Couleur Café 2010 - vrijdag

Couleur Café haalde afgelopen week vaker de nationale pers dan we gewoon zijn. De hele hetse rond Beenie Man deed behoorlijk wat stof opwaaien en uiteindelijk verdween de Jamaicaan van de affiche om de gemoederen te bedaren — wie er nu gelijk heeft laten we wijselijk in het midden. Waar we wel een uitgesproken mening over hebben is dat er op de openingsdag van het kleurrijke stadsfestival nog genoeg lekkers op de affiche stond om menig wereld­muziek­liefhebber te doen watertanden. We slingerden vrolijk tussen de vertrouwde Fiesta & Univers tent en het gigantisch hoofd­podium (oftewel de boombox) en vertellen u graag wat we op onze concert­tocht zijn tegen­gekomen. Men volge mijn stoffig spoor.

Vorig jaar gaf de goedlachse Fredy Massamba de aftrap op Sfinks Mixed en afgelopen vrijdag kreeg hij dezelfde taak toebedeeld op Couleur Café. Afro-Soul is zijn handels­merk, wat stem­acrobatie is 'm ook niet vreemd en wat hij aan klanken uit minuscule whisky­flesjes krijgt is merkwaardig. Een sympa­thieke, zij het rustige opener. Selah Sue was vorig jaar ook van de partij en ze is dit jaar van de Fiesta naar de Univers tent gepromoveerd. Een gigantisch podium voor een klein meisje, al had ze deze keer bij wijze van podium­vulling een band meegebracht. Ze heeft een dijk van een stem, kon op bijzonder veel respons rekenen, maar kleurt genre­gewijs toch wat buiten de kantlijn van tropicalidad.be. Ook Rox — ondanks haar Iranese en Jamaicaanse roots — klonk in de Fiesta tent aanzienlijk westers. Haar soul, overgoten met een sensueel sausje kon ons niet direct overtuigen.

Het Spaanse zootje ongeregeld van Ska-P (met de P van punk & power) zorgde voor een kleine staats­greep op het hoofdpodium. We herkenden onder de bandleden de frontman van The Locos die drie jaar terug eveneens als een muzikale pletwals te keer ging. Nu Bush het witte huis verlaten heeft vreesden we even dat de ska-punkers aan tekst­armoede gingen lijden, maar er bleken nog genoeg instanties over die in de niet te misverstane rake klappen mochten delen. In een recordtempo heeft het Mexicaanse gitaarduo Rodrigo y Gabriela het van straatmuzikanten tot supersterren geschopt. Hun op z'n zachts gezegd impressionant gitaarspel spreekt dan ook direct aan, want er gaat zowat een volledige ritmesectie en halve backing band schuil in hun twee gitaren. Net zoals op hun recentste plaat 11:11 passeerden veel covers de revue en wat ons betreft mag het sympathieke duo daar ook wat meer eigen werk tegenaanplakken.

Nu dachten we eerlijk gezegd dat we de shows van Shantel wel gezien hadden, en met het ietwat tegenvallende Planet Paprika vreesden we dat de kleine Duitser over zijn hoogtepunt heen was. Man, zaten wij er goed naast: Shantel bouwde met zijn rakkers van het Bucovina Club Orkestar het meest verhitte feestje van de dag. De band, die aan­gesterkt was met extra muzikanten en twee nieuwe zangeressen, leverde muzikaal vuurwerk vanaf de eerste noot. De man die West-Europa de muzikale schatten van Oost-Europa leerde kennen kent duidelijk zijn stiel. Het omgekeerde effect voltrok zich bij Choc Quib Town. Het Colombiaans hiphop collectief schiep aardig wat verwachtingen met hun album Oro, maar kon die niet echt inlossen in de Fiesta tent. Geluidsproblemen zorgden voor een valse start, al werden ze naar het einde van de set toe een stuk podiumvaster, zodat we nog konden genieten van El Bombo, dat live een stuk beter klonk dan op plaat.

Hij was erbij op de allereerste editie van Couleur Café in 1990 en twee jaar later gooide Papa Wemba opnieuw zijn anker uit in de Hallen van Schaarbeek, het toenmalige festival­terein van het piepjonge festival. Voor de 21ste editie wisten ze de 61 jarige Congolese soukous legende opnieuw te strikken en daar waren we allerminst rouwig om. Papa Wemba stond mee aan de wieg van befaamde bands als Zaiko Langa Langa en Viva la Musica en zette een hartverwarmende set neer in de Univers tent. Zijn karakteristieke warme stem (een uitzondering in het genre) verdraagt meer dan soukous alleen, zodat we hem enkele obligatoire balads wel wilden vergeven. Bij deze zijn we officieel klaargestoomd — wat ook vrij letterlijk te nemen valt — voor nog twee dagen wereld­muziek­vertier op Cool Caf'.

reacties