Chris Berry - King Of Me

De biografie van Californiër Chris Berry leest haast als een avonturenroman. Berry groeide op in Sebastopol, een kleine stad iets ten noorden van San Francisco, waar hij op jonge leeftijd begon op te trekken met een groep jeugdige winkeldieven. Bij één van hun "rooftochten" werd onder andere een muziekcassette buitgemaakt waarop muziek van Fela Kuti bleek te staan. Berry was gefascineerd door de sound die hij op deze tape te horen kreeg en alsof god zelf er mee gemoeid was liep hij wat later ook nog eens de Congolese meesterdrummer en percussionist Titos Sompa tegen het lijf. Die begon Chris beetje bij beetje de kneepjes van het djembe spelen bij te brengen en die opleiding resulteerde uiteindelijk in een trip naar Afrika. Berry's verblijf op het zwarte continent zou zowat tien jaar duren, waarvan hij het grootste deel in het Zimbabwe van Robert Mugabe doorbracht, alwaar hij de cultuur en muziek van de Shona ging bestuderen. Berry leerde onder meer vlot Shona spreken en werd ingewijd in de geheimen van de mbira. Het was ook in Zimbabwe dat Chris zijn eerste band oprichtte. Panjea bracht een mix van funk, hip-hop en Afro-pop en werd al snel mateloos populair in Zuid-Afrika. Maar dan slaat het noodlot keihard toe: als Panjea op korte tijd niet minder dan vier leden aan aids verliest en Berry zelf steeds meer in het vizier van het repressieve bewind van Mugabe komt, is het lot van de band bezegeld. Tegenwoordig leeft en werkt Berry opnieuw in de Verenigde Staten, maar de liefde voor de mbira is er nog steeds en in samenwerking met het Kanaga System Krush label leverde dat dit King Of Me album op. King Of Me klinkt als een kruising tussen een Amerikaans singer-songwriter album en een authentieke Zimbabwaanse mbira-productie (denk Chiwoniso). Berry bespeelt op King Of Me trouwens niet zomaar een mbira, maar een dubbele elektronisch gepimpte versie. Hoewel de Engelstalige nummers op King Of Me ongetwijfeld kunnen bekoren hadden wij het toch net iets meer voor de meer authentiek klinkende tracks waarin Berry in het Shona zingt.

www.chrisberrymusic.org | www.systemkrush.com | www.xmd.nl

Fofoulah - Fofoulah

Glitterbeat Records blijft ons met originele projecten verrassen en Fofoulah ("het is er" in het Wolof) , een Londens kwintet valt zeker onder die noemer. Aan de basis van de muziek van Fofoulah liggen de ritmes van de sabar trommels, traditionele percussie-instrumenten uit Gambia en Senegal, iets waarover bassist Johnny Brierley opmerkt: "The rhythms of the drums were essential starting points for our compositions and acted as the building blocks for all the other instruments.". Samen met de Senegalese zanger Biram Seck nam Fofoulah als een eerste zes tracks tellende EP op in 2013 (Bene Bop, Loop Records), maar dit titelloze debuut is hun eerste langspeler. Voor het vocale gedeelte van het album deed Fofoulah beroep op een reeks gastvocalisten: de Senegalese zanger Batch Gueye, hiphopper Ghostpoet, de Frans-Algerijnse zangeres Iness Mezel en de ons niet onbekende Gambiaanse muzikant Juldeh Camara. Mix die stemmen met de sabar-percussie van Kaw Secka, de dubby baslijnen van Johnny Brierley en het psychedelische synthesizergeluid van Tom Challenger en je hebt Fofoulah: West-Afrika zoals je het nooit eerder hoorde. Aanrader!

www.fofoulah.com | www.glitterbeat.com | www.xmd.nl

Simo Lagnawi - The Gnawa Berber

The Gnawa Berber is het tweede album van Simo Lagnawi, een in Londen belande Berber uit Marokko. Lagnawi bespeelt de guembri (driesnarige Marokkaanse basluit) en heeft zich gespecialiseerd in het gnawa genre. Gnawa muziek bestaat uit een rijk repertoire aan oude Afrikaans-islamitische liederen en ritmes, waarin zowel rituele poëzie als traditionele muziek en dans een plaats hebben. De term "gnawa" is waarschijnlijk een verbastering van het Hausa woord "kanawa", waarmee werd verwezen naar onderdanen van het Hausa koninkrijk Kano, gelegen in wat nu het noorden van Nigeria is en destijds een trouwe bondgenoot van Marokko. Typisch voor gnawa-muziek is de instrumentatie, die, naast de eerder vermelde guembri, bestaat uit krakebs (zware metalen kastagnetten) en soms ook grote drums die men in het Arabisch tabl noemt. Lagnawi vult dit klassieke instrumentarium op The Gnawa Berber nog aan met fluit (Freya Rae), viool (Griselda Sanderson) en banjo (Louis Bingham) en geeft de hele gnawa-traditie zo een frisse update.

www.gnawa.co.uk | www.worldmusic.net | www.musicwords.nl

Esperanzah 2014 - zondag

Ieder jaar worden de Belgische festivals weer overspoeld door een overdaad aan Spaanse mestizo-bands: op Esperanzah is het het Barcelonese Txarango dat ten dans speelt. De band serveert ons een heerlijke cocktail van ska, punkrock, cumbia en rumba catalana, maar is ook duidelijk nog op zoek naar een eigen identiteit en dat komt de homogeniteit op het podium af en toe spijtig genoeg niet ten goede. De enthousiaste fans in het publiek zal dat in ieder geval worst wezen en we moeten toegeven dat Alguer Miquel en Marcel 'Tito' Lázara, de twee vocalisten van de band, hun Catalaanse wortels met verve verdedigen.

Lees verder

Esperanzah 2014 - zaterdag

Blitz The Ambassador is een Ghanese hip-hop producer en muzikant die in de Verenigde Staten leeft en werkt. Op Esperanzah levert hij een oerdegelijke set af die haast volledig is opgebouwd uit nummers afkomstig van zijn laatste album Afropolitan Dreams; een titel die verwijst naar de Afrikaanse diaspora. In het nummer Dollar And A Dream rapt Blitz: "Punks said I wasn't hip-hop enough… said I wasn't African Enough...", maar hier op het podium van Esperanzah lijkt hij deze "zwaktes" te hebben omgebogen in zijn kracht en de rapper is hier dan ook prima op zijn plaats.

Lees verder

Esperanzah 2014 - vrijdag

We beginnen de tweede dag van onze Esperanzah vierdaagse met het optreden van de Oekraïense band DakhaBrakha, opgericht in 2004 in het Soros Center for Contemporary Art in Kiev. De groep vertegenwoordigt op een theatrale manier de traditionele Oekraïense muziek en mixt die met invloeden uit de moderne muziek. Het oog wil ook wat en dus is DakhaBrakha het visuele niet uit het oog verloren: de drie dames van het gezelschap dragen lange witte gewaden en hoge wollen mutsen. De driestemmige vocalen sleuren ons dan weer heen en weer tussen het profane en het sacrale. Accordeon, keyboard en cello worden aangevuld met Indische, Arabische en Afrikaanse percussie die het geheel een tribaal tintje geven.

Lees verder

Esperanzah 2014 - donderdag

Uw dienaar arriveert rond vijf uur in de namiddag in de abdij van Floreffe, de mooie locatie van Esperanzah, het Waalse antwoord op Sfinks Mixed. Als ik het terrein opwandel is het concert van Outernational op het Côté Cour podium al begonnen. Met een repertoire dat een mix is van rock, wereldmuziek, hip-hop is deze Amerikaanse band is moeilijk in één hokje te stoppen. Zanger Miles Solay wisselt tijdens de set vlot af tussen Engels en Spaans en duikt plots het publiek in. Als hij terug het podium probeert op te raken en daarbij aan één van de omheiningen van de frontstage blijft hangen, moet de rest van de band nood­gedwongen improviseren. Rock-'n-roll!

Lees verder

Sfinks Mixed 2014 - zondag

Op de slotdag van het Boechoutse wereldmuziekfestival arriveren we net op tijd in de concerttent om het optreden van Halve Neuro feat. Slongs Dievanongs nog mee te pikken. Het duo pakt met hun combinatie van hip-hop, Antwerps dialect en een streepje reggae (dankzij een gastoptreden van Johnny Den Artiest) de tent moeiteloos. Dat Slongs ondertussen een bekende Vlaming geworden is wordt mooi geïllustreerd door het gevarieerde publiek met leeftijden van 9 tot 99.

Lees verder

Sfinks Mixed 2014 - zaterdag

Bassekou Kouyaté & Ngoni Ba, de vaandeldragers van de Malinese muziek, boden ons alweer een energetisch concert waarin ze traditie en heden feilloos in mekaar lieten overvloeien. In het begin van het concert trekt vooral de stem van Amy Sacko, de echtgenote van Bassekou, nog de aandacht, maar algauw zijn het de drie ngonis die met een soort van wall of sound de tent in extase brengen. Bassekou laat ons nogmaals weten dat de West-Afrikaanse ngoni zeker niet moet onderdoen voor de westerse elektrische gitaar!

Lees verder

Les Barbeaux - Soleil

Telkens als ondergetekende denkt nu wel alle mestizo bands te kennen, duikt er hier of daar weer eentje op om ons ongelijk te bewijzen. Les Barbeaux is een band uit de streek rond Béziers in de Franse Languedoc en werd in 2003 opgericht door Pascal 'Calou' Tenza, accordeonist, songschrijver en stem van de band, en violist Philippe Boutet. In de muziek van Les Barbeaux, dat met Soleil al aan zijn derde langspeler toe is, zijn, naast een hoop knipogen naar andere genres, invloeden uit de rumba catalana, punk en elementen uit de Franse folk te horen, met steeds de viool van Philippe Boutet in een centrale rol. Het ene moment klinken Les Barbeaux als het Franse antwoord op The Levellers, maar nummers als Guerillero of Pastilleros doen dan weer eerder terugdenken aan Les Négresses Vertes en Mano Negra. Zoals de titel van dit album al aangeeft, een heerlijk feestbandje om aan het werk te zien onder een stralend zonnetje al dan niet met een glaasje pastis in de hand!

www.lesbarbeaux.fr | www.irfan.fr

Cumbia All Stars - Tigres En Fuga

Zowel Colombia als Peru kent een rijke cumbia-traditie, maar waar in Colombia accordeon en blazers primeren, is dat in Peru vooral de surf-gitaar en de wereld kent het subgenre ondertussen beter als chicha. Acht veteranen uit het genre, vroeger actief bij bands als Los Destellos, Los Girasoles of Los Ribereños, hebben zich nu verzameld voor Cumbia All Stars, het Peruviaanse antwoord op Buena Vista Social Club. De ster van het gezelschap is zonder de minste twijfel Lucho Reyes, die met zijn psychedelische gitaarspel het album kleur geeft. Tigres En Fuga ("tijgers op de vlucht") hoort bij het aanstekelijkste wat wij dit jaar op wereldmuziekvlak al te horen kregen en krijgt dan ook meteen een plaatsje in ons eindejaarslijstje voor 2014!

www.cumbiaallstars.org | www.worldvillagemusic.com

Sfinks Mixed 2014 - donderdag

Wanneer wij in de concerttent arriveren wordt er op het podium nog druk gesoundcheckt door Palenke Soultribe. De band uit Los Angeles begint eraan met enkele baslijnen aangevuld met Afro-Colombiaanse ritmes en melodieën uit hun laatste album Mar. Tegelijk loopt op een groot scherm achteraan op het podium een videoprojectie die het auditieve verhaal van Palenke Soultribe ook een visueel kantje moet geven. Vanwege het clubachtige karakter van hun muziek hadden wij deze band eigenlijk liever op een wat later uur geprogrammeerd gezien.

Lees verder