Couleur Café 2012 - zaterdag

Toen Couleur Café zaterdagnamiddag haar deuren open zette trakteerde de zon de kleurrijke festivalgangers op tropische temperaturen: het ideale kader voor nog een dag multi­cultu­reel vertier. Net zoals op vrijdag werden aan de ingang alle ontblote leden willens nillens beschilderd met Couleur Café artwork zodat iedereen er een beetje kon uitzien zoals de poster­girl van dit jaar. Met publieks­trekkers als De La Soul of Sean Paul was het ook op zaterdag een beetje zoeken naar de echte wereld­muziek­concerten, maar we kunnen u al verklappen dat we een boeiende concerttrip hebben kunnen uitstippelen slingerend tussen de vijf podia.

De vroege vogels die het lichtjes verstopte Move podium konden vinden werden getrakteerd op een tweede Starflam spin-off: Kaer. Net als Baloji gaat Kaer terug naar zijn roots (Ecuador en Colombia in zijn geval) zonder z'n verleden te verloochenen. Een gesmaakte set Latin hiphop dus, met een extra plus­punt voor het heerlijke hip-cumbia-hop num­mer. Van het kleinste naar het grootste podium voor een streep feestmuziek uit Guadeloupe en daarmee moesten we noodgedwongen passen voor de set van de Brusselse Colombianen van La Chiva Gantiva. De Antilliaan Admiral T was ons onbekend, maar kon ons wel bekoren met een energieke set dancehall en ragga doorspekt met zwoele latin. Het geschreeuw mocht 'm wat ons betreft achterwege laten, maar desalniettemin leverde Admiral T en de zijnen de ideale soundtrack bij een zon­over­goten Couleur Café.

Vier jaar geleden stond Gentleman ook in de Couleur Café line-up — toenertijd op een aardig donker podium en wat verstopt onder zijn hoodie. Afgelopen zaterdag werd de Duitse dancehall ster gepromoveerd tot één van de hoofdacts. En terecht, want de man trakteerde ons op een meesterlijk gebalanceerde en gevarieerde set, slingerend tussen roots reggae en dancehall. "Music is the healing of the nation" klonk het (een variatie op het thema van Jacob Miller) en dat willen we graag geloven. In diezelfde line-up van 2008 stonden toen ook de rappende Cubaanse rakkers van Orishas en dit jaar is van dat trio nog Ruzzo & Roldan overgebleven — hoe dat komt vertelden ze ons in een interview, waar we later uitgebreid op terug komen. Met de eerste tonen van Represent schoten ze direct raak: Latin flow heerlijk in balans met de Cubaanse samples en loops. Alle Orishas hits moesten eraan geloven en het publiek zei geen nee.

Dat we het concert van Collieman niet wilden missen had u waarschijnlijk al begrepen. Het kleine Move podium kon de grootse reggae sound van Asham Band amper herbergen — bij deze hebben ze hun label "Belgium's finest backing band" wederom bekrachtigd. Als piepjonge artiest laat Collieman het voor de hand liggende dancehall en ragga pad links liggen en trekt resoluut de roots reggae kaart. En met succes, want de man laveerde zelfverzekerd van links naar rechts over het podium en leidde de heren van Asham door een melodieuze set reggae. Tijd voor de afsluiter én het onbetwiste hoogtepunt van de dag. Nee, niet Sean Paul op het hoofdpodium; onze keuze viel op de hekkensluiter op het aller­kleinste podium. Straffer nog, toen Mokoomba goed op dreef was, was de Jamaicaanse superster het laatste waar we aan dachten. Toen hun album Rising Tide op onze testbank belandde, hadden we al een vermoeden dat dit live vuurwerk kon geven. En inderdaad, de zes jonge snaken uit Zimbabwe stelden allerminst teleur: heerlijk swingende ritmes (met hier een daar een aanstekelijke soukous beat), een frontman die qua stemgeluid aan Baaba Maal en qua moves aan Michael Jackson deed denken, een muzikaal (en choreografisch) straffe gitaar-bas tandem en dat alles overgoten met een aanstekelijk joi de vivre. Meer van dattum!

reacties