Duende - Jugarse La Vida

Met hun mix van salsa, merengue, tango, hip-hop en reggae, vist het zevenkoppige Franse Duende wat in dezelfde vijver als Sergent Garcia (de salsamuffin van opener No Me Callare), het Argentijnse Los Fabulosos Cadillacs (Lapices De Colores) of de Mexicanen van Maldita Vecindad (Fuego). Ook Mexicaans is het artwork van Mostasho dat geïnspireerd is op de decoraties die je ginder overal ziet opduiken rond 1 en 2 november, de Dag van de Doden of Dia de Muertos. Dat Duende toch enigszins afwijkt van voorgenoemde bands, is omdat ze ook invloeden uit de flamenco, het genre waaraan de band zijn naam ontleende (de term "duende" laat zich moeilijk vertalen, maar wordt omschreven als het moment wanneer de flamencodanser zich volledig verliest in de emotie van de muziek), opnemen in hun muziek (La Nana). Uitstekend mestizo-feestje!

www.duende.fr

Henri Dikongue - Diaspora

De Kameroense singer-songwriter Henri Dikongue werd geboren in Douala, de belangrijkste havenstad van Kameroen, maar woont ondertussen alweer een hele tijd in het Oost-Franse Besançon. Henri's muzikale universum moet u ergens tussen Pierre Akendengue, Lokua Kanza en Ismaël Lô situeren, waarbij Dikongue afwisselt tussen Douala en Frans en invloeden uit makossa (Kaba Ngondo, een herwerking van Charles Lembé's Mabola), bikutsi, rumba en reggae te horen zijn. Op deze Diaspora komen daar echter ook nog bossa nova (Bekusedi), beguine (Souffrir d'Aimer) en zelfs wat jazz en rock (Mulatako, Kaba Ngondo Instrumental) bij. Titelnummer Diaspora, dat ook in een slam-versie in de tracklist opduikt, is een mooie intieme ode aan het Afrikaanse continent. Heerlijk schijfje voor een zonnige luie zondagochtend!

www.henridikongue.com | www.xmd.nl

Throes + The Shine - Wanga

Het is ondertussen dik zeven jaar geleden dat we door Buraka Som Sistema voor het eerst blootgesteld werden aan kuduro, de dansbare mix van soca, semba, rap & beats uit Angola. De straten van Luanda zullen allicht dicht bezaaid zijn met kuduro bands, maar buiten pakweg de Buraka's en Batida valt daar in onze contreien niet zo veel van te merken. Dat is dan buiten Throes + The Shine gerekend die deze zomer in menig Europees festival de tenten opslaat. De release van Wanga, hun derde langspeler, is het startschot voor de tour. Throes + The Shine kleurt op deze plaat wat buiten de lijnen van de kuduro en tracht het genre te lijmen met andere tropische invloeden. En ze doen dat met wisselend succes op Wanga. Zo doen de Congolees aanvoelende gitaar­riedeltjes van Coisa Louca het uitstekend, terwijl de ietwat holle funk (en dito lyrics) van Keep it in ons weinig kunnen bekoren, en de steeldrums op Guerreros zijn op z'n minst origineel te noemen. De titel van de plaat betekent in het Kimbundu zoveel als "magische spreuk". U weze gewaarschuwd.

Het album integraal beluisteren kan op YouTube, SoundCloud en ook hier.

Kimi Djabaté - Kanamalu

Ondergetekende leerde Kimi Djabaté, de griot uit Guinea-Bissau, kennen dankzij Karam, een album uit 2009 in de Cumbancha Discovery reeks, maar de nieuwe langspeler van de balafon-grootmeester verschijnt op het nagelnieuwe Red Orange Recordings label. Inhoudelijk variëren de nummers op Kanamalu ("laat ons niet beschaamd zijn") van ode's aan Kimi's dochter en moeder (Anhonté en Ululalu), over het belang van nationale eenheid en democratie (Nho Sabá Sabá en Democraci Bunha, nummers die gezien de politieke geschiedenis van Guinea-Bissau - sinds 1974 deed geen enkele president een vol mandaat uit - best gedurfd zijn), tot reflecties over de dood (Saia) en natuurlijk de liefde (Djaraby-Lé). Voor dat laatste nummer nodigde Kimi de Portugese fado-zangeres Susana Travassos uit, en de saudade die haar stem toevoegt plaatst Djaraby-Lé wat apart van de rest van de tracklist.

www.kimi-djabate.com | www.red-orange.co.uk | www.xmd.nl

Afro-Haitian Experimental Orchestra - Afro-Haitian Experimental Orchestra

Haïti is duidelijk hot op dit moment, want na de release van Lakou Mizik's Wa Di Yo enkele weken geleden, is er nu alweer dit titelloze debuut van Afro-Haitian Experimental Orchestra. Het fundament voor dit album werd enkele jaren geleden gelegd, toen Corinne Micaelli, directrice van het Institut Français in Haïti, besloot om afrobeat-legende Tony Allen naar het eiland te halen. Het idee was om hem, samen met een hoop lokale muzikanten, een concert te laten geven tijdens het Fête de la Musique op het grote plein in de Haïtiaanse hoofdstad Port-au-Prince. Om een zo goed mogelijke dwarsdoorsnede van de Haïtiaanse muziek te bieden, werden onder leiding van zanger, danser en voodoopriester Erol Josué muzikanten uit bands als Racine Mapou de Azor, Yizra'El Band, RAM en natuurlijk Lakou Mizik aangezocht. Marc Mulholland, die als gitarist bij het project betrokken was, herinnert zich de repetities vooral als pure chaos: "Putting it together was complete chaos. Madness! We were all in this tiny room, playing. We had 10 percussionists from all of Haiti's top bands. Then there was Tony, Olaf Hund on keyboards and Jean-Philippe Dary on bass. He became the de facto musical director. The Sound was overwhelming.", maar uiteindelijk kwamen uit die muzikale chaos toch een aantal tracks voort met wortels aan beide kanten van de Atlantische Oceaan. Het was oorspronkelijk de bedoeling om het ganse concert op te nemen, maar een hoop technische problemen staken daar een stokje voor en het hele project dreigde dan ook niet meer dan een vluchtige herinnering te worden. Maar gelukkig waren er nog de opnames van de repetities. De zangpartijen werden opnieuw opgenomen en toen Mulholland het resultaat in 2014 aan Glitterbeat-baas Chris Eckman liet horen, was die onmiddellijk enthousiast. Over het uiteindelijke album, kan Mullholland alleen maar trots zijn: "I think the album captures the spirit of all of us together in that room. It's anarchic and energetic. And I really believe it's good, it's honest, it's new. It's different. It was an experiment that worked".

www.glitterbeat.com | www.xmd.nl

Interview met Pat Thomas @ AB

In afwachting van wat on­ge­twij­feld opnieuw stomende sets worden op Couleur Café (3 juli, Brussel) en Dour (16 juli, Dour), serveren we jullie alvast onderstaand interview met Pat Thomas. Toen de Ghanese highlife-veteraan eind vorig jaar naar onze hoofdstad afzakte hadden we de eer en het genoegen een paar woorden te kunnen wisselen vlak voor hij samen met Kwashibu Area Band de AB Club wist in te pakken met zijn funky grooves.

Lees verder

Miramar - Dedication To Sylvia Rexach

Het debuut van Miramar, een Amerikaanse band rond vocalisten Reinaldo Alvarez en Laura Ann Singh en toetseniste Marlysse Simmons-Argandoña, is een eerbetoon geworden aan de Porto Ricaanse muzikante Sylvia Rexach. Voor Miramar liet het trio zich inspireren door bolero-duo's uit de jaren veertig en vijftig van de vorige eeuw: "When I first heard duo music, specifically Duo Irizarry De Cordova, to me it was a new expression of pain and longing. It was a concrete manifestation of everything that I love about romantic music." Het was uiteindelijk Sylvia Rexach, Su Musica, een album van Duo Irizarry De Cordova vol nummers van Sylvia, dat hun het universum van Rexach leerde kennen. Sylvia Rexach werd geboren in 1922 en leerde zichzelf piano en gitaar spelen. Hoewel ze buiten Porto Rico nog steeds relatief onbekend is, is haar werk vergelijkbaar me dat van Chavela Vargas of Violeta Parra. Juweeltje voor romantische zielen.

www.miramar-music.com | www.barbesrecords.com

Baba Sissoko - Three Gees

Baba Sissoko is een telg uit een Malinees griotgeslacht en is een meester op de tama of talking drum. In het verleden maakte Sissoko deel uit van de band van Habib Koite, maar ondertussen is hij naar Italië verhuisd waar hij het nu solo probeert. Voor deze Three Gees werkte Baba samen met Mah Doumba Koroba en Djana Sissoko, respectievelijk zijn moeder en dochter. En ook Antibalas-percussionist Fernando Velez en de Amerikaanse blues/reggae muzikant Corey Harris staken een handje toe. Sissoko omschrijft zijn sound als Bambara mystic soul, en na het beluisteren van Three Gees kunnen we ons daar alleen maar bij aansluiten. De hoes van Three Gees heeft het uitzicht van een oude LP uit de jaren zeventig van de vorige eeuw en het is dat vintage sfeertje dat Sissoko ook in de nummers op het album weet te steken; de ene keer lekker funky zoals in Black Rock of Kali Baba, dan weer lekker soulvol zoals in opener Aiuladu of zelfs licht psychedelisch zoals in afsluiter Dhe Dhe Dhe met Corey Harris en Il Faut Pas Ecouter deed ons dan weer meteen aan Amadou & Mariam denken. Groovy schijfje!

www.babasissoko.com | www.blindfaithrecords.it

Sunburst - Ave Africa

Het was alweer een poos geleden dat we nog eens iets van het Strut Records label vernamen, maar nu is er dus deze Ave Africa, een anthologie van het werk van de Tanzaniaanse band Sunburst. Sunburst werd door de Congolese gitarist Hembi Flory Kongo opgericht in het Dar es Salaam van 1970. Het repertoire van de band bestond aanvankelijk uit covers van soul en funk hits, maar als Julius Nyerere zijn Ujamaa concept introduceert, worden die genres in de ban geslagen en ontwikkelt Sunburst een eigen stijl die ze kitoto sound noemen (tevens de titel van het eerste nummer op deze compilatie). Gefrustreerd door de magere inkomsten die ze met hun muziek konden genereren, gaven de bandleden er in 1976 de brui aan. Dit dubbel compilatie-album, samengesteld door Thomas Gesthuizen (DJ Gioumanne) en Dave Tinning, omvat zowat het hele oeuvre van Sunburst, gaande van de singles die ze opnamen voor labels als Moto Moto en TFC over het Ave Africa album uit 1976 tot een vergeten radiosessie uit 1973.

www.strut-records.com

Xamanek - Y Se Fue La Bolita

Voor Y Se Fue La Bolita trok Xamanek naar Chili, het thuisland van Luis en Sergio Pincheira, samen met zus Victoria de spil van de Luikse mestizo-band. Het album werd opgenomen in La Makinita, de studio van de jongens van Juana Fe in Santiago, waar ze samenwerkten met lokale bands/artiesten als Joe Vasconsellos, Banda Conmocion, La Mano Ajena, Juan Ayala en Juana Fe zelf natuurlijk. De titel van het album is een typisch Chileense uitdrukking (u zou het kunnen vertalen als "daar gaat hij"), die de Pincheiras aan hun kinderjaren in Chili herinnert. Op Y Se Fue La Bolita serveert Xamanek opnieuw die heerlijke mestizo-stoofpot (salsa, cumbia, merengue, reggae, Mexicaanse corrido, muziek uit de Andes...) die we ook al aantroffen op voorganger Somos Mundos, al moet toch gezegd dat deze langspeler de vorige releases van de band wat in de schaduw stelt. Xamanek is duidelijk thuisgekomen!

www.xamanek.com

M.A.K.U. Soundsystem - Mezcla

M.A.K.U. Soundsystem is een band uit New York rond een aantal Colombiaanse expats onder leiding van gitarist Camilo Rodriguez. De naam van de band haalde Rodriguez bij de Nukak Maku, een Colombiaanse indianenstam die pas in de jaren tachtig van de vorige eeuw contact maakte met de buitenwereld. Het woord "makú" is afgeleid van de Arawak-term "ma-aku", wat zoiets betekent als "zij die niet spreken", en is een pejoratieve verzamelnaam voor een aantal indianenvolkeren in het Amazonebekken. Op het meer dan toepasselijk getitelde Mezcla (Spaans voor "mix" of "mengsel"), alweer hun derde langspeler, serveert de achtkoppige bende een hoogst aanstekelijke mix van Afro-Colombiaanse ritmes (mapalé, bullerengue…) met invloeden uit soul, afrobeat en jazz. Mezcla is een auditieve rollercoaster die je meesleurt vanaf de eerste noten van opener Agua en je, als het helemaal mee zit, in een ritmische trance zal achterlaten. Mezcla mag dan klinken als één langgerekt feestje, in de teksten van hun nummers is het de leden van M.A.K.U. Soundsystem af en toe bittere ernst. Opener Agua gaat over de groeiende ongelijkheid in de wereld en afsluiter De Barrio verhaalt over de talloze Latijns-Amerikaanse migranten die dagelijks de Verenigde Staten proberen te bereiken. Glitterbeat Records zorgt alweer voor één van de wereldmuziektoppers van 2016!

www.makusoundsystem.com | www.glitterbeat.com | www.xmd.nl

Family Atlantica - Cosmic Unity

Het Londense Family Atlantica, de band rond het muzikale koppel Jack Yglesias en Luzmira Zerpa, is terug met een opvolger voor hun titelloze debuut uit 2013. En ook deze keer staken weer een aantal illustere gasten een handje toe: voor Efik is dat de Nigeriaanse afrobeat saxofonist Orlando Julius en in titelnummer Cosmic Unity hoort u dan weer de alto-sax van The Sun Ra Arkestra bandleider Marshall Allen. Cosmic Unity klinkt wellicht net dat ietsje toegankelijker dan zijn voorganger, maar net als op Family Atlantica blijft het percussie-element ook deze keer een hoofdrol spelen en biedt het album opnieuw die mix van stijlen en ritmes die we op de vorige langspeler van de band ook al aantroffen. Aanraders: de Ethio-jazz van Enjera, de Afro-Colombiaanse vibes van Puerta en de calypso van Neti Neti.

www.familyatlantica.com | www.soundwayrecords.com

Elza - The Woman At The End Of The World

Dik in de zeventig is ze ondertussen Elza Soares, de Braziliaanse sambadiva die een leven achter de rug heeft waarmee je zo enkele films zou kunnen vullen. Soares werd geboren in één van de favelas van Rio de Janeiro en won haar eerste talentenjacht toen ze amper zestien was. Al op jonge leeftijd werd ze uitgehuwelijkt en op haar 21ste was ze alweer een weduwe met drie kinderen onder haar hoede. In de jaren zestig van de vorige eeuw nam haar carrière pas echt een vlucht, maar als ze in 1966 een affaire heeft met de populaire voetballer Garrincha, spuwt de Braziliaanse pers haar uit en wordt het paar door de militaire junta het land uitgezet. In de daaropvolgende decennia wordt het langzaamaan stil rond Elza, maar in 1997 staat ze er plots terug met Trajetória. Sindsdien is Elza Soares uitgegroeid tot de muze van de samba sujo (samba doorspekt met invloeden uit rock, free-jazz en noise) scene in São Paulo en de stem van mishandelde vrouwen, zwarten, de LHBT-gemeenschap en de arbeidersklasse. Deze The Woman At The End Of The World is alweer Elza's 34ste (!) studio-album; een langspeler waarvoor Elza samenwerkte met het kruim van de avant-garde scene in São Paulo (Passo Torto, Bixiga 70…) onder leiding van producer Guilherme Kastrup die de zangeres zelf als volgt omschrijft: "Elza is one of Brazil's greatest singers and an icon for people who believe in an equal and fair society. She is the singer who cries out against racial, gender and sexual discrimination.". Het album opent met Coração Do Mar waarin Elza een gedicht van de Braziliaanse modernist Oswald de Andrade voordraagt, en in titeltrack Mulher Do Fim Do Mundo gebruikt ze dan weer het carnaval als metafoor voor de Apocalyps. Maria Da Vila Matilde gaat dan weer over vrouwenmishandeling en Benedita vertelt het verhaal van een aan crack verslaafde travestiet. Absoluut geen licht verteerbare kost en dat geeft Kastrup dan ook meteen toe: "These songs are tense; they do not allow to relax.", of zoals Elza het zelf samenvat: "Music is protest!".

www.maisumdiscos.com | www.xmd.nl

Elza Soares is op zaterdag 12 november te gast bij Le Guess Who in Utrecht!