Festival Mundial 2009 - zondag

Op de tweede en laatste dag van het multi­culturele feest bij onze noorderburen kregen we opnieuw keuze uit een schijnbaar ontelbaar aantal acts uit elke uithoek van onze planeet. Hoewel we de keuze op zaterdag bezwaarlijk eenvoudig konden noemen stonden we op zondag (gezien het grote aantal tropicalidad.be favorieten in de line-up) voor een nog gecompli­ceer­der vraagstuk. Voorts hadden we aan die talloze concerten graag nog enkele interviews vast geknoopt en zo heb je al snel een propvol programma — wat op het tropicalidad.be hoofdkwartier beter bekend staat als een ongemeen boeiende zondag. De festivalzon had een prima plaatsje uitgekozen boven het groene Leijpark, alwaar het Festival Mundial voor de 22ste keer zijn kleurrijke zelf kon wezen. We baanden ons met plezier een weg tussen de mensenmassa en die muzikale wereldreis willen we natuurlijk niet voor onszelf houden.

Terwijl de festivalgangers met mondjesmaat de weg naar het Milleniumpodium vonden stak de Siciliaan Roy Paci en zijn band Aretuska met een ongekende energie van wal. Hun "spaghetti ska" zette de weide gelijk in de fik en in no time had zijne ge­trompet­teerd­heid zowat elke heup onder zijn bewind. Petje af. Daarna mochten de twee jonge Cubaanse snaken van Madera Limpia het feest verder zetten. Hoewel ze wat uit hetzelfde vaatje tappen als de Orishas hebben ze toch hun eigen stempel op de latin hiphop gezet. Daarna was Kameroen aan zet in de tent van Podium 2015. Ondanks het feit dat we zijn debuut Léman niet direct als festival­materiaal kwalificeerden kwam Blick Bassy live behoorlijk verrassend uit de hoek. Zijn intiemere afro-bossa nummers wisselde hij naadloos af met meer up-tempo songs die bij momenten deden denken aan Habib Koité.

Tijd voor enkele oude bekenden. De chico's van Zulu 9.30 zijn we al meer dan één keer tegen­ge­ko­men en hun mestizo recept kennen we onder­tussen. Ze serveerden hun feestelijke latin-reggae-hiphop-hutsepot onder de brandende zon, zoals het hoort. Nog meer feest­vertier — deze keer van Belgische bodem — vonden we op het New Vibes stage waar El Créme Glace Quès met een meters­brede glimlach hun plezante ding deden: pretentie­loze ska die het op de op de beweeglijke ledematen van het Mundial publiek gemund had. Ook de jonge salseros uit Nueva York kruisten vorig jaar ons festival­pad en in Tilburg bewees La Excelencia eens te meer dat de 70's Fania sound springlevend is. Salsa dura op z'n best.

Wederom inlandse klanken op het New Vibes stage. Deze keer was de eer aan Cafe con Leche en hun musica mestiza op Gentse wijze. Hun live set swingde inderdaad even voortreffelijk als hun debuutplaat. Op de Millenium stage voor de tweede maal een Sicili­aan op de planken. Hoewel Alborosie hier nog maar weinig in de spotlight heeft gestaan is onder­ge­teken­de al een tijdje verkocht aan de "spaghetti dancehall" van Alberto D'Ascola die sinds 2001 Sicilië voor Jamaica heeft geruild. Het werd duimen en vingers aflikken met z'n uitermate groovy reggae & melo­dieuze dancehall. Terwijl we geduldig onze beurt aan het afwachten waren voor een interview met Alborosie, werden we door een heerlijke funky snaarinstrument naar de New Vibes stage gelokt. De illustere onbekende Bonsa & Le Zekura Band uit Burkina Faso zette er een verhitte set neer waarvan we de laatste nummers nog net konden meepikken. Verassingen zitten in een klein hoekje.

Tijd voor nog zo'n pur-sang Afrikaanse act, dat zonder twijfel het hoofdpodium verdiend. Na een tijdje weg geweest is de Malinese diva Oumou Sangaré helemaal terug, met een nieuwe plaat en een heuse wereld­tournee die gelukkig ook halt hield in Tilburg. Het werd een grandiose set, waar alles verbluffend harmonieus in de plooi viel: haar stem, haar boodschap, de backing band — beklijvend. En je zou ze het niet direct nageven maar ook Oumou kan zich ontpoppen tot een waar podiumbeest. Oscar D'Leon, nog zo'n icoon maar dan van een heel andere strekking kreeg de slotact toebedeeld. Zoals we dat van hem gewend zijn brengt hij, ondanks zijn 66 lentes, oversneden salsa aan de man met evenveel vuur als klasse. Onderwijl maakte Konono N°1 zich klaar voor de allerlaatste act op Podium 2015. Met de nodige chaos en als een oude diesel motor trokken ze hun gepatenteerde doe-het-zelf sound in gang. De hypnotiserende ritmes en het eindeloos duimpiano getokkel maken van Konono N°1 toch altijd een unieke belevenis.

reacties