Sfinks Mixed 2010 - zondag

Het verleden leert ons dat niet elke Sfinks editie op een stralende blauwe hemel kon rekenen, maar voor de 35ste editie had het weer — op die enkele druppels op zaterdagavond na — een aardig hoog festivalgehalte en mochten de laarzen opnieuw thuisblijven. Alles bij elkaar mocht Sfinks dit jaar niet minder dan 39.000 bezoekers herbergen op het Boechoutse Molenveld, dat jaarlijks trouw dienst doet als epicentrum van de wereld­muziek. Ook op de laatste festival­dag deden we ons te goed aan wat programmator Patrick De Groote ons in de concerttent serveerde.

Op het Festival au Desert in Mali liep Sfinks de jonge Touareg gitarist Koudede tegen het lijf en die kreeg prompt een podium­plaatsje aangeboden. Niet zonder reden uiteraard want de rauwe woestijn­blues van Koudede mag er wezen. De typische sound kennen we van Tinariwen en Toumast en hoewel Koudede niets wezenlijks toevoegt, zette hij een degelijke, bezwerende set neer. De Braziliaanse Céu werd op voorhand meer­maals als ontdekking getipt, wat de verwachtingen onnodig de hoogte in duwde. Qua party gehalte heeft ze met haar gezapige bossa nova op Sfinks alvast weinig potten gebroken, maar de kabbelende sound en haar zwoele timbre bleek wel de geknipte soundtrack voor een lazy sunday afternoon — al hebben we daar graag een hangmat bij.

Van potten breken gesproken, daar is Peyoti for President meer in thuis; ze komen recht uit de Manu Chao stal en schoppen al graag eens tegen de schenen van het establishment. Muzikaal passen ze ook onder diezelfde mestizo paraplu, al zorgt het additioneel samba kantje voor een bruisende sound — zeker als de drie­delige ritme­sectie de handrem even los gooide. Enthousiast en sympathiek, zo hebben we het graag. Dertien jaar na opname van het onder­tussen legen­darische Buena Vista Social Club stond het befaamde Cubaanse orkest — althans wat er nog van overblijft — op het Sfinks podium. Onze favoriete oude knarren Compay Segundo, Ruben Gonzales, Ibrahim Ferrer hebben helaas het tijdelijke voor het eeuwige geruild en daar had het orkest toch wat onder te lijden. Muzikaal en technisch zat het allemaal snor, maar de magie van weleer bleef uit. De inmiddels 80-jarige Omara Portuondo gaf het concert een positieve boost en zorgde voor enkele memorabele momenten. Het uitzinnige Sfinks publiek deelde onze mening allerminst en overstemde ons gemopper moeiteloos.

Vorig jaar sloot Sfinks Mixed het festival af met de uit de hand gelopen Russische grap Peter Nalitch en ook dit jaar kregen we een ietwat vreemde afsluiter voorgeschoteld. Dat vond Bart Peeters zelf ook, maar hij was duidelijk vereerd om op de planken te mogen staan van het festival waar hij kind aan huis is en menig maal zijn drumstel aan had uitgeleend. Samen met zijn Marokkaanse makker Abdellah Marrakchi en gerugge­steund door de blazers van Murga Armada had hij een Sfinks-waardige show ineengeknutseld, al slopen er toch aardig wat lichtvoetige popsongs in — die niet onbekend bleken bij het Sfinks publiek. Het werd een uiterst gevarieerde set dankzij guest-appearences van de hout-percussie-tweelings-zusjes Ttukunak, het flamenco intermezzo van Saidjah Gallo en zelfs de Boechoutse dorpsfiguur Jaak. Hoewel we liever een andere afsluiter hadden gezien op deze goed geslaagde 35ste Sfinks editie, moeten we toch toegeven dat Bart Peeters een geboren podiumbeest is.

reacties