Fatoumata Diawara & Aurelio Martinez @ De Roma

Lees verder

Aandachtige lezers zullen de naam van de talentvolle Nigeriaanse toetsenist Joni Haastrup al eerder hebben zien voorbijflitsen op deze blog, want het Soundway Records label gebruikte al enkele van zijn nummers voor hun Nigeria Special compilaties en ook in de door hetzelfde label heruitgegeven soundtrack Black Goddess had de man een hand. In samenwerking met het Tummy Touch label gaan ze nu wat dieper in op Haastrup's carrière met de heruitgave van zowel zijn solodebuut Wake Up Your Mind uit 1978 als de twee albums van het door hem opgerichte Monomono uit 1972 en 1974: Give The Beggar A Chance en Dawn Of Awareness.
De muziek van Salimata Diabate bevat elementen uit zowel de Senegalese als de Guinese en zelfs de Malinese traditie en dat is zeker geen toeval; Diabate werd geboren in Dakar, maar begon al op tienjarige (!) leeftijd de wereld af te reizen met het Ballet National de Guinée. Kolokagni doet terugdenken aan de klassiekers van Salif Keita en Baaba Maal toen beiden nog opnamen voor Island Records en zich lieten beïnvloeden door Cubaanse ritmes. Wie van die vibe hield, zal ook ten volle van Kolokagni genieten. Voor ondergetekende alvast één van de beste West-Afrikaanse albums die recent op onze testbank belandden.
Afgelopen donderdagavond vonden we opnieuw de weg naar de AB, al werden we deze keer in plaats van op Syrische dabke op een hap Nigeriaanse afrobeat getrakteerd — en als die door Seun Kuti geserveerd wordt, zijn we er als de kippen bij. Op de jongste Couleur Café editie ging ongelukkigerwijs het grootste deel van de set van de jonge Kuti aan onze neus voorbij zodat het ongeveer 3 jaar geleden is dat we hem en zijn kompanen van Egypt 80 aan het werk zagen: het memorabele concert in 2008, eveneens in de AB. Of Seun nog steeds de heetste afrobeat act op zijn naam mag schrijven doen we met woord, beeld en veel plezier uit de doeken.
Deze Kinshasa One Two van DRC Music klinkt het ene moment als een Afrikaanse koortsdroom en het volgende als een LSD-trip doorheen de Congolese hoofdstad Kinshasa. Het samenwerkingsproject tussen een aantal Europese artiesten (Damon Albarn, Actress, Dan The Automator, Kwes, etc) en een groep Congolese collega's kwam afgelopen zomer tot stand en dit album werd opgenomen in zowat een week tijd. Kinshasa One Two zou perfect passen in de reeks Congotronics releases van het Crammed Discs label, maar verschijnt in dit geval op het Engelse Warp Records. Voor de "fairtraders" onder u, kunnen we nog meegeven dat alle opbrengsten uit dit album volledig naar Oxfam gaan. Waar wacht u nog op? 
Voor wie een idee wil krijgen van het spectrum aan genres dat in de catalogus van het Freestyle Records label terug te vinden zijn, zijn de Black Feeling releases van Australiër Lance Ferguson wellicht een leuke introductie. De albums werden opgevat als ware het compilatiealbums, maar eigenlijk zijn het Lance en zijn band zelf die iedere track onder een ander pseudoniem inspeelden. De tracklist van beide albums biedt een divers menu gaande van soul en funk over latin en zelfs een streepje reggae. Het eerste Black Feelings album verscheen al in 2007, het tweede volume is net uit.
Ook de in Venezuela geboren maar in Manhattan getogen Ray Lugo gaat op zijn albums voor een vintage feel; met zijn begeleidingsband The Boogaloo Destroyers (een verwijzing naar de in New York ontstane mengvorm van rhythm & blues, latin en soul) zet hij klassiekers van meesters als Ray Barretto, Mongo Santamaria en Willie Rosario naar zijn hand. En hoe! Voor dit superkorte, amper 33 minuten durende, Mi Watusi zult u gegarandeerd de repeat-knop nodig hebben!
SuperNovaSambaFunk is het nieuwe album van een band die in Brazilië geen introductie meer behoeft; funkformatie Banda Black Rio werd opgericht in het begin van de jaren zeventig van de vorige eeuw en is ondertussen al aan een generatiewissel toe. Dat de band in eigen land op heel wat bijval mag rekenen mag alvast blijken uit het indrukwekkende lijstje gasten (Seu Jorge, Gilberto Gil, Caetano Veloso, Elza Soares, Marcio Local, ...) dat ze voor deze SuperNovaSambaFunk wisten te strikken. De funk van Banda Black Rio heeft veel weg van de muziek van het Engelse Brand New Heavies; funk met een jazzy sausje dus. 

Van een heel andere orde zijn de compilaties van Nicola Conte; deze Italiaanse jazzmuzikant is ondertussen al toe aan het derde volume in zijn Viagem-reeks en slaagt er steeds in het beste en soms obscuurste uit de bossanova en samba jazz op zijn schijfjes te verzamelen. Voor de geïnteresseerden: de geslaagde comic book style hoesontwerpen zijn van de hand van Giuseppe Palumbo.
Op hun debuutalbum, het op Wayward Records verschenen Soul Science, stelden Justin Adams en Juldeh Camara zich nog gewoon onder hun eigen namen voor; die zijn ondertussen gereduceerd tot het lekker bekkende JuJu, een term die natuurlijk ook verwijst naar de uit West-Afrika afkomstige en naar Amerika overgewaaide aan hekserij gelinkte religie en dat past dan weer mooi bij de titel van dit nieuwe album: In Trance. Het album werd volledig live opgenomen en het samenspel van Justin's gitaar en Juldeh's ritti klinkt nog pakken ruiger dan op de voorgangers die we al geserveerd kregen. Ondergetekende zou het bij moment bijna over West-Afrikaanse metal willen hebben. In Trance telt amper zeven nummers, waarvan geen enkel korter dan vijf minuten en sommige het bijna een kwartier uitzingen; trance indeed! Beeld- en geluidsmateriaal vind je op realworldrecords.com.
Over het debuut van de Californiërs van Fool's Gold was ondergetekende nog razend enthousiast maar van die afwisselend in het Hebreeuws en Engels gebrachte mix van Afrikaanse muziek, krautrock en 80's pop en dance blijft op opvolger Leave No Trace weinig over. Akkoord Fool's Gold klinkt nog steeds als Fool's Gold, vooral dan door dat onmiskenbare gitaargeluid, maar het Hebreeuws werd volledig naar de achtergrond verdrongen ten voordele van het Engels en ook de Afrikaanse invloeden die op hun debuut nog zo duidelijk aanwezig waren misten we op dit album. Fool's Gold lijkt volledig voor het rock- en popcircuit gekozen te hebben en wellicht was dat ook wel onvermijdelijk. Voor de duidelijkheid Leave No Trace is nog steeds een aanstekelijk schijfje geworden, maar die titel mag wat ons betreft best letterlijk genomen worden wat wereldmuziekinvloeden betreft (we maken een uitzondering voor het veel meer naar hun debuut neigende Tel Aviv, dat wat ons betreft dan ook als supertip van deze plaat mag fungeren).