Dub Colossus - In A Town Called Addis (Part 2)

Zo op het eerste zicht is Addis Abeba geen stad die je van een bruisende muziekscene verdenkt. Vandaar dat ik op mijn laatste bezoek meteen mijn muzikale antennes op Sashamane richtte. Zulk een haast, hoewel gerechtvaardigd, is al enkele keren erg voorbarig gebleken. Een eerste keer toen ik de geweldige Ethiopiques verzameling ontdekte, een reeks die zowat cultstatus verworven heeft in wereld­muziek­kringen. Kort daarop verscheen Bole2Harlem, een niet te versmaden kruis­bestuiving tussen Ethiopische grooves en rap uit de onderbuik van New York. In A Town Called Addis werpt weer een heel ander licht op de bonte smeltkroes van stijlen, met een veelzijdig en ongemeend boeiend dub-experiment van Dub Colossus aka. Count Dubulah aka. Engelse knoppendraaier Nick Page. Tim gooide de plaat eind vorig jaar al even op de platenspeler, van mij krijg je er nog een diepte-review bovenop.

Lees verder

Interview met Femi Kuti in Flagey

Als oudste zoon van afrobeat legende Fela Kuti, torst Femi Kuti een zware erfenis met zich mee. Toch koos Femi er vanaf het begin voor om niet zomaar een kopie van zijn vader te zijn, maar met het nodige respect voor diens erfenis resoluut zijn eigen muzikale koers te varen. Naar aanleiding van de release van Day By Day — zijn eerste albumrelease in zowat vijf jaar — konden we hem voor zijn concert in de Brusselse Flagey strikken voor een kort gesprek.

Lees verder

The Quantic Soul Orchestra - Tropidelico

Net terug van een paar maandjes (vrijwillig) isolement in één van de meer onherbergzame streken van Zuid Amerika, aan het wachten tot Amazon UK een karrevracht nieuwe CDtjes in mijn brievenbus dumpt. Dat is een ideale gelegenheid om een paar al wat oudere, minder bekende pareltjes af te stoffen en in de speler te ploffen. Van de Engelse DJ Quantic, bij voorbeeld, die met zijn nevenproject Quantic Soul Orchestra op zoek gaat naar de roots van de hiphop en soul plaatjes die hij bij wijze van professie aaneendraait. Het is een beproefd concept, maar Quantic heeft van het laatste geesteskind van QSO wel een fijn cross-over plaatje gemaakt. Ooit een Peruaanse pianist funky afrobeat horen spelen? Dit is je kans, en je krijgt er meteen nog een aantal aanstekelijke rifjes bij die wellicht probleemloos de weg naar de hippere Londense nachtclub zullen vinden.

Lees verder

Oumou Sangaré - Seya

Na de release van het dubbele verzamelalbum Oumou uit 2003, is Seya Oumou Sangare's eerste wapenfeit in meer dan vijf jaar. De Malinese diva was het toeren wat beu en legde zich de af­ge­lo­pen jaren toe op een boel nevenprojecten (zie interview). Met Seya gaat ze eigenlijk gewoon verder waar ze met Worotan geëindigd was, al klinkt het nieuwe album misschien net dat ietsje meer upbeat dan haar oudere werk. En laat dat nu net Oumou's uitgangspunt geweest zijn; "seya" betekent zoveel als "vreugde" en de zangeres wou de positieve gevoelens die ze had bij het hernemen van haar muzikale carrière maar al te graag overbrengen op haar publiek. Inhoudelijk is er weinig veranderd. Stokpaardjes zoals het gearrangeerde huwelijk (Wele Wele Wintou) of de gelijkheid van man en vrouw (Senkele Te Sira) duiken ook op Seya weer op. Conclusie? Wie al van de muziek van Oumou Sangare hield, zal ook weer van dit album genieten en het zou ons sterk verbazen moest er na vijf jaar geen heel nieuw publiek warm lopen voor de sound van de ongekroonde koningin van de Malinese muziek!

Update: op guardian.co.uk kun je momenteel de titeltrack uit het album beluisteren én gratis downloaden. Op worldcircuit.co.uk vind je nog wat extra voorproefmateriaal en een stukje video.

Lees verder

Interview met Oumou Sangaré in Amsterdam

Meer dan vijf jaar lang verdween Oumou Sangaré, de nachtegaal uit Wassoulou (regio in zuidwest Mali, red.), van het internationale toneel, maar nu is ze terug met het album Seya waarmee ze bewijst niets van haar pluimen te zijn verloren. Aangezien wij al jaren fan zijn was een trip naar het Lloyd Hotel in Amsterdam dan ook een kleine moeite om haar te mogen interviewen.

Lees verder

XXL playlist op de tropicalidad.be radio

De eerste tropicalidad.be radio update van 2009 heeft wat op zich laten wachten, maar dat maken we ruimschoots met deze extra lange playlist — die zoals gewoonlijk weer bulkt van de betere tropische klanken. Enjoy!

	Cumbia Ya! San Marco	uit No Me Busques
	Tego Calderon Pa'Que Retozen	uit Arriba La Cumbia!
	Mdungu Rio Nights	uit (unreleased) — live op Cameleon winter-editie
	Kocani Orkestar Sahara Dreams	uit The Ravished Bride — live in De Roma
	Cafe con Leche Mon Quartier	uit Bienvenue en Belgique
	KAL Krasnakalipsa	uit Radio Romanista
	U-Cef Hamdoullah	uit Hallalwood
	Dobet Gnahoré Djiguene	uit Na Afriki — interview
	Mahmoud Ahmed Anchi Bale Gammë	uit Tizita: The Best Of, Vol. 1
	Aster Aweke Menew	uit Aster's Ballads
	Novalima Coba Guarango	uit Coba Coba
	Magnifico The Land of Champions	uit Grande Finale
	Les Boukakes Safi	uit Marra
	Nour La ment en blanc	uit En Blanc
	Seun Kuti & Egypt 80 Think Africa	uit Many Things — Strafste concert van 2008

Cumbia Ya! - No Me Busques + Arriba La Cumbia!

Door de populariteit van andere Latijnse genres als salsa, son of merengue, is de Colombiaanse cumbia ondanks een enorme populariteit in Latijns-Amerika, internationaal wat in de vergetelheid geraakt. Het Franse ensemble Cumbia Ya! — die we vorig jaar op Cameleon aan het werk zagen — wil daar graag verandering in brengen en op hun eersteling, No Me Busques, brengen ze, naast hun eigen composities, hun versie van klassiekers van de bekende cumbia componist Lucho Bermudez (één van de eerste die cumbia-arrangementen uitschreef voor een volledig orkest, red.). En het moet gezegd, ze doen dat met verve. Verwacht vooral orkestrale oertraditionele Cumbia, met een hoofdrol voor de klarinet. Persoonlijk zijn wij meer te vinden voor de nummers waarin klarinettiste Soledad Romero de vocalen voor haar rekening neemt; de nummers waarin Abo Augustus zingt klonken ons soms net dat ietsje te cabaretesk (een stijl die wat doet denken aan de circuscapriolen van het eveneens Franse La Caravane Passe).

Voor wie nog niet met het genre vertrouwd is, kan de pas op het Crammed label verschenen compilatie Arriba La Cumbia! een interessante inleiding vormen. De Londense deejay Russ Jones mixte 14 tracks naadloos aan elkaar, gaande van oude klassiekers (Alberto Pacheco, Lito Barrientos y su Orquesta) tot moderne hiphop en dance remixen van bijvoorbeeld Tego Calderon of Basement Jaxx.

myspace.com/cumbiaya | www.shakinweld.be | www.crammed.be

Cameleon festival winter-editie 2009

Met de tweede wintereditie van het Cameleon festival begint het festival­seizoen ook dit jaar uiterst vroeg. Het indoor broertje van het zomerse Cameleon festival bleek vorig jaar een schot in de roos en een prima middel tegen verkleumde ledematen te zijn. Op het programma stond alweer een gevarieerd palet aan wereld­muziekjes, gaande van ska over afrobeat en funk tot reggae. Hoewel de buiten­temperaturen met het vriespunt dweepten wachtte in de Turnhoutse Warande een aangenaam warme en aardig gevulde Kuub op ons. Wij kwamen, zagen en verslagen.

Lees verder

Interview met Orchestre National de Barbès op Couleur Café

In het 18de arrondissement van Parijs, aan de voet van Montmartre, ligt Barbès, een smeltkroes van culturen en de thuisbasis van ONB of het Orchestre National de Barbès. Na enkele geslaagde albums eind jaren negentig van de vorige eeuw, waarin ze vooral uitblonken in tranceachtige chaabi en gnawa ritmes, werd het plots heel stil rond de band. En nu, zowat tien jaar later, is er plots Alik, de wedergeboorte van ONB en het eerste album waarop ze ook openlijk rockinvloeden in hun muziek laten gelden. Wij zaten met een boel prangende vragen, maar gelukkig liepen we op het Couleur Café festival Kamel Tenfice tegen het lijf om ons welwillend van antwoord te dienen.

Lees verder