Emmanuel Jal - Warchild

Terwijl Pieter zijn foto's selecteert en zijn geheugenkaartjes schoonmaakt voor de laatste avond van Couleur Café, gooien we nog snel even een plaatje op de tropicalidad.be-platenspeler. Emmanuel Jal 's internationale debuutplaat Ceasefire reviewden we in de beginne prildagen van de weblog en ons enthousiasme werd gedeeld door menig producer, organisator en hiphopper. Jal trok van schijnwerper naar schijnwerper: hij werd genomineerd voor de BBC world music awards van 2006 (maar moest de duimen leggen voor Amadou et Mariam), hij speelde op Live-8, Nelson Mandela's verjaardagsfeestje in het Londonse Hydepark, Womad en dichterbij op Festival Mundial. Hij speelde met Razorlight, Faithless en Moby en werd uitgenodigd om te komen spreken op het UN hoofdkwartier. Zoveel belangstelling voor het schrijnende verhaal van de kindsoldaat kunnen we alleen maar toejuichen, maar of het zijn muziek goed gedaan heeft is nog maar de vraag. Warchild klinkt immers erg feelgood voor de boodschap die het wil verkondigen. De gladde en poppy hiphop ligt goed in het gehoor maar vormt een groot contrast met het veel rauwere, grensverleggende Ceasefire.

Het verhaal van Emmanuel Jal is de wereld rondgegaan. Zijn vader, rebellenleider bij het Soedanese bevrijdingsfront, droeg hem op zijn zevende over aan de rebellen, om het "goede voorbeeld te geven". Emmanuel groeide op met een Kalashnikov in een Ethiopisch trainingskamp en als frontsoldaat in het Soedanese conflict, tot de Britse ontwikkelings­helpster Emma McCune hem naar Kenya bracht. McCune overleed kort erop in een auto-ongeval, maar de jonge Jal kreeg de kans om te studeren en later met zijn landgenoot Abdel Gadir Salim de knepen van het hip-hop vak te leren. Emma McCune heeft al haar eigen biografie, en een film zou volgend jaar volgen. Emmanuel Jal heeft dan weer zijn eigen documentaire, die uitkwam op het Berlijnse filmfestival van dit jaar, terwijl zijn autobiografie volgend jaar in de rekken moet liggen.

Zo'n levensverhaal is inderdaad het vertellen waard, en dat doet Jal, deze keer in het Engels. Heel illustratief in het titelnummer (I lived with an AK47 by my side), maar ook de andere nummers gaan over conflicten, uitbuiting, zinloos geweld, soms behoorlijk expliciet (To mr. Oil, Diamond and Gold miner,// stop treating Mama Africa like a vagina), ontroerend, zoals het laatste nummer over Emma McCune, of hilarisch als in Skirt Too Short (toch zeker voor wie in Engeland woont ). Spijtig genoeg wordend de teksten verpakt in soms wel erg commercieel getinte nummers, die wat ontgoochelen na de interessante rap/somali cross-over van Ceasefire.

Hier en daar vinden Afrikaanse elementen hun weg, zoals het Ethiopische rifje in Warchild, of de gitaartjes op Baaki Wara. Ook de cover van Jimmy Cliff's Many Rivers To Cross is best leuk (maar nog niet zó goed als die van Lenny Kravitz), maar verder zijn de arrangementen wel erg clean, en mengen ze een beetje veel gospel, reggae en pop, zeker naar het einde toe. Maar als dat maakt dat Jal zijn boodschap aan een groter publiek kan verkopen, dan kunnen we daar gerust mee leven. Bouw zelf je mening met de nodige geluids- en videofragmenten, onder meer op zijn MySpace pagina.

reacties