Veruit het beste in de Oost-Afrikaanse rap sinds kindsoldaat Emmanuel Jal met Ceasefire op de proppen kwam.
Maar verder is er weinig overeenkomst tussen de twee artiesten. Ceasefire bracht het beklijvende verhaal van de onmetelijke energie van een jonge Soedanees die met beperkte middelen een positieve voodschap weet bijeen te rappen in een door geweld verscheurd land. Maar draai nu de wereldbol een halve slag door, en zoom in op L'Orange Blue. Op zaterdagavond is het populaire Marokkaans-Franse restaurant in Harlem de afspraakplaats van lokale artiesten en DJ's voor jam-sessies die East Coast hip-hop mengen met allerlei Afrikaanse ritmes, van Ethiopisch tot Malinees tot Marokkaans. Organisator van de feestjes is producer en percussionist David Ashagre Schommer, die een gezonde interesse vertoont voor de hoorn van Afrika dankzij zijn vader, die professor was aan de universiteit van Addis.
Uit die muzikale melting pot distilleert Schommer samen met Maki Siraj, een jonge Ethiopische vocalist en vriend van Schommer, een eigentijds, veelzijdig en cool plaatje. Hoya Hoye bij voorbeeld, is gebaseerd op een aftelrijm dat kinderen in Addis Abeba tijdens Haloween zingen. Een avondlijke zoektocht naar jerk chicken in de Harlemse achterstraten levert Schommer de ingrediënten voor de rest van de song: een uptempo hip-hop riddim, en het refrein van Feeling Allright, een gospelsong die uit een kerkportaal waait. Geniale fusion. De esotherische intro van Enseralen Gojo met zijn electronische geluidjes, handdrum - samples en flink wat reverb komt zo uit Afro Celt Sound System, maar de rest van de song is slome, bezwerende hiphop. Ook Ahmet Bale is zo'n hypnotiserend nummer, met vocals van de bevallige Tigist Shibabaw, een Ethiopische zangeres uit de NY club scene die onder meer met Herbie Hancock werkte.
Als locatie voor de internationale luchthaven is Bole het entry en exit point voor Addis Adeba en Ethiopië. Bole2Harlem symboliseert de directe connectie tussen thuisland Ethiopië en muzikaal broeinest Harlem. Wat mij betreft hadden ze geen treffender titel kunnen verzinnen. Niet gewoon een luchtbrug tussen de twee culturen, maar knetterende kortsluiting. En dat met een coolness die je alleen in New York vindt... En als we op de titel mogen afgaan is er nog meer op komst. Dat belooft.