Couleur Café 2010 - zondag

Ook al hadden we na vrijdag en zaterdag ettelijke festival­kilometers in de benen, toch gingen we op zondag dapper verder met concerthoppen op Couleur Café. Talloze uitgeslapen en minder uitgeslapen feestvierders vonden op de laatste festivaldag opnieuw de weg naar het uiterst gezellige stadsfestival dat in totaal 76.000 bezoekers mocht ontvangen. De geur van zweet, zonne­crème, lauw bier en exotische kruiden hadden zich na drie dagen vermengd tot een festivalparfum van formaat. De overige zintuigen richtten we resoluut op wat er on-stage te beleven viel en ook op de derde festivaldag bleek dat een dik belegde boterham te zijn.

Fanfares komen we normaliter op het terrein tegen, maar La Fanfare du Belgistan vonden we terug óp het podium. De 7 inwoners van Belgistan blaasden de finale festivaldag rustig in, al duurde het niet lang vooraleer de enorme sousafoon het geheel van een onmiskenbaar Balkan onderstel voorzag: feest! In the Univers stond een portie "freggae" oftwel de Franse reggae van Danakil op het menu. Sympathiek maar weinig wereldschokkend, al zaten we misschien te veel met het volgende concert in ons hoofd. Dat we een boon hebben voor Salif Keita mag duidelijk zijn. Met zijn 61 jaar is hij niet meer van de jongste maar bewees op Couleur Café eens te meer dat hij nog steeds tot de grootsten van de Afrikaanse muziek behoort. Het werd een grandioze set waar zijn ongeëvenaarde doorleefde stem, zijn boodschap en de getalenteerde backing band harmonieus in de plooi vielen. Genieten.

Met de 50ste verjaardag van de Congolese onaf­hanke­lijk­heid kreeg de Congolese muziek een prominente plaats op de affiche. De ex-Starflam rapper Baloji trok naar Kinshasa om er een fascinerende plaat op te nemen met uiteenlopende artiesten. Zoiets re­ge­ne­re­ren op een podium in Brussel is allesbehalve een­vou­dig, al kunnen we zijn poging toch verdienstelijk noemen. Sinds we de line-up van Couleur Café onder de loep namen, beheerst de neuvo-cumbia van Systema Solar hier de virtuele jukebox. De Colom­bia­nen hadden aanvankelijk met geluids­problemen te kampen zodat het bijzonder geestige Bienvenidos zijn effect miste — aan hun enthousiasme zal het niet gelegen hebben. Geleidelijk aan werden de plooien glad gestreken, maar een herkansing zou hier toch op zijn plaats zijn. Voor we ons terug naar de Titan stage repten gingen we nog even proeven van de vintage jazz sound van Lady Linn en het eerste nummer van Mokoomba, de winnaar van Music Crossroads 2008. Met enige tegenzin lieten we de Zimbabwanen in de Fiesta tent in de steek om ons tussen de mensen­massa tot aan de frontstage van het hoofd­podium te wringen.

Reden van al de heisa was het dubbelconcert van Damian "Jr. Gong" Marley en rapper Nas. De twee werkten al eerder samen op Damian's album Welcome to Jamrock en met Distant Relatives staan ze niet enkel samen op plaat, maar ook samen op de planken. Na hun explosieve entrée dreigde het even een Nas only show te worden, maar al gauw ver­scheen Damian terug ten tonele, die wat ons betreft toch het meeste kleur geeft aan de mix. Het duo had het Couleur Café publiek snel op de vingers en gooide met de Jr. Gong klassieker Welcome to Jamrock nog wat extra olie op het vuur. Tegen het einde van de set ging de voltallige CC populatie plat voor de universele feel-good song Could you be loved van vader Bob. Eenmaal terug in de Univers tent ingestrompeld bleven we daar hangen voor achter­een­volgens Hindi Zahra en Steel Pulse, waarmee we de funkateer George Clinton links lieten liggen. Rond een uur of tien op het einde van drie festival­dagen lijkt ons niet de beste timing voor de zweverige songs van mevrouw Zahra. De smakelijke Britse reggae (breggae?) van Steel Pulse had een beter effect op de vermoeide leden van uw trouwe frontstage reporter die na zo'n slordige 29 concerten behoorlijk murw was — met ondertussen bijna 5 jaar tropicalidad.be geschiedenis achter ons zijn we er niet jonger op geworden.

reacties