I Like It Like That: Fania Remixed
We zijn dit jaar al een aantal remix-albums tegengekomen, maar als er iets uit de Fania-kelders wordt bovengehaald, dan spitsen we op tropicalidad.be toch even de oren. En I like it like that is weer een kers op die indrukwekkende taart van het legendarische label uit New York. De compilatie bevat twee schijfjes. Eentje daarvan zijn originele 12-inch Fania-klassiekers. Op het andere gaat een rits grote namen uit de DJ-wereld, van de alomtegenwoordige Gilles Peterson tot Louie Masters at Work Vega, met diezelfde nummers aan de slag op de draaitafel. Op zich zijn beide plaatjes uitstekende compilaties in hun genre. Maar door ze naast elkaar kan zetten, krijg je de mogelijkheid om een blik te werpen in de keukens van een paar van de creatiefste breinen in de clubwereld.
Compilaties van Fania hebben altijd wel een paar verrassingen in petto. Van die nummers waarvan je niet wist dat ze je kende. Dat aanstekelijke rifje uit de Orangina - reclame bijvoorbeeld. Pete Rodriguez' boogaloo I Like It Like That, is ontelbare keren gecoverd en gebruikt voor marketing. Ook Willie Colón's Plastico is een instant klassieker die in ieders onderbewustzijn gegrift staat. Daarnaast vind je altijd wel een ontdekkingen van grote namen, zoals het hilarische O Elefante van Ray Barretto of de Boogaloo de Johnny (Pacheco). Of Roberto Roena's bewerking van de jazz-klassieker Take Five, nog zo'n nummer dat je platenspeler in brand zet (maar nog nét niet zo goed als Tito Puente's legendarische versie die je simpelweg moet gezien hebben, al is het maar op youtube).
Zo zie je maar dat sommige nummers het eeuwige leven hebben. Nicola Conté geeft Roena's versie van Take Five nog maar eens een make-over, met een sensuele bossa nova-touch. Verder krijgen we op deel twee een break-beat versie van Plastico, van de hand van Bugz in the Attic. Gilles Peterson voert de mambo van Noro Morales dan weer tot psychedelische hoogten. Ook de remix van O Elefante is geweldig. Philip Cohan Solal (van Gotan Project) en de Nederlanders van Haaksman (die we ondermeer terugvinden bij Shantel) smeren het nummer uit tot dubbele lengte met hoekige ambient sounds die perfect passen bij het tong-in-cheek verhaaltje over een olifant in Afrika.
Alles samen weer een geweldig plaatje, al is het maar voor de originele, dikwijls onvindbare singles van Fania. Maar ook de remixes zijn knap gedaan, en geven een mooi beeld van de brede waaier aan creativiteit die je in de latin jazz kwijtkan. Een stevige aanrader en plaat die ongetwijfeld in je heupen blijft steken.