Couleur Café 2008 - zondag
geschreven door
pieter op 2 juli 2008 in de rubriek
Frontstage 
Derde en laatste festivaldag op
Couleur Café. Op
zaterdag en
vrijdag zagen we een indrukwekkend aantal concerten voor onze neus (en lens) passeren en ook op zondag gaat de queeste naar tropische klanken onverstoord verder. Wegens de wederom tjokvolle line-up kwam er van een
lazy sunday bijzonder weinig in huis, maar gezien het alweer prima weertje gelukkig wel een
sunny sunday. Ondanks de uitnodigende randanimatie, exotische marktkraampjes,
pikante art-expo's en de verlokking van de grote en kleine
Rue de bien manger en kon u ons als rechtgeaarde fanatiekelingen bijna uitsluitend
frontstage vinden.
Hoewel we van plan waren in te pikken in de
Titan tent, lokte de ambiance ons eerst naar de
Univers tent, alwaar de Franse rap van
Psy4 de la Rime verdacht veel weg had van de sound van
Nèg' Marrons — een
ontdekking van op
CC 2005. Dat bleek helaas maar voor één nummer te kloppen en dus zetten we onze tocht verder naar de Afrikaanse
James Brown tribute "Still Black, Still Proud", in het leven geroepen door saxofonist
Pee Wee Ellis. Op papier zag het er allemaal prima uit, maar op het
podium viel het wat lauw uit. De onversneden funk was ver te zoeken, ondanks een verdienstelijke poging van de Nigeriaanse deerne
Wunmi,
Cheikh Lô en een goed
verstopte en nauwelijks hoorbare
Tony Allen. Jammer, want daarvoor lieten we
Baloji aan ons voorbij gaan. Gelukkig hadden we die al op
Mano Mundo gezien,
evenals de Egyptische buikdanseres
Natacha Atlas, die ondertussen gracieus over het
Univers podium schreed. Deze keer was ze klaarblijkelijk beter gezind en — misschien daarom — konden we haar "
sha'abi moderne" beter smaken.
Van de bevallige Natacha naar een stel herrieshoppers
op leeftijd. Het Franse — hoewel ze zichzelf liever
Occitaans noemen —
Massilia Sound System kreeg hun provençaalse reggae-streep-hip hop moeiteloos aan de man in de
Titan tent en de respons was al even
explosief. Harmonicawonder Steven de Bruyn trok enkele jaren terug de
Sahara in en werd er gebeten door de
desert blues microbe. De naam
Sahara Blues mag misschien niet echt getuigen van veel originaliteit, zijn set in de
Fiesta tent was dat beslist wel. Zowel de krakende rauwe Afrikaanse blues als de meer up-tempo songs gingen hand in hand met Stevens intens harmonica-geluid. Mooi. In de
Titan tent alweer een legende op de planken. De
Jamaicaan Jimmy Cliff droeg destijds bij tot het wereldwijd exporteren van reggae & ska middels een hele rits hits waaronder
You can get it if you really want en
Reggae Night. In het voorbije decennium heeft hij weinigs significant uitgericht en op Couleur Café teerde hij noodgedwongen op zijn oude successen, die naar onze smaak iets te gesuikerd waren.
Ook de Zuid-Afrikaanse
rapper Tumi & de Volume kreeg ons niet direct overtuigd, maar in de
Univers tent stond gelukkig een excellent reggae feestje op ons te wachten. Hoewel enkel
Luciano op de affiche stond kregen we een dubbelconcert voorgeschoteld. De
niet onaardige Jamaicaanse verschijning
Etana verraste met een degelijke en melodieuze brok reggae, waarmee de weg alvast geëffend was voor Luciano die er een stevige lap op gaf: energiek, authentiek (met af en toe een onmiskenbare
Marley-
touch) en uitermate smakelijk.
Zucchero lieten we voor wat het was en lieten ons gewillig meedobberen op de laatste en misschien wel strafste reggae act op Couleur Café 2008.
[
Couleur Café 2008 coverage op
tropicalidad.be |
vrijdag |
zaterdag | zondag ]
