door
tim | 26 november 2018 |
Plaatjes |
Kangaba-Paris mag dan op het eerste gehoor klinken als een simpel instrumentaal album waarop piano en balafon moeiteloos met elkaar in dialoog gaan, maar dat resultaat is dan wel op rekening te schrijven van de virtuositeit van de Franse pianist
Jean-Philippe Rykiel en de Malinese balafon-speler
Lansiné Kouyaté. De piano is namelijk een chromatisch besnaard percussie-instrument (octaven verdeeld in 12 halve tonen), terwijl de balafon een diatonisch percussie-instrument is (octaven verdeeld in 7 noten). Het resultaat is de ene keer vrij jazzy (
Jeux d'Amour,
Qu'est-ce Qu'on A Fait Là), dan weer eerder filmisch (
La Jeune Fille Et l'Hippopotame,
Paroles De Sage) of een combinatie van beide (het meer dan tien minuten durende afsluitende magnum opus
15 Août), maar steeds adembenemend mooi.
www.jeanphilipperykiel.com |
www.budamusique.com |
www.xmd.nl
door
tim | 26 november 2018 |
Plaatjes |
Beats & Pieces, de nieuwe langspeler van de Brusselse
gnawa- en jazzfanfare
Marockin' Brass, is meteen ook het afscheidscadeau van
Met-X oprichter
Luc Mishalle. De man gaat verdiend van zijn pensioen genieten, maar blijft actief bij een aantal Met-X projecten waaronder dus Marockin' Brass. Voor dit album werkte Marockin' Brass opnieuw samen met drummer
Roel Poriau (Think of One,
Antwerp Gipsy-Ska Orkestra) en haalden ze er ook de Belgisch-Tunesische producer
Sofyann Ben Youssef (
Ammar 808,
Kel Assouf) bij.
Lees verder
door
tim | 26 november 2018 |
Plaatjes |
Sinds
Nusrat Fateh Ali Khan, de koning van de
qawwali in 1997 het tijdelijke voor het eeuwige verruilde, verdween de islamitische soefimuziektraditie langzaam maar zeker van het wereldtoneel.
Fanna-Fi-Allah, een Amerikaanse band rond de uit Nova Scotia afkomstige harmonium-speler en vocalist Tahir Hussain Faridi (voorheen Geoffrey Lyons) probeert daar al een poos verandering in te brengen en brengt met deze
Muraqaba ("soefi-meditatie") nu ook eindelijk een eerst in Europa verdeeld album uit. Fanna-Fi-Allah (de spirituele staat waarin men zichzelf vergeet ter ere van Allah) heeft daarbij trouwens een stevige fan in
Coldplay frontman Chris Martin die
Muraqaba produceerde in zijn studio in Malibu. Tahir Hussain Faridi studeerde met de grootste qawwali-meesters in Pakistan waaronder
Ustad Rahat Fateh Ali Khan, neef van Nusrat.
Lees verder
door
tim | 25 november 2018 |
Plaatjes |
Ondergetekende is al een onvoorwaardelijke fan van
Danakil-vocalist
Natty Jean sinds de release van
Santa Yalla, zijn solodebuut uit 2012. En ook met deze opvolger kon hij ons opnieuw moeiteloos omverblazen.
Imagine werd geproduceerd door
Yovo M'Boueke (Alpha Blondy, Rachid Taha, Amadou & Mariam) en gemixt door
Godwin Logie (Bob Marley, Steel Pulse), maar Natty Jean werkte voor de arrangementen daarnaast ook nauw samen met de Malinese muziekveteraan
Cheick Tidiane Seck en ook
Manjul kreeg opnieuw een belangrijke rol toebedeeld. Afwisselend tussen Frans, veel Wolof en wat Engels, heeft Jean het op
Imagine vooral over de bezorgdheden, dromen en de hoop van de West-Afrikaanse jongeren. Zo gaat
On M'a Dit over hoe Europa een steeds gevaarlijkere en moeilijker te bereiken bestemming geworden is, en titelnummer 'Imagine' (begeleid door een videoclip waar je weinig vrolijk van zult worden) verhaalt over de zware tocht die duizenden migranten ondernemen om hun levensomstandigheden, maar ook die van hun familieleden, te verbeteren. In opener
Laissez-Nous bekritiseert hij dan weer de teloorgang van de democratie in het westen, en een andere kant van zijn persoonlijkheid toont Jean in
Salimata, een ode aan de sterke Afrikaanse vrouw, en
Ak Yow een love tune in duet met de Senegalese
mbalax, r&b, hip-hop en reggaeprinses
Viviane Chidid. Andere vocale gasten op
Imagine zijn de Malinese
Diamy Sacko, die te horen is in het al vermelde
On M'a Dit, en de Senegalese rappers
Didier Awadi en Gaston aka. Sun Kompë, die voor wat hip-hop vibes zorgen in
Prezident. Afsluiter
Echosysdub was ook al terug te vinden als opener op
Danakil meets Ondubground en wijkt met zijn dubstep sound enigszins af van de rest van de tracks op
Imagine. Met exact de juiste mix van fragga, West-Afrikaanse muziek en hip-hop en de juiste gasten op de juiste plaats, zorgt Natty Jean zo voor één van de absolute aanraders van 2018!
Lees verder
door
tim | 13 november 2018 |
Plaatjes |
De in Houston, Texas gevestigde
Vivalda Dula wordt binnengehaald als de nieuwe diva van de Angolese wereldmuziek en is met deze
Dula aan haar tweede langspeler toe. Hoewel het er eerst nog op leek dat Vivalda in de wieg gelegd was voor een sportcarrière in het voetbal, waren er gelukkig ook nog haar grootvader António Domingos, een verhalenverteller, en overgrootvader Dia Lobilo, een meester in het bespelen van de madimba (Centraal-Afrikaanse xylofoon) en de kisanji (duimpiano) om haar de noodzakelijke creatieve genen mee te geven. Op
Dula wisselt de zangeres en percussioniste af tussen
Kimbundu, Portugees en Spaans. De meer pop-getinte tracks op dit album (de funky tracks
Mora Em Nos, een nummer over het belang van eigenwaarde, en
Kibamba, het Engelstalige rock-getinte
Butterfly Soldier) waren minder ons ding, maar als de zangeres echt teruggrijpt naar haar Angolese roots, zoals in opener
Monandengue, waarin ze zich uitspreekt over het lot van kinderen die slachtoffer worden van mensenhandel en dwangarbeid, het melancholische
Lamento,
Guerreira, een mix van klassieke strijkers en felle Angolese percussie (en een nummer over de zeventiende-eeuwse Angolese koningin
Njinga Mbande, maar eigenlijk een ode aan Dula's moeder, die net als Mbande uit de provincie
Malanje afkomstig was en overleed tijdens het opnameproces van dit album), en tenslotte het aanstekelijke
Karolina, onze absolute favoriet uit de tracklist en een duet met de Angolese-Portugees Angelo Boss, kan ze ons dan weer wel bekoren. Angolese traditie in een modern jasje.
Lees verder
door
tim | 11 november 2018 |
Plaatjes |
Het was ondertussen alweer van in 2012 geleden dat we nog eens van de in Ecuador gevestigde Algerijnse globetrotter
Sarazino hoorden. Op
Mama Funny Day opnieuw die eclectische mix van genres (reggae, cumbia, hip-hop, rock…) en talen (Frans, Spaans, Engels en Arabisch) die we ook al aantroffen op voorganger
Everyday Salama. Ook op dit album maken weer een hele resem gasten hun opwachting (gaande van de New Yorkse
Sandflower, over
Bomba Estereo-stem
Liliana Saumet, de Ivoriaan
François Kency en de Colombiaanse muzikant en producer Manuel Gamboa aka.
El Alguacil Dubkilla, tot reggaeveteraan
Toots Hibbert, die hier opnieuw opduikt in een opgefriste versie van
People, een nummer dat al terug te vinden was op Sarazino's eerste album voor
Cumbancha Ya Foy!, en de Zuid-Afrikaanse
Zolani Mahola, zangeres bij
Freshlyground, bekend van hun samenwerking met
Shakira voor
Waka Waka (This Time For Africa), het officiële themalied van het
Fifa-wereldkampioenschap voetbal 2010 in Zuid-Afrika). Een opvallende track op
Mama Funny Day is zeker
Frente Latina, waarin Sarazino samen met Liliana Saumet het belang van een vrije pers en vrije uitwisseling van informatie onderlijnt en de stem van
Julian Assange, de controversiële oprichter van
WikiLeaks die nog steeds in de Ecuadoraanse ambassade in Londen verblijft, te horen is. Andere aanraders uit de tracklist zijn onder andere
En Zion, een combinatie met de Ecuadoraanse hiphopper
Guanaco MC en de Jamaicaanse revelatie
Spiritual, de aanstekelijke cumbia van
La Cumbia Mala met opnieuw Guanaco MC, het meer intiemere
Jugarse La Vida, waarvoor Sarazino samenwerkte met Salman Souini aka.
Anwar Maghreb, een in Boston terechtgekomen Marokkaan, en tenslotte
Go Johnny met El Alguacil Dubkilla, waarin de geest van mestizo-peetvader
Manu Chao doorklinkt. Hoewel het genre de laatste jaren wat van zijn pluimen verloren is blijft Sarazino één van de absolute meesters van de musica mestiza!
Lees verder
door
tim | 11 november 2018 |
Plaatjes |
Na
Transparent Water, zijn samenwerking met de Senegalese kora-speler
Seckou Keita uit 2017, zocht de Cubaanse pianist
Omar Sosa opnieuw inspiratie in het water, waarin vooral ook
Oshun de orisha of godin van de liefde, de rivieren (en het levenswater dat daaruit voortvloeit) uit Lucumi of
Santeria religie centraal staat. Voor deze
Aguas sloeg hij de handen ineen met violiste, vocaliste en landgenote
Yilian Cañizares (die vocaal afwissel tussen Spaans, Yoruba en voor
Se Van Los Mios een enkele keer op het Frans), aangevuld met de eveneens Cubaanse percussionist Inor Sotolongo. Water staat voor het duo gelijk aan levenskracht, energie en ruimte, en voor de nummers op
Aguas lieten ze zich bovendien inspireren door de verschillende vormen die de vloeistof kan aannemen. Daarnaast is water tenslotte ook nog gewoon een fysieke barrière tussen de in Europa gevestigde Sosa (Spanje) en Cañizares (Zwitserland) en hun geboorteland Cuba. Dit heerlijk intieme, bij momenten haast etherische album (opener
Duo De Aguas,
La Respiracion), waarin onder andere invloeden uit jazz (
O Le Le, afsluiter
D2 De Africa), Santeria/Lucumi-muziek en zelfs de Argentijnse milonga te horen zijn (
Milonga,
Dos Benidiciones), is een haast perfecte soundtrack om wat licht en warmte te brengen in deze natte en donkere herfstmaanden.
Lees verder
door
tim | 11 november 2018 |
Plaatjes |
Deze
What Heat, een samenwerking tussen
Bokanté, een achtkoppig gezelschap rond de Canadees-Guadeloupse vocaliste
Malika Tirolien en oprichter van de New Yorkse fusion band
Snarky Puppy, Michael League (die voor dit project zijn bas inruilde voor een baritongitaar), en het Nederlandse
Metropole Orkest deed ondergetekende onmiddellijk terugdenken aan
het gelijkaardige experiment waarbij World Circuit Records het Malinese Trio Da Kali koppelde met het Amerikaanse strijkkwartet Kronos Quartet. Bokanté betekent "uitwisseling" in het Guadeloups Creools, en het is dan ook maar passend dat het collectief is samengesteld uit muzikanten afkomstig uit 5 verschillende landen en 4 continenten. Oprichter Michael League omschrijft de muziek van Bokanté zelf als: "…a weird combination of West African music, Delta blues, Led Zeppelin and caribbean kaladja" (dat laatste één van de zeven ritmes uit de Guadeloupse
gwoka muziek). Ook het initiatief om voor dit album samen te werken met het Metropole Orkest kwam van League, die al eerder met de Nederlanders samenwerkte voor het
Sylva album van Snarky Puppy, en die geven de nummers op
What Heat hier een daar een wat filmische kwaliteit (
Réparasyons, waarin zangeres Malika Tirolien het heeft over zogenaamde "reparations" of compensaties voor het leed dat de zwarte bevolking van de Amerika's en de Caraïben werd aangedaan tijdens de slavernij, heeft bij momenten wat weg van de soundtrack voor een James Bond film uit de jaren zestig of zeventig van de vorige eeuw). Apart, maar fascinerend muzikaal experiment!
Lees verder
door
tim | 8 november 2018 |
Plaatjes |
Voor het derde deel in hun reeks
Lokkhi Terra meets…, sloeg de Londense fusionband de handen ineen met afrobeatveteraan en ex-Fela Kuti toetsenist
Dele Sosimi. Samen creëerden ze een aanstekelijke mix van Cubaanse ritmes en afrobeat; twee muzikale werelden aan weerszijden van de Atlantische Oceaan met wortels in de Yoruba-traditie. Het album kreeg
Cubafrobeat als titel maar had net zo goed
Havana meets Lagos in London kunnen heten. In pure Fela Kuti stijl leverde de samenwerking een amper vier tracks tellende langspeler op, maar de composities duren naar goede gewoonte stuk voor stuk zowat tien minuten. Het warm water hebben
Lokkhi Terra en Dele Sosimi met
Cubafrobeat niet heruitgevonden, maar dit album zal moeiteloos liefhebbers van zowel Latin als Afro overtuigen!
www.funkiwala.com |
www.xmd.nl