door
tim | 16 september 2020 |
Plaatjes |
No Visa liet ons eindelijk kennismaken met het muzikale universum van Captain Planet, in de jaren negentig van de vorige eeuw nog een ecologische superheld in de animatiereeks
'Captain Planet and the Planeteers', maar hier het alter ego van de New Yorkse producer, radiopresentator en oprichter van de populaire muziekblog
Mixtaperiot.com,
Charlie Wilder.
Lees verder
door
tim | 9 september 2020 |
Plaatjes |
Deze
Iimini (
Xhosa voor "dagen") is alweer de derde langspeler van de Zuid-Afrikaanse singer-songwriter
Bongeziwe Mabandla, maar is onze eerste kennismaking met het werk van de man uit
Tsolo, een landelijk stadje in
de Oost-Kaap provincie. Bongeziwe verhuisde aanvankelijk Johannesburg om filmschool te volgen, maar raakte al snel gefascineerd door de lokale muziekscene. Toen Mabandla in 2012 zijn debuut
Umlilo voorstelde werd hij meteen binnengehaald als het nieuwe gezicht van de Afro-folk, en die reputatie groeide alleen maar toen hij met opvolger
Mangaliso in 2018 de
South African Music Award voor Best Alternative Music Album won. Bongeziwe is duidelijk trots op zijn afkomst want zingt resoluut in het Xhosa (met op
Iimini als enige uitzondering
Ukwahlukana, Xhosa voor "scheiding", waarin ook het Engels van de Amerikaanse singer-songwriter en muzikant
Son Little te horen is), waarbij zijn soulvolle stem in combinatie met de productie van songwriter, muzikant en producer Tiago Correia-Paulo, de luisteraar meeneemt naar een wondermooi universum waar Tracy Chapman, Bon Iver en Michael Kiwanuka elkaar ontmoeten. Zuid-Afrikaans pareltje!
Lees verder
door
tim | 7 september 2020 |
Plaatjes |
Neen, deze
Baco Mourchid is niet de eigenaar van
Baco Records (dat zijn tot nader order de jongens van de Franse reggaeband
Danakil), maar wel een naar Frankrijk geëmigreerde vertegenwoordiger van de Mahorese muziekcultuur.
Mayotte is een Frans overzees departement dat behoort tot de eilandgroep van
de Comoren en tussen Madagaskar en Mozambique ligt. De naam Baco klonk ons verdacht bekend in de oren en blijkbaar kruisten onze muzikale paden zich al eerder, want in 2010 recenseerden we nog
Kinky Station, het debuutalbum van Baco Hiriz Band, het toenmalige reggaeproject van de man. Met dit ambitieuze drieluik keert Baco echter terug naar zijn Mahorese wortels waar de muziek gedomineerd wordt door de ritmes op de goma-trommels (meestal een combinatie van de fumba, waarop vaak wordt gesoleerd, de msindriyo, de basdrum, en de dori, die voor de begeleiding zorgt). Baco ontwikkelde ondertussen een eigen sound die hij zelf r'n'g doopte: "R" voor reggae, rap en rock, allemaal invloeden die in zijn muziek terug te vinden zijn, en "G" voor de al vermelde goma-trommels.
Lees verder
door
tim | 7 september 2020 |
Plaatjes |
La Gallera Social Club is een muziekproject van de Venezolaanse tweelingbroers Alexis en Miguel Romero, die met
Tropico Salvaje een nieuwe langspeler voorstellen. De broers werden geboren in
Maracaibo, een bruisend oliestadje in het oosten van Venezuela waar de Andes, het tropische regenwoud en de Caribische kust elkaar raken. Galleras zijn in Venezuela de arena's waar traditionele hanengevechten georganiseerd worden, maar een "social club" is natuurlijk een plek waar vrienden elkaar treffen en de gallera wordt hier dus in een context geplaatst waarbij de hanen niet langer vechten maar samen zingen en dansen. De hoesillustratie van
Tropico Salvaje ("tropische wildernis") is dan weer een adaptatie van een werk van Angel Peña, een kunstenaar uit Maracaibo. Het duo verhuisde in 2011 naar Frankrijk en is ook nog actief in nevenprojecten als
Tito Candela,
Mantekiya en Maa' Ngala, een samenwerkingsproject met de Senegalese korameester Ablaye Cissoko. Alexis en Miguel omschrijven hun sound zelf als elektronische folk; een hoogst aanstekelijke iconoclastische caleidoscoop van Latijns-Amerikaanse feestmuziek, inheemse en Afro-Venezolaanse tradities, steel-drums, psychedelica en moderne elektronica.
Lees verder
door
tim | 2 september 2020 |
Plaatjes |
De Turkse oed-speler
Mehmet Polat ziet de twaalf nummers op zijn nieuwe langspeler
The Promise als huizen in dezelfde straat, allemaal verschillend maar toch verbonden. Natuurlijk blijft Mehmet's oed het leidmotief in de nummers op
The Promise, maar ook deze keer liet Polat zich bijstaan door een hele reeks collega's. In het betoverende
Footprints zijn dat bijvoorbeeld
Sinan Arat op ney en
Alper Kekeç op drums, maar een stuk meer eclectisch klinkt
Permission, waarvoor Mehmet zich liet inspireren door het concept van "gönül nzasi", wat vertaald uit het Turks iets als "volhartige toestemming" betekent, en dat begint als een melancholische Perzische
afshari makkam, maar algauw overgaat in het ritme van opgewekte buleria flamenco. In het nummer is onder ander ook de kamancha of
kamancheh (een puntviool die in verschillende varianten voorkomt in Armenië, Iran en de rest van Centraal-Azië en haar oorsprong heeft in het oude Perzië) van
Elnur Mikayilov.
Fidelity To Istanbul is dan weer een hüzzam makkam (een melancholisch klinkende makkam met kenmerkende microtonale intervallen) die Polat opdroeg aan zijn leermeester Fethi Cönk.
Lees verder
