Afro-Latino festival 2012 - zaterdag

Het is ondertussen alweer vier jaar ge­le­den dat we de spreekwoordelijke tropicali­dad.be tenten opsloegen in het Limburgse Opitter (Bree). Jaar na jaar slaagt het Afro-Latino festival erin een net iets straffere affiche dan het jaar ervoor bijeen te sprok­ke­len en daar is dit jaar geen uitzondering op. Drie volwaardige festivaldagen, al moesten we noodgedwongen passen voor vrijdag en lieten bijgevolg acts als Batida, Che Sudaka, Kassav' en Shaggy aan onze neus voorbij gaan — gelukkig hadden die bands ons frontstage pad al eerder gekruist. Aldus zetten we met veel plezier onze tanden in de line-up van de twee finale festival­dagen en laten u graag meegenieten van wat we op ons concert­spoor zijn tegengekomen.

Kort na de middag arriveerden we op de vertrouwde, tropisch aangeklede weide alwaar enkele verdwaalde en wazige blikken de onze kruisten — het moet een zware vrijdagnacht geweest zijn. In de hoofdtent mocht het Marrokkaans/Nederlandse Kasba hun licht verteerbare raï aan de man brengen, helaas voor slechts drie man en een paardenkop. Tegen het einde van hun set vonden gelukkig een pak meer festival­gangers de weg van hun bed naar het hoofdpodium, maar dan waren wij al onderweg naar de Pampero stage waar het eerste hoogtepunt van de dag ge­ser­veerd werd: Internationals. De inlandse skankers zijn terug van weggeweest met een nieuwe plaat en twee extra muzikanten in de rangen: de innemende soulstem van Lize Accoe en het betere gitaarwerk van Marc Tee. Duidelijk twee prima aanwinsten voor de band want zelfs hun oudere werk klonk nu een stuk straffer en met songs als Jungle's gone hebben ze wat ons betreft een zomerhit in handen. Vintage ska op z'n best: een herontdekking!

Van herontdekkingen gesproken, eind vorig jaar kwam Conjunto Angola 70 — de door Analog Africa herenigde crème van de Angolese muziekscene van de jaren '70 — als een van de ontdekkingen van het jaar uit de bus. Ondanks het feit dat ze een extra frontman (keurig in glittershirt gehuld) mee­gebracht hadden leken ze het podium niet te kunnen vullen. Ze staken vrij statisch van wal, maar gaan­de­weg kwam die overheerlijke groove terug boven­drijven en werd het genieten van kabbelende semba songs en excellent gitaarwerk. Hoogtijd voor het latin luik van Afro-Latino. Italianen staan nu niet direct bekend als begenadigde salseros, maar toen Olmi Fausto van Croma Latina ten prooi viel aan de salsa in Cuba, stampte hij prompt een band uit de grond. Met tonnen enthousiasme en het volle geweld gingen ze uit de start­blokken. Een tikkeltje té naar onze meug, maar de Limburgse salsa aficionado's waren duidelijk een andere mening toegedaan.

Voor een streep degelijke reggae zijn we altijd wel te vinden, al hadden we zo onze twijfels bij het Britse Aswad; op hun palmares staan enkele mainstream hits met een lichtjes plastieken groove. Tot onze verbazing zetten de heren een solide reggae sound neer, met melodieuze vocalen en heerlijke dub-uitlopers. Ergens halverwege verwaterde de set en kwam de poppy sound de kop op steken, alsook het onvermijdelijke Don't turn around. Ook Kidum (afropop uit Burundi) bleek in het zelfde bedje ziek te zijn, dus zetten we ons alvast schrap voor de head­liner van vorig jaar én dit jaar: Juan Luis Guerra y 440. De ster uit de Dominicaanse Republiek liet wel even op zich wachten, maar na een halfuurtje adem inhouden ontplofte de tsjokvolle hoofdtent. De begeleidingsband moest allerminst warm draaien en produceerde superieure merengue vanaf de eerste minuut. Juan Luis' warme stem kon de scherpe blazers moeiteloos de baas en fans van het eerste uur zongen woord voor woord mee — van obscure songs tot monsterhits als La llave de mi corazón. Voor zeemzoeterige bachata's loopt de tropicalidad.be redactie niet zo warm, maar dat kan niet gezegd woorden van het Afro-Latino publiek: tot ver buiten de tent gingen de heupen moeiteloos aan het wiegen.

De vermoeidheid begon zo stilaan in de benen te kruipen, maar we gingen dapper verder. Op het menu in de Pampero stage: dancehall uit Duitsland — nee niet Gentleman, maar een stel jonge rakkers ge­naamd Irie Révoltés. Dat klinkt allerminst Duits en dat klopt want hoewel hun rhymes in het Duits wel lekker bekten, rappen ze voornamelijk in het Frans. "Kein mensch ist illegal" lazen we op hun shirts en hoewel ze muzikaal met wisselend succes wisten te overtuigen kwam hun politieke boodschap wel degelijk over. Als afsluiter een nog een stevig ge­krui­de portie salsa op ons bord. De jonge Nueva Yorkers van La Excelencia zijn duidelijk kind aan huis bij Afro-Latino want hun concert werd integraal opgenomen voor hun allereerste live-DVD. En mocht de salsa dura nog niet intens genoeg zijn, dan gooiden ze voor de gelegenheid wat extra olie op het vuur. Een klasse afsluiter van een lange, maar boeiende festivaldag.

reacties