Terra Livre - Seeds, Roots, Flowers And Fruits

Klimaatactivisten die nog op zoek zijn naar de ideale soundtrack bij hun protesten, kunnen we deze Seeds, Roots, Flowers And Fruits van het Portugese Terra Livre warm aanbevelen. De band bestaat uit leden van Terrakota (Gonçalo Sarmento - gitaar, saxofoon, kora en vocals), Chapa Dux/Green Echo (Leonardo Marsh - gitaar en vocals, Rodrigo Marsh - toetsen, gitaar en vocals, en Adriano Pereira - klarinet, dwarsfluit en vocals), Pas De Probleme/They Must Be Crazy (Pedro Pereira - bas) en Opaz (Tiago Santos - drums) die elkaar zowat tien jaar geleden leerden kennen in de Serra De Sintra, een bergstreek ten westen van Lissabon waar ze Terra Livre in het leven riepen, een ecologisch deelproject waarin ze experimenteren met duurzame landbouw, permacultuur, ecologisch bouwen en het minimaliseren van de menselijke ecologische voetafdruk. Seeds, Roots, Flowers and Fruits is een hommage aan de natuurlijke cycli, de vier seizoenen, de vier windrichtingen en de vier principes van de permacultuur (produceer geen afval, gebruik alle beschikbare oppervlakte, teel een aantal meerjarige gewassen en hergebruik je water), waarbij de 12 nummers op het album eigenlijk het inhoudelijke en muzikale verlengstuk van het project vormen en symbool staan voor de twaalf maanden van het jaar, de twaalf tekens van de dierenriem. Zo is opener Mãe Terra een ode aan moeder aarde, hebben ze het in Dança Da Semente dan weer over de strijd voor "seed freedom" of het afwijzen van bedrijfsoctrooien op plantenzaden (in de intro van het nummer is dan ook toepasselijk een deel van een redevoering van de Indiase geleerde, milieuactiviste, voorvechtster van voedselsoevereiniteit en auteur over andersglobalisme, Vandana Shiva te horen), in Water gaat het om het steeds schaarser worden blauwe goud dat ons allemaal in leven houdt, en in Greening The Desert wijzen ze ons dan weer net als de klimaatactivisten op het feit dat het ondertussen vijf na twaalf is voor deze planeet: "We're on red alert, Mother Nature getting hurt!".

Lees verder

Rumbaristas - Rumbaristas

Met Rumbaristas, het nieuwe project rond Willy Fuego (Amparanoia, La Kinky Beat), Thomas 'Don Tomasino' Morzewski (Orchestre International du Vetex) en Roel Poriau en Thomas de Smet (Think of One), is Europa een mestizo-supergroep rijker. Rumbaristas (een bandnaam die je trouwens op twee manieren kan lezen: rumbamuzikanten of barista's die in plaats van koffie liever een stevige rum schenken, zie ook de hoes van het album waarop de hoofden van de bandleden vervangen werden door de bovenkant van de typisch Italiaanse Bialetti mokkapot) is eigenlijk het resultaat van een toevallige ontmoeting in de repetitieruimte van La Petite Fabriek in Doornik in het voorjaar van 2016, waar Willy Fuego op dat moment in residentie was met Amparanoia en Roel Poriau en Thomas Morzewski er even binnenvielen om een glas te drinken na een optreden met Orchestre International du Vetex. In de beste underground-latino traditie werd er tot de vroege uurtjes samengespeeld, en, zo vertelt Thomas Morzewski: "We vonden het echt interessant om zien hoe dicht de rumba catalana van Willy Fuego aanleunde bij de meer Centraal-Europese invloeden waar wij vaak uit putten.", en Roel Poriau vult aan: "Die latino leefwereld waarin Willy zit, is voor ons echt interessant, vooral ook wanneer je die linkt aan andere invloeden waar wij de voorbije jaren meer mee bezig waren, zij het met Think of One, Antwerp Gypsy-Ska of mijn percussie- en productiewerk voor Vetex.". In het najaar van 2016 volgden wat eerste caféconcertjes en in december trok het viertal zicht terug in Studio Porino in Borgerhout voor de opnamen van een eerste 5 tracks tellende EP (Azucar De Verano). Fast forward naar 2018 en we treffen het kwartet opnieuw in de studio, deze keer voor de opnames van een eerste album, geproduceerd door Manu Chao's Radio Bemba percussionist en drummer David Bourguignon, waarmee ze hopen een frisse noot te brengen in het vaak al te brave peloton van de Europese wereldmuziek.

Lees verder

Two Tribes

Met de compilatie Two Tribes willen samenstellers Tobi Kirsch en Ubbo Gronewold inzicht geven in hoe Europese muzikanten tegenwoordig muzikale tradities, vooral dan die afkomstig uit het Afrikaanse continent, incorporeren in hun oeuvre. In de tracklist zowel muzikanten die zelf wortels hebben in Afrika als samenwerkingen tussen Europese en Afrikaanse artiesten, enerzijds resulterend in eerder traditioneel getinte tracks waarin instrumenten uit beide continenten met elkaar in dialoog gaan, en anderzijds meer elektronische producties waarbij het muzikale erfgoed uit Afrika geïntegreerd wordt in westerse clubmuziek.

Op Two Tribes een hoop bekende Agogo-gezichten (openingsnummer Jawa is van Andrea Benini, beter bekend van de formatie Mop Mop, en was al terug te vinden op Drumphilia Vol. 1, Andrea's vorig jaar verschenen solodebuut, Walk For Ground was dan weer terug te vinden op Ketan, het album dat de Ghanese highlife-veteraan Gyedu-Blay Ambolley in 2017 opnam voor Agogo, maar verschijnt hier in een dubby remix van de hand van de Berlijnse producer Aldubb, I Don't Like It, I Don't Hate It is dan weer een nieuw nummer van de Duitse formatie Onom Agemo & The Disco Jumpers, en met Impala Rondabout verkent David Hanke of Renegades Of Jazz, die een groot deel van zijn jeugd in Kenia doorbracht, zijn liefde voor Afrikaanse ritmes en deep house), maar ook namen die bij ondergetekende niet meteen een belletje deden rinkelen, maar daarom geen minder intrigerende tracks afleveren (Zvichapera, waarin de Franse multi-instrumentalist Gary Gritness de mbira-ritmes van Jacob Mafuleni laat botsen met westerse elektronica, Dékondor, van Tiliboo Afrobeat, een Berlijns afrobeatensemble onder leiding van de Senegalese Omar Diop, The Horror, Ethio-jazz meets horrorfilmsoundtrack van het Engelse The Sorcerers, of nog het psychedelische op de percussieritmes en vocalen van de uit Cotonou in Benin afkomstige Noel Saizonou voortgestuwde Titon To van het Finse Trio Toffa). Het meest tot onze verbeelding sprak de meer dan vijftien minuten durende afsluiter Just In A Moment To Find A Way To Sun Day, een compositie van Raoul K, geboren in Agboville in Ivoorkust, maar al sinds jaar en dag actief in Hamburg, die een simpel ritme op balafon langzaam naar een extatische climax leidt.

Deze compilatie brengt invloeden uit Senegal, Kenia, Nigeria, Ivoorkust, Ethiopië, Marokko, Zimbabwe en Zuid-Afrika samen, gebracht door muzikanten uit Finland, Groot-Brittannië, Italië, Frankrijk, Portugal en Duitsland; 'Two Tribes' in perfecte muzikale harmonie!

www.agogo-records.com

Kolonel Djafaar - Forgotten Kingdom

Anderhalf jaar geleden maakten we kennis met de heren van Kolonel Djafaar. In de OPEK aan de Leuvense vaart lieten ze horen dat de toen nog piepjonge band behoorlijk wat in hun mars had. Vorige maand mocht de band niet alleen drie kaarsjes uitblazen maar ook de komst van hun eerste album vieren. Het zes nummers tellende Forgotten Kingdom geeft een mooie staalkaart van hun kunnen: degelijke afrobeat met aanstekelijke riffs en vette blazersarrangementen, maar ook kabbelende ethio-jazz inclusief Astatke-aandoende xylofoon deuntjes. Hoewel Kolonel Djafaar de twee genres qua sound behoorlijk authentiek neerzet, klokken zo goed als alle nummers onder de vier minuten af — wat ons betreft hadden die nog wel even mogen doorgaan. Forgotten Kingdom is een gevarieerd en meer dan prima debuut dat ons gelijk doet watertanden naar meer, zowel live als op plaat.

Het album kun je integraal beluisteren op Spotify of met deze YouTube playlist. Kolonel Djafaar stelt het nieuwe werk live voor met twee album release shows: op 11 april in Het Bos (Antwerpen) en op 12 april in Het Trefpunt (Gent). Warm aanbevolen!

Lees verder

Nubiyan Twist - Jungle Run

Drie jaar na de release van hun Siren Song EP is Nubiyan Twist terug met Jungle Run, de tweede langspeler van de band die zijn tijd verdeelt tussen Londen en Leeds. Nummers vol jazzy soul en hip-hop als opener Tell It To Me Slowly, Brother of Permission voerden ons net als op Siren Song terug naar de hoogdagen van de Britse Acid Jazz, eind jaren tachtig en begin jaren negentig van de vorige eeuw gestalte gegeven door bands als Galliano, Brand New Heavies en Incognito. Maar Nubiyan Twist is meer dan dat, zoals ze bewijzen met de bezwerende Ethio-jazz van Addis To London, zowaar een samenwerking met grootmeester Mulatu Astatke, de aanstekelijke afrobeat van Basa Basa (al duikt afrobeat-pionier Tony Allen vreemd genoeg op in het eerder naar souljazz nijgende Ghosts), de afrobeats van knaller They Talk, of nog de samba-jazz van Borders, met Pilo Adami, de uit Brazilië afkomstige percussionist van de band, op vocalen. Jungle Run is misschien geen wereldmuziek pur sang, maar niettemin een heerlijk schijfje. Of zoals zangeres Nubiya Brandon het zelf samenvat in titelnummer Jungle Run: "Where you from? I'm from wherever I be! On this jungle run we're all the same!".

Lees verder

Samba Touré @ AB

Voor de derde keer in amper een maand tijd trokken we afgelopen dinsdag naar de AB Club. Ancienne Belgique zet meer en meer in op wereldmuziek en dat is iets waar we hen alleen maar dankbaar voor kunnen zijn. We kregen eerder al de de Ghanese highlife en afrobeat grooves van Gyedu Blay Ambolley & Sekondi Band en de futuristische Toearegsound van Kel Assouf, en deze keer was het de Malinese gitarist Samba Touré, streekgenoot en muzikale erfgenaam van grootmeester Ali Farka Touré, die ons zijn laatste album Wande kwam voorstellen.

Lees verder

This Is Frafra Power

Nadat de Nederlandse producer Arnold de Boer met albums als This Is Kologo Power!, Atamina's Sycophantic Friends of Ayuune Sule's We Have One Destiny de wereld liet kennismaken met de sound van de huidige generatie Ghanese kologo-spelers, liet Francis Ayamga (drummer van King Ayisoba) hem in de zomer van 2017 kennismaken met de muziek van de Frafra of Gurensi, een bevolkingsgroep uit het noordoosten van Ghana. De populaire benaming Frafra is trouwens een koloniale term gegeven door de christelijke missionarissen, die, toen ze voor het eerst Frafra boeren tegenkwamen en begroet werden met het populaire: "Ya fare fare", wat betekent: "Hoe gaat het met je werk?". In Bongo, een dorp op een kwartier rijden van de regionale hoofdstad Bolgatanga, runt Ayamga zijn eigen Top Link studio. Francis werkt vooral met lokale artiesten, maar af en toe zakken ook gastmuzikanten ui Kumasi of Accra naar zijn studio af. Op deze This Is Frafra Power kunt u onder andere kennismaken met artiesten als Ragizeer, Awudu Messenger en I Remember Yesterday, die, op een flard pidgin Engels hier en daar, allen in het Frafra rappen. Interessanter zijn echter de vrouwenstemmen op deze compilatie. Vrouwengroepen als Sugri Hajia Zenabu zingen vaak gewoon tijdens de repetitieve arbeid die ze verrichten (vergelijk het met de plantation of work songs van de Afro-Amerikaanse slaven) en komen soms ook tijdens zondagse kerkdiensten samen. Het bijna negen minuten durende Sugri dat deze compilatie afsluit is een mooi voorbeeld van hun muziek die tegelijk doodeenvoudig maar toch ritmisch en meeslepend blijft. Een andere persoonlijke favoriet op deze compilatie is trouwens Ndaana Eera Ymah ("Jezus is op zoek naar jou"), een groovy nummer dat je niet meteen met de kerk zou associëren van Linda Ayupeka, een lokale zangeres die naam maakte tijdens kerkdiensten, op begrafenissen en trouwfeesten en ondertussen al een eigen album uitbracht. Zonder twijfel het meest irritante nummer op 'This Is Frafra Power' is 'Matala Ligiri', waarin Ragizeer in ware gangsterrap-stijl niet genoeg lijkt te kunnen krijgen van de term "niggas". Niet alle tracks op This Is Frafra Power konden ons overtuigen, maar toch geeft Makkum Records met deze compilatie een mooie dwarsdoorsnede van wat de Frafra-muziekscene te bieden heeft.

Lees verder

Chicos Y Mendez - Esencias

Exact drie jaar na de release van hun debuut-EP ¡Siempre De Pie! presenteert Chicos Y Mendez, het project rond de Belgisch-Peruviaanse singer-songwriter David Mendez Yepez en componist/gitarist/toetsenist Thibault Quinet aka. Tito, een eerste langspeler. Albumtitel Esencias laat zich zowel vertalen als "essentiële zaken" en "extracten" of "oplossingen". Elk nummer in de tracklist vertelt een eigen verhaal waarin Chicos Y Mendez vaak proberen datgene wat ontmenselijkt is opnieuw te humaniseren. Zo is Reggaeton Feminista, een nummer waarin Flavia Coelho voor een vrouwelijke en Braziliaanse toets zorgt, bijvoorbeeld een aanklacht tegen de absurditeit van genderongelijkheid. Dat daarbij net voor reggaeton gekozen werd is zeker geen toeval, want dit genre is vaak inherent verbonden met typisch Latijns-Amerikaans machismo. Het nummer werd bovendien voorzien van een behorende clip waarvoor David zich liet inspireren door de klassieke voorstellingen van Het Laatste Avondmaal, maar de Jezusfiguur verving door de Mexicaanse kunstenares Frida Kahlo (een rol die Mendez zelf voor zijn rekening nam), geflankeerd door 12 karaktervolle vrouwelijke apostelen. Opener Mi Ciudad', die ons stilistisch wat aan de mestizo van Manu Chao deed denken, is een nummer waarin David enerzijds zijn liefde betuigt voor zijn thuisstad Brussel, maar ook de mooie en lelijke kantjes van andere wereldsteden bezingt. Van eenzelfde orde is het funky Parte De Mi, een ode aan David's Latijns-Amerikaanse roots. De personages uit het jazzy en hip-hop getinte Ils Dansent (waarvoor Chicos Y Mendez de klassiek geschoolde zangeres Farah El Hour uitnodigde), over twee asielzoekers die verliefd worden, zouden evenzeer kunnen ronddolen in Mi Ciudad, en in het rockgetinte Proliferamos waarschuwt Mendez Yepez het oude Europa: of we nu willen of niet de toekomst zal multicultureel zijn! Lichter van toon is Porque, een nummer dat over passionele liefde, en ook van de pluk-de-dag-boodschap van Respira, een nummer met invloeden uit de musica andina, kan je alleen maar vrolijk worden. Uitstekend langspelerdebuut!

Lees verder

Refugees For Refugees - Amina

Met Amina zorgt het Belgisch-internationale muzikale vluchtelingenproject Refugees For Refugees voor een opvolger voor hun in 2016 verschenen debuut Amerli. Met dit tweede album wil het van twintig tot een tiental muzikanten afgeslankte ensemble vooral focussen op wederopbouw en een nieuwe adem vinden na de ontworteling, en de nummers op Amina klinken dan ook een stuk opgewekter dan de vaak melancholische en nostalgische tracks op Amerli. Titelnummer Amina/Ganou Manaleleh werd geschreven door de Afghaanse dombura-speler Mohammad Aman Yusufi en beschrijft de scheiding van zijn geliefde, die hij noodgedwongen moest achterlaten in zijn thuisland. Ondertussen is het nummer met z'n weemoedige tekst binnen de band echter uitgegroeid tot een symbool van vriendschap en feestelijke samenwerking en Fakhr Madallal, zoon van de legendarische Syrische zanger Sabri Madallal, roept in het tweede deel van het nummer dan ook op om samen te zingen, de percussie boven te halen en te dansen. Het instrumentale Indo-Pakistaans getinte Punarjanm is Hindi voor "reincarnatie", een titel die voor de muzikanten van Refugees For Refugees perfect symboliseert hoe ze zich in een totaal nieuwe context heruitvonden en Tales Of The Mountain is dan weer een medley van opgewekte Tibetaanse volksliedjes die vaak gezongen worden door de nomaden in het Tibetaanse hooggebergte bij het hoeden van hun vee.

Lees verder