Fatoumata Diawara & Aurelio Martinez @ De Roma

Afgelopen donderdag pakte De Roma met een al even diverse als sma­ke­lijke dubbel­affiche uit: de Malinese Fatoumata Diawara en Aurelio Martinez uit Honduras. Een verrassende combinatie die ons prompt naar de oude cinema in hartje Borgerhout lokte. Beide artiesten zijn allerminst on­beken­den op tropicali­dad.be: Fatoumata's debuut­album Fatou doorstond onze test aardig en een tijdje terug kon Tim de jonge zangeres in Amsterdam strikken voor een interview. Ook Aurelio ontsnapte niet aan Tim's vragen na het concert op Sfinks Mixed 2008 en presenteerde begin dit jaar Laru Beya, zijn jongste geesteskind. Meer dan hoog tijd dus om beide artiesten (nog eens) live aan het werk te zien.

De theaterzaal van De Roma bleek voor de gelegen­heid dienst te doen als zomerterras, compleet met bistrotafeltjes, een batterij garçons en een portie gratis chips — best gezellig en zo leek de zaal ook wat meer gevuld. Het werd behoorlijk stil toen Fatoumata Diawara op de planken verscheen en samen met een bescheiden begeleidings­band begon ze aan haar set. Met de handrem op, zo bleek. Gelukkig liet ze enkele nummers later met Sowa die statische performance achter zich en bewees ze zich meer en meer als door­gewinterde vocaliste — ze stond uiteraard ook niet zomaar jaren­lang aan de zijde van Oumou Sangaré. Ondanks de lauwe respons op haar dans­uitnodiging liet Fatoumata zien hoe het wél moest en gooide zo extra olie op het vuur. Met een soukous-achtige outro verliet ze de bühne en zette ze een punt achter een set die nét iets langer had mogen duren (of in een hogere versnelling had mogen starten).

Ook Aurelio Martinez schoot vrij aarzelend uit de start­blokken, al had hij slechts een half nummer nodig om op snelheid te komen. De duellerende gitaren op het afwisselend heupwiegend en ener­getisch ritme van de twee trommelaars lieten direct horen dat de Garifuna muziek diepe wortels heeft in West-Afrika. Sinds Andy Palacio het tijdelijke voor het eeuwige heeft geruild, nam Aurelio de fakkel als voorvechter van de Garifuna cultuur over. Meer nog, Aurelio nam ook Andy's gitarist en maracasspeler — zonder meer dé meest enthousiaste muzikant op maracas en woodblock — onder de vleugels. Het werd een boeiende, maar iets ruwere set dan die van Fatou. Tegen het einde was de samenhang soms ver te zoeken, maar dat vergeven we Aurelio en de zijnen graag.

reacties