Sfinks Mixed 2010 - zaterdag

Na de feestelijke Balkan opener op vrijdag trok Sfinks Mixed voor de resterende twee festival­dagen genre-, discipline- en continentgewijs alle registers open. Voor wat de concerttent, clubtent, open air stage en de Sfinks tempel op zaterdag aan acts herbergden kwam zelfs de meest actieve festival­ganger ogen & oren te kort, al bleek languit indommelen op het gras toch weer een van de populairste activiteiten te zijn. De line-up van de concerttent leek op maat gemaakt voor tropicalidad.be adepten, wat meteen ook verklaart dat we hoofdzakelijk daar frontstage te vinden waren.

"Een Afrikaanse Tracy Chapman" lazen we bij Minata in het Sfinks programma­boekje. Straffe uitspraken, al kan dat qua stemgeluid wel kloppen. De ranke deerne uit Burkina Faso beschikt over een bijzonder diepe stem en heeft duidelijk zang­talent. De songs en de sound daar­en­tegen kwamen wat couleur locale tekort, al had dat misschien meer te maken met de uitsluitend witte backing band. Maar sympathiek en sensueel, dat wel. Dat niet alleen Barcelona maar ook Lissabon een mestizo broeinest huisvest weten we sinds we Terrakota ontdekten. Naast de al rij­ke­lijke hoeveel­heid genres in de Lisboa fusão doet Terrakota daar nog een stevige scheut Afrikaanse en sinds kort ook Indiaase invloeden bij, zonder chaotisch te klinken — niet eenvoudig. Aanvankelijk ging hun set een beetje aan het Sfinks publiek voorbij maar tegen het einde was van die aarzelende start niets meer te merken.

Toto la Momposina oftewel "La Gran Cantadora" is het boegbeeld van de traditionele Afro-Colombiaanse muziek. Ze kwam op Sfinks haar 70ste verjaardag vieren maar ondanks haar gezegende leeftijd heeft ze als podium­diva van niemand lessen te krijgen. Het werd een even energieke als authentieke set die ze samen met haar muzikale familie en een hemelsbrede glimlach serveerde. Pure klasse en wat ons betreft één van de hoogtepunten van het festival. De tradi­tio­nele streep soukous werd dit jaar verzorgd door Aimelia Lias, een rijzende ster aan het Congolees firmament. Met de nodige chaos en tonnen goesting traden een dozijn zangers en evenveel flexibele dansers en danseressen af en aan terwijl de zonnige gitaren en het al even typische soukous ritme welig tierden. Très sympa.

Toen Youssou N'Dour, dé ambassadeur van de Sene­ga­lese mbalax zich met Dakar-Kingston aan een reggae album waagde, moesten we toch even fronsen. Hoewel de songs uit die plaat live iets beter tot hun recht kwamen, was de afro insteek te dun en kon de reggae groove ons amper boeien. Op het einde van een obligatoire Bob Marley cover — menig reggae liefhebber zal bij Youssou's versie van Redemption song een oog en oor hebben dicht­ge­knepen — ging het tij keren en liet de voltallige batterij percussionisten van zich horen. Daarmee was het tweede luik van het concert officieel ingezet en liet Youssou N'Dour zich van zijn beste muzikale kant zien. Klassiekers als Birima en Set werden door de klasse­muzikanten van Super Etoile de Dakar extra leven ingeblazen & ingeklopt en breidden zo toch nog een mooi einde aan het concert.

reacties