In de relatief korte levensduur van onze wereldmuziekblog hebben we al meermaals moeten afscheid nemen van legendes en held(inn)en.
(lees verder)
Laatste Reacties
Babbe (Mukambo presents …): Super! Ter info, hier te beluisteren: https://nyp-r… Carolina Vallejo (Adedeji - Yoruba …): Thank you!! This is truly wonderful Babbe (Adedeji - Yoruba …): Wow, dankjewel, Tim, I love it! Robin Pay (Kid Dynamite - Ku…): Best jammer dat opa Arthur Pay, die met beide heren… Luc Bafort (Moonlight Benjami…): de live show gezien in AB club 9-2; geweldige zange… Jesus (Songhoy Blues - R…): The sound studio is very good Peter "Baobab" Ge… (The Souljazz Orch…): Super sympathieke mensen ook. Ik heb ze in Gent gez… ozuna (Don Omar dubbel): Skreeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeee ozuna (Don Omar dubbel): One of the best artists at the time and still conti… tim (Radio Mukambo #33…): Beste beide programma’s hebben jammerlijk besloten … Vinnie (Radio Mukambo #33…): Waar blijven de wekelijkse radio Mokambo shows op t… Jonas (Brazzmatazz - Tur…): Brazzmatazz is de max!! Benieuwd naar de nieuwe pla… Karahuevo (Dinamo - Ahora Ba…): Muy infantil para gente tan mayor. Nada nuevo. :( tim (Interview met Azi…): beste, dan vermoed ik dat u de Marokkaanse agenda d… tim (Dia de los Muerto…): Mijn excuses, ik kende jullie initiatief niet… Laat…
Met AfroCubism realiseert het World Cicuit label eindelijk het droomproject dat Ry Cooder destijds voor ogen had — het samen brengen van Cubaanse en Afrikaanse muzikanten — maar dat uiteindelijk door praktische en organisatorische moeilijkheden werd afgeblazen. Cooder bleef uiteindelijk op Cuba en dat resulteerde natuurlijk in het ondertussen legendarischeBuena Vista Social Club. Uit die vijver werd zanger/gitarist Eliades Ochoa heropgevist (de meeste andere Cubaanse klasbakken zijn ondertussen helaas overleden) en samen met een aantal jongere Cubaanse musici ging hij de confrontatie aan met West-Afrikaanse topmuzikanten als Toumani Diabaté (kora), Bassekou Kouyaté (ngoni) en Djelimady Tounkara (gitaar).
Zo'n zeven jaar terug tijdens het (haast mythische) Festival au désert in de Malinese Sahara raakte Horst Timmers alias DJ mps PILOT gefascineerd door de Touareg sound van Super 11. Zowel de band — één van de persoonlijke favorieten van Ali Farka Touré en al ruim 30 jaar een begrip in Mali — als hun sound, de Takamba, zijn zo goed als onbekend in onze contreien. De indrigende cadans van de Takamba bleef Horst achtervolgen en besloot om samen met Super 11 en VJ Lotte de Man een hedendaags audiovisueel Takamba-project uit de woestijngrond te stampen, getiteld Future Takamba. De concertkaravaan passeerde afgelopen zaterdag in het Antwerpse Zuiderpershuis en we lieten ons dan ook gewillig meevoeren op de trance van dit nagelnieuw Nederlands-Malinees project.
Met de release van hun Return of the Pannonians verraste het Hongaarse Pannonia Allstars Ska Orchestra ons met hun geslaagde mix van ska met Hongaarse folk en zigeunermuziek. Opvolger Feel The Riddim! bevestigt alleen maar en toen Paso onlangs aantrad in de idyllische setting van het Deurnse Openluchttheater Rivierenhof, konden wij natuurlijk niet op het appel ontbreken. Net voor hum stomende set hadden we nog een gesprek met Paso frontman KRSA aka. Lord Panamo.
Wij leerden Pannonia Allstars Ska Orchestra hier bij tropicalidad.be kennen bij hun vorige release Return Of The Pannonians. Ook op opvolger Feel The Riddim! stellen de "Hongaarse Skatalites" allerminst teleur en alweer jongleren ze op een zeer natuurlijke manier met stijlen en tijdsperiodes. Miu Miújság, waarvoor ze de hulp kregen van Veronika Harcsa, heeft een rertro-jazz vibe, op Bawl Out Fi Me is het de Balkanviool van Barna György die de boventoon voert en New Generation is een uitstapje richting fragga in het gezelschap van Tribuman. Ook tekstueel worden de Hongaarse roots niet vergeten; zo is opener Hungarian Dish een ode aan de Hongaarse keuken, doet Budapest hetzelfde voor de stad waar Paso thuis is en Skattila vertelt tenslotte het verhaal van de wrede Attila de Hun, bijgenaamd de Gesel Gods en leider van de Centraal-Aziatische Hunnen, die het de Romeinen in de 4de eeuw serieus lastig maakte. Feel the riddim!
Beetje moeilijke bevalling deze De Grote Kick. Is dit nu nog wereldmuziek of eerder Nederlandstalige pop? In ieder geval overgoot Jan Vanlaet (ex Mama's Jasje) zijn muziek met een serieuze lepel wereldmuzieksaus. De ene keer is dat iets salsa-achtigs (Maan), dan weer eerder iets uit de Balkan (De Grote Kick, Hypo) en voor Eva Lucy (lees "evolutie") tovert hij dan weer een dubby reggaeritme uit zijn hoed. Net zoals bij, het eveneens door Munich Records verdeelde, Brand van Klavan Gadjé, is het even wennen aan dat Nederlands, maar Chupalibre zorgt in ieder geval voor een kleurrijke en warme toets in het Vlaamse muzieklandschap.
African Revolution moet voor Tiken Jah Fakoly de terugkeer naar zijn Afrikaanse roots symboliseren. Weg zijn de voor reggae zo kenmerkende blazers en in de plaats krijgen we een eerder akoestisch instrumentarium van bekende (kora, ngoni, balafon) en minder bekende (soukou, tama, yabara) West-Afrikaanse instrumenten. Dat Tiken zich nu ook aan Engelstalige teksten begint te wagen (zie bijvoorbeeld het toch wel vrij simplistische openingsnummer African Revolution) vindt ondergetekende dan weer een minder geslaagde zet. Tekstueel blijft Fakoly de grote Ivoriaanse revolutionair die zowat alle wantoestanden (corrupte politici, de valse realiteit van televisie, vrijheid van meningsuiting, ...) die zijn pad kruisen durft aan te klagen. African Revolution is in ieder geval Tiken Jah's meest intieme en persoonlijke album tot nu toe geworden (Initié, "bedankt" in het Bambara, is bijvoorbeeld een hommage aan zijn, tijdens de opnames van dit album, overleden moeder) en hoewel het het hitpotentieel van de vorige albums wat mist, zou dit zeker een aantal mooie liveshows kunnen opleveren.
Bij het begin van dit nieuwe schooljaar, in Frankrijk "la rentrée" genoemd, stelt het Makasound label ons graag voor aan de nieuwe Afrikaanse belofte Lëk Sèn. Geboren in Ngor, een vissersdorp bij Dakar, begon Sèn zijn carrière als rapper bij de band SKK. Tegenwoordig woont de man in Parijs en houdt zijn stijl het midden tussen singersongwriter, hip-hop en akoestische reggae. Debuutalbum Burn klinkt alvast veelbelovend en Lëk verzamelde bovendien een aantal, voor tropicalidad.be-lezers, vertrouwde gezichten rond zich; zo duiken onder andere Mehdi Haddad (Speed Caravan) en Amadou Bagayoko (Amadou & Mariam) op en maakt ook reggae cult-icoon Kiddus I zijn opwachting. Een "avant-goût pour vos oreilles" vind je op de webstek van Makasound.
Het gaat goed met het Italiaanse Filgli Di Madre Ignota; enfin dat vermoeden we dan maar, want feit is in ieder geval dat hun nieuwe album gedistribueerd wordt door major Universal. Op Combat Disco Casbah serveren Marco Pampaluna en zijn bende ongeregeld alweer hun gesmaakte kruidenmix van Balkanmuziek, ska, circusmarsen en de westernmuziek van Ennio Morricone (en dan vergeten we waarschijnlijk nog wel een paar stijlen). Voor dit album kreeg Figli Di Madre Ignota bovendien de hulp van Balkan Beat Boxers Tamir Muskat en Uri Kinrot. Combat Disco Casbah klinkt hier en daar iets ruiger dan voorganger Fez Club en hoewel de titel en albumhoes misschien anders doen vermoeden, hebben de oriëntaalse invloeden wat plaats moeten ruimen voor Latijnse ritmes als cumbia en rumba.
Na hun Afrikaanse uitstapje met Afrikya, keert het multiculturele gezelschap van Dub Incorporation terug naar hun roots met deze Hors Controle. Zelf omschrijven ze hun sound graag als "world music reggae", en de mix van de "fragga" van Komlan en de oriëntaalse klanken van Bouchkour, maken van deze Zuid-Franse band een buitenbeentje in de scene; een dualiteit die zich trouwens evengoed uit in de gasten die ze voor Hors Controle uitnodigden: Tarrus Riley is de nieuwe Jamaicaanse rootsman van het moment en Jimmy Oihid komt dan weer eerder uit het Franse raï-circuit. Met de titel van het album verwijst de band trots naar hun onafhankelijke status. Dub Incorporation wijst categoriek elk aanbod van een groot label af om zo een totale creatieve vrijheid te garanderen. Met de videoclips van No doubt en Dos à dos kun je dat alvast nagaan.
Op 14 oktober concerteert Dub Incorporation in de Botanique (Brussel) en op 15 oktober in Het Depot (Leuven).
Dat het in Barcelona niet altijd om musica mestiza moet gaan bewijst de Catalaanse reggaeband Txilum (een Catalaanse woordspeling op chillum, chalice of bong). Hun in het Catalaans opgenomen debuut-EP Cultura Accidental staat als een huis. Ondergetekende draaide het schijfje ondertussen al grijs en aangezien het hier om een gratis download gaat, is er niets dat u belemmert om hetzelfde te doen. Passa-se-la bé (geniet ervan, red.)!
Na Tokio, New York, Rotterdam en St. Petersburg, heeft nu ook het Braziliaanse São Paulo haar eigen ska-jazz ensemble. De nadruk bij São Paulo Ska Jazz ligt duidelijk op het jazzelement dat wordt afgewisseld met invloeden uit ska, reggae, salsa en natuurlijk samba. Wat ons betreft is dit het perfecte loungeorkest voor een zondagnamiddagje relaxen. Hoe zoiets mag klinken kun je hier nagaan.
Hoewel officieel een Chinese band, komen de leden van Hanggai allemaal uit de autonome regio Inner-Mongolië en is hun muziek dus sterk geënt op de Mongoolse traditie. Frontman Ilchi is een ex-punker die de oude muziektradities (zoals het keelzingen of hoomei) van zijn volk herontdekte en die muziek nu mixt met invloeden uit westerse genres als rock (Uruumdush) en country (Yuan Ding Cap). Juan Zou De Ren of He Who Travels Far is het tweede album van de band en klinkt een stuk ruiger dan hun debuut Introducing Hanggai. Zeker geen spek naar ieders bek, maar wel een interessante kennismaking met een muziekcultuur waarmee we — op een festival als Sfinks Mixed na — in het westen nog steeds weinig in aanraking komen.
Net toen we dachten alls wat betreft Balkanmuziek nu wel gezien of gehoord te hebben, kregen we deze Brand van het Zuid-HollandseKlavan Gadjé in de bus. Hun versie van de Balkanmuziek leunt soms harder aan bij folk (Wegeliedje) of klezmer (Brand) dan bij zigeunermuziek, maar de band onderscheidt zich vooral door hun keuze voor het Nederlands als zangtaal. Albumtitel Brand is een knipoog naar de oude brandweerwagen die Klavan Gadjé al een poosje als mascotte gebruikt. Voorproeven kan op hun webstek.
De in Mexico geboren Amerikaan Carlos Santana weet al sinds de jaren '60 het publiek te verrassen met melodische blueslijnen met Latijnse percussie en kruidt het resultaat met zwarte magie en levensvreugde zoals alleen echte Latino's dat kunnen. Tot zover oud, want tegen de eeuwwisseling werd Supernatural uitgebracht met meer pop sounds. En ondertussen verscheen zopas ook Guitar Heaven, een compilatie van rockcovers waaraan bekende artiesten meewerkten. Het wordt dus afwachten wat de avond gaat brengen.
De Ethiopische muziek is de laatste jaren aan een inhaalbeweging bezig, maar vanuit Eritrea klonk alleen maar oorverdovende stilte. Asmara All Stars moet daar nu verandering in brengen. Voor dit project zakte producer Bruno Blum (bij reggaeliefhebbers welbekend van onder andere zijn remixen van het werk van Serge Gainsbourg en The War Album, waarvoor hij de originele stemopnamen van Haile Selassie mixte met het nummer War van Bob Marley) op uitnodiging van de Alliance Française in Asmara af naar Eritrea, om daar een aantal van de beste (krarspeler Hassan Suleman) en bekendste (Faytinga) Eritrese musici rond zich te verzamelen voor dit project.
Dois Selos E Um Carimbo (vrij vertaald: "twee postzegels en een poststempel", red.) is zowel vormelijk (met nog steeds die geweldige illustraties van João Fazenda) als muzikaal de perfecte opvolger voor Cançao Ao Lado, het debuut van Deolinda uit 2009. Nog steeds staan de avonturen van Deolinda, een jonge vrouw die met haar twee katten en goudvis in een appartementje in Lissabon woont en de wereld gadeslaat, centraal, al klinkt Dos Selos E Um Carimbo misschien nog een tikkeltje opgewekter dan voorganger Cançao Ao Lado. Aanstekelijk en soms verdomd filmisch! Voorproeven kan met Um Contra O Outro, de eerste single uit het album.
Een gigantisch aantal genres samensmelten is onder menig mestizo band een sport op zich geworden en de resulterende sound is dan ook, op z'n zachtst gezegd, eclectisch. Hoewel het epicentrum van de musica mestiza zonder twijfel in Barcelona ligt, is ook Lissabon niet ongevoelig voor deze world fusion hutsepot. Terrakota, één van de voortrekkers van de Lisboa fusão is ondertussen aan hun vierde studio album toe, waarmee ze hun muzikale horizon mogelijks nog hebben verbreed — benieuwd hoe dat mag klinken.
De oud (Arabische luit) zoals u hem nog nooit zag gebruiken, dat is kort samengevat waar het bij Speed Caravan rond draait. Wij hadden een kort gesprek met oudspeler en bandleider Mehdi Haddab na een stomende set op het Couleur Café festival.
Met AfroCubism realiseert het World Cicuit label eindelijk het droomproject dat Ry Cooder destijds voor ogen had — het samen brengen van Cubaanse en Afrikaanse muzikanten — maar dat uiteindelijk door praktische en organisatorische moeilijkheden werd afgeblazen. Cooder bleef uiteindelijk op Cuba en dat resulteerde natuurlijk in het ondertussen legendarische Buena Vista Social Club. Uit die vijver werd zanger/gitarist Eliades Ochoa heropgevist (de meeste andere Cubaanse klasbakken zijn ondertussen helaas overleden) en samen met een aantal jongere Cubaanse musici ging hij de confrontatie aan met West-Afrikaanse topmuzikanten als Toumani Diabaté (kora), Bassekou Kouyaté (ngoni) en Djelimady Tounkara (gitaar). 
Met de release van hun 
Wij leerden 
Beetje moeilijke bevalling deze De Grote Kick. Is dit nu nog wereldmuziek of eerder Nederlandstalige pop? In ieder geval overgoot Jan Vanlaet (ex 
African Revolution moet voor 
Bij het begin van dit nieuwe schooljaar, in Frankrijk "la rentrée" genoemd, stelt het 
Het gaat goed met het Italiaanse 
Na hun Afrikaanse uitstapje met Afrikya, keert het multiculturele gezelschap van 
Dat het in 
Na 
Hoewel officieel een Chinese band, komen de leden van 
Net toen we dachten alls wat betreft Balkanmuziek nu wel gezien of gehoord te hebben, kregen we deze Brand van het 
De Ethiopische muziek is de laatste jaren aan een inhaalbeweging bezig, maar vanuit 
Dois Selos E Um Carimbo (vrij vertaald: "twee postzegels en een poststempel", red.) is zowel vormelijk (met nog steeds die geweldige illustraties van 
