In de relatief korte levensduur van onze wereldmuziekblog hebben we al meermaals moeten afscheid nemen van legendes en held(inn)en.
(lees verder)
Laatste Reacties
Babbe (Mukambo presents …): Super! Ter info, hier te beluisteren: https://nyp-r… Carolina Vallejo (Adedeji - Yoruba …): Thank you!! This is truly wonderful Babbe (Adedeji - Yoruba …): Wow, dankjewel, Tim, I love it! Robin Pay (Kid Dynamite - Ku…): Best jammer dat opa Arthur Pay, die met beide heren… Luc Bafort (Moonlight Benjami…): de live show gezien in AB club 9-2; geweldige zange… Jesus (Songhoy Blues - R…): The sound studio is very good Peter "Baobab" Ge… (The Souljazz Orch…): Super sympathieke mensen ook. Ik heb ze in Gent gez… ozuna (Don Omar dubbel): Skreeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeee ozuna (Don Omar dubbel): One of the best artists at the time and still conti… tim (Radio Mukambo #33…): Beste beide programma’s hebben jammerlijk besloten … Vinnie (Radio Mukambo #33…): Waar blijven de wekelijkse radio Mokambo shows op t… Jonas (Brazzmatazz - Tur…): Brazzmatazz is de max!! Benieuwd naar de nieuwe pla… Karahuevo (Dinamo - Ahora Ba…): Muy infantil para gente tan mayor. Nada nuevo. :( tim (Interview met Azi…): beste, dan vermoed ik dat u de Marokkaanse agenda d… tim (Dia de los Muerto…): Mijn excuses, ik kende jullie initiatief niet… Laat…
Waar de reis van Ziggi heenleidt is vooralsnog wat onduidelijk, want de man springt voortdurend heen en weer tussen new roots en dancehall en afgaand op de titel van zijn nieuwste album, In Transit, is hij er zelf ook nog niet helemaal uit. Toch is Ziggi met dit album duidelijk volwassen geworden. Ook het prestigieuze Greensleeves label moet iets in deze jonge Antilliaan gezien hebben want zij boden hem prompt een distributiedeal aan. Dat Ziggi af en toe wel eens het Nederlandse antwoord op Gentleman wordt genoemd heeft op z’n minst met zijn vocale kwaliteiten te maken. Met Need To Tell You This had hij al een dikke hit te pakken en van dat kaliber bevat het album nog wel een paar songs.
In korte tijd is de Nederlands AntilliaanseZiggi uitgegroeid tot een reggaenaam om rekening mee te houden. Ziggi staat aanstaande zaterdag op het podium van het Reggae Geel festival, maar wij hadden al een aangenaam gesprek met de man na z'n gesmaakt concert op Festival Mundial in Tilburg.
De zwoele festivalzon samen met een kleurrijke multidisciplinaire line-up lokte ook op zondag weer heel wat kijk-, hoor- en proeflustigen naar het Boechoutse Molenveld, dat drie dagen trouw dienst deed als het epicentrum van het wereldmuziekgebeuren. In totaal kreeg Sfinks Mixed dit jaar niet minder dan 30.000 bezoekers over de spreekwoordelijke vloer. Geen geringe prestatie voor een festival dat bewust niet mikt op grote namen of publiekstrekkers. Als avontuurlijk aangelegde muzikale omnivoren lieten we ons met plezier op de derde festivaldag meevoeren op de keuze van de Sfinks programmatoren.
Naar goede gewoonte is de Sfinks line-up op zaterdag het dikst gevuld met acts uit de verste uithoeken van onze planeet. Sinds vorig jaar huisvest het groene Boechoutste Molenveld onder de noemer "Mixed" niet aleen concerten, maar ook circus, film, interviews en sjamaan-rituelen vinden een plaatsje in het programma. Met een dergelijk overdadig buffet aan divers cultureel vertier kom je al gauw ogen, oren, neuzen en monden te kort — al hielden veel Sfinks-gangers het voornamelijk bij languit soezen in het gras. Ondanks het festivalvriendelijk weertje kon je ons al rechtschapen wereldmuziekliefhebbers niet in het gras, maar wel frontstage vinden alwaar een kleurrijke stoet concerten voorbij marcheerde.
Lichtelijk angstvallig wierpen we afgelopen vrijdagnamiddag een blik op buienradar.be en hoewel het er niet echt veelbelovend uit zag kon de eerste festivaldag van Sfinks Mixed op een frisse, maar gelukkig regenvrije avond rekenen. Net zoals op de tweevorige edities stond de aanzet van het festival in het teken van de "Crazy Balkan Beats", waarvoor DJ Merdan Taplak het startschot mocht afvuren. Even dapper als eenzaam lokte de plaatjesdraaier de eerste nog wat bedeesde festivalgangers naar de concerttent, te midden van het vertrouwde en immer groene Molenveld in Boechout.
Een plaat met een ronkende titel als Plato Único Bailable (letterlijk "uniek dansbaar gerecht") doet ons prompt naar onze feestneus grijpen. En terecht. Sinds 1999 laten de heren van Chico Trujillo menig cumbia feestje ontsporen, zowel in hun hometown Villa Alemana (het "Duitse dorp" in centraal Chilli) als in hun tweede thuis, niet verwonderlijk, Berlijn. Hoewel we deze Chileense feestnummers ons niet bekend waren zijn ze met deze langspeler al aan hun derde studio-album toe. Snelle beslissers kunnen nu zaterdag op Polé Polé (25 juli, Gent) of volgende maand op Polé Polé Beach (15 augustus, Strand Zeebrugge) samen met Chico Trujillo hun betere cumbia moves te berde brengen. Als voorsmaakje lieten we hun jongste release even proefdraaien op de tropicalidad.betestbank.
Als het aan vader Touré had gelegen, was zoonlief maar mooi uit de muziekbussiness weggebleven. Ali Farka beschouwde zichzelf ook maar een mango-boer die in zijn vrije tijd wat op zijn gitaar tokkelde. Maar Vieux Farka Touré's volharding, en het mentorschap van niemand minder dan Toumani Diabaté beslisten er anders over. Gelukkig maar. In Fondo schudt hij de laatste schaduw van zijn vader van zich af, en zet hij frisse, eigentijdse desert blues in de schijnwerpers. Hier en daar een stevige streep electrische basgitaar, af en toe wat uitgebreidere percussie, maar nog steeds heel veel schroeiend woestijnzand herinneren er nog maar eens aan dat de Mississippi nog steeds in West-Afrika ontspringt .
Je hoeft maar een blik te werpen op de hoes van Via Mandarina en je weet al dat we zijn aanbeland in de vijver van de musica mestiza. Via Mandarina is al het tweede album van La Pegatina (de sticker, red.), een zevenkoppige bende uit Catalonië (die u trouwens binnenkort aan het werk kunt zien op Fiesta Mundial in Balen). Veel rumba catalana dus en de heren doen dat hoofdzakelijk in hun eigen taal het Catalaans, wat hun muziek toch extra authenticiteit geeft. Muzikaal is het vooral de accordeon van Romain Renard die extra kleur geeft.Wie bekend is met het werk van de Argentijnse Los Fabulosos Cadillacs zal hun sound vast en zeker herkennen in Sun Bay, maar op Alosque gaan ze alweer meer de flamenco tour van Ojos De Brujo op.
Huellas van Zulu 9.30 dateert eigenlijk al van in 2008, maar belandde pas nu op onze testbank. Zulu 9.30 doet stilistisch en inhoudelijk sterk aan Sergent Garcia denken al gaan de heren misschien muzikaal net iets verder. Zo worden bijvoorbeeld uitstapjes richting funk (Mante y Carretera) of zelfs een lichte jazztoets (Pagame) niet geschuwd en zijn Jamaicaanse invloeden prominent aanwezig (Era, Huellas). Leuke guest appearance van Amparo Sanchez (Amparanoia) op Tu Te Vas.
Het moet gezegd, de musica mestiza, die aanstekelijke mix van stijlen, zorgt bij ondergetekende steeds weer voor dat echte festival gevoel. Eén van de jongere leden van de Barcelonese mestozi-familie is Zulu 9.30. U kan hen nog aan het werk zien op het Polé Polé podium in Gent (24 juli) of tijdens het Afro-Caribbean festival in Bredene (15 augustus), maar wij zagen hen al in aktie op Festival Mundial in Tilburg en spraken daar met frontman Oski Jah-Man.
Met luid tromgeroffel, hoorngeschal en de catchy slogan: "The hottest thing to come out of Sicily since Mount Etna", haalde het Greensleeves label onlangs Pupa Albo binnen en die serveert ons al gelijk zijn nieuwe opus Escape From Babylon. Fans van de meer dancehall-gerichte tracks van Alborosie moeten we teleurstellen, want voor dit album is de man misschien nog verder in de annalen van de Jamaicaanse muziekgeschiedenis gaan graven dan voor zijn debuut Soul Pirate. Wat bij een eerste luisterbeurt meteen opvalt is dat Escape From Babylon een pak meer verwijzingen naar Alborosie's thuisland Italië bevat; zo is er Mr. President waarin hij de corruptie van Berlusconi aka. Mr. Macaroni aanklaagt en Mama She Don't Like You met verwijzingen naar een aantal Italiaanse clichés als Ferrari of pasta. In het hoesontwerp van Escape From Babylon herkennen kenners de hand van meester Tony McDermott, de legendarische hoesontwerper van Greensleeves. Zoals vanouds steelt en leent Pupa albo waar hij maar kan (een tekstflard Bob Marley in America, de stem van Horace Andy op Money of het refrein van I Rusalem dat wel heel erg op Alpha Blondy'sJeruzalem lijkt) maar Albo doet dat met zo'n flair dat je eerder aan een eerbetoon dan een rip-off zit te denken.
Wie snel is kan de SiciliaanseJamaicaan Alborosie nog dit weekend (18 juli) aan het werk zien op Dour. Wij genoten echter al van zijn optreden op Festival Mundial en kregen hem daarna nog voor onze microfoon ook!
Nu we Festival Mundial en Couleur Café achter de kiezen hebben, blikken we weer verder wat er ons festival-gewijs nog te wachten staat. Daar hadden we het al eerder over maar toen was de Sfinks-ploeg nog duchtig aan hun affiche aan het sleutelen. Vorig jaar vond het vertrouwde wereldmuziekfestival zichzelf onder de naam "Sfinks Mixed" opnieuw uit en ook dit jaar gaan ze op dit multidisciplinair pad verder. Tijd om uit te vissen wat er in het weekend van 24, 25 en 26 juli in Boechout te beleven valt.
Op zondag enkele straffe madammen op de bühne. De gracieuze orientaalse Natacha Atlas zagen we aleerder, evenals de Malinese diva Oumou Sangaré. Die laatste speelde eind juni de sterren van de hemel op Festival Mundial en dat maken we maar al te graag nogmaals mee. Naast deze klasse acts vinden we nog enkele bijzonder swingend klinkende bands (die het ongetwijfeld op uw heupen gemund hebben) op de affiche terug: Eta Carinae (Braziliaanse Nordeste rock), Boteco Eletro (electro-brasiliana uit Rio) en als kers op de taart Ghetto Flow (reggaeton uit de Dominicaanse Republiek). Wij gaan alvast ons frontstage plaatsje reserveren en hopen van u hetzelfde!
Wat Gotan Project voor de nuevo tango is, is Bossacucanova voor wat je de nova bossa zou kunnen noemen. Bossa Cuca Nova mixt bossa nova met moderne electronica, jazz en soul en omdat het eerstgenoemde muziekgenre vorig jaar haar vijftigste jubileum inging is er nu deze Ao Vivo, een cd + dvd registratie van een concert in Rio's beroemde Canecão concert hall aangevuld met enkele zogenaamde "appartment sessions" — de legende wil dat de bossa nova ontstond in het appartement van zangeres Nara Leão waar veel bossa nova muzikanten van het eerste uur zoals João Gilberto en Antonio Carlos Jobim samenkwamen. Voor dit verjaardagsconcert spaarde de band koste noch moeite en werden een hele resem gasten uitgenodigd waaronder enkele bossa nova legendes als Carlos Lyra, Marcos Valle en Roberto Menescal (vader van Bossacucanova’s Márcio Menescal, red.) die klassiekers als The Girl From Ipanema (hier Garota De Ipanema) en Samba De Verão in een nieuw jasje staken.
Je kunt je stilaan beginnen afvragen waar hij ze blijft halen, want na ons eerder al verrast te hebben met Konono N°1 en Kasaï Allstars, stelt Vincent Kenis ons nu Staff Benda Bilili voor. Het verhaal achter deze band leest als een filmscenario. De "handicapés", meestal polioslachtoffers die zich voortbewegen in al dan niet gemotoriseerde driewielers, hangen al sinds jaar en dag rond in de wijk bij de zoo van de Kongolese hoofdstad Kinshasa. Omdat ze al sinds de jaren zeventig vrijgesteld zijn van het betalen van belastingen, komen de handicapés meestal aan de kost door het transporteren van allerlei spullen over de rivier tussen Kinshasa en Brazzaville.
In het najaar staan ze normaal gezien ook in België op het podium, maar wie zijn nieuwsgierigheid zolang niet op de proef kan stellen kan zich nu al het op het Crammed label verschenen album Très Très Fort aanschaffen. Check daarop ook zeker eens de bonusvideoclip Staff Benda Bilili: A Presentation waarin u in enkele minuten het verhaal achter de band te zien krijgt. Staff Banda Bilili staat voor funky, groovy rumba's en met hun teksten over het alledaagse leven in de hoofdstad beschouwen ze zichzelf als journalisten van de straat. En dan is er tenslotte nog het geluid van de satongé. Dit instrument is een uitvinding van Roger, een straatjongen die door de groep geadopteerd werd en al snel uitgroeide tot een waar muzikaal genie op zijn instrument dat bestaat uit niet meer dan een conservenblik en een stuk elektriciteitskabel! Wij zijn alvast overtuigd dat dit een van de ontdekkingen van 2009 wordt!
De muziek van Kasai Allstars is ergens verwant aan die van Konono N°1, maar veel verder dan het gemeenschappelijk gebruik van de likembe (duimpiano) gaat dat volgens ondergetekende toch niet. Is Konono N°1 het retro-futuristische project ontsproten uit het lichtjes geniale brein van de ondertussen bejaarde Mawangu Mingiedi, dan is Kasai Allstars eerder een folkloristisch muzikaal pallet van de Kasaï-regio. Muzikanten uit niet minder dan zes groepen en evenveel etnieën werden verenigd en gebruik makend van instrumenten als de likembe, lokole en traditionele xylofoons, nemen ze de luisteraar op In The 7th Moon, The Chief Turned Into A Swimming Fish And Ate The Head Of His Enemy By Magic een uur lang mee naar het hart van Congo. Vergeet even de soukous en de rumba, dit is fascinerende tranceachtige Congolese volksmuziek zoals die al gespeeld werd voor de komst van de blanke man die hem ironisch genoeg nu weer uit de vergetelheid haalde. Waarvoor alvast onze dank Vincent Kenis!
Vergeet soukous en rumba, Kasai Allstars leert u de originele ritmes en dansen uit Congo kennen. Dat mochten we aan de lijve ondervinden op de jongste Couleur Café editie. Voordien hadden we een gesprek met bandleider Mputu Ebondo "Mi Amor" in de kantoren van Divano Production in Brussel.
Bij onze noorderburen breken ze al langer potten, maar, ondanks het feit dat de band al zowat tien jaar aan de weg timmert, begint de naam Oi Va Voi pas nu een belletje te doen rinkelen in België. Met hun mix van Oost-Europese klanken en westerse pop, staan deze Londenaars live alvast garant voor een stevig feestje. Hun laatste album, Travelling The Face Of The Globe, klinkt een pak intiemer dan hun concerten, maar is daarom niet minder een pareltje. De continue afwisseling van vocalisten (Bridgette Amofa, Dick Rivers, Agi Szaloki) zorgt ervoor dat elke track weer een andere klankkleur krijgt. Oi Va Voi bevindt zich in een soort muzikaal niemandsland tussen intelligente pop en wereldmuziek, een schemerzone waar Morcheeba jamt met de Klezmatics, en de band voelt zich daar duidelijk helemaal in thuis. Aanrader voor wie kan genieten van mooie melodieën en poëtische teksten.
Met hun geslaagde mix van Oost-Europese klanken en westerse popelementen, zorgt het Londense Oi Va Voi voor één van interessantste acts van de zomer — en dat konden we op Festival Mundial backstage en op Couleur Café frontstage meemaken. In hun drukke tourschema vonden zangeres Bridgette Amofah en klarinettist Stephen Levi toch nog een gaatje om ons even te woord te staan.
Soul Science, het vorig jaar op het Wayward Records label verschenen debuut van gelegenheidsduo Justin Adams en Juldeh Camara, moet ook de bonzen (Peter Gabriel?) bij Real World niet ontgaan zijn, want opvolger Tell No Lies verschijnt onder auspiciën van het jubilerende label. Tell No Lies biedt nog steeds die voordurende dialoog tussen de gitaar van Adams en de ritti (eensnarige Afrikaanse viool) en kologo (tweesnarige Afrikaanse banjo) van Camara, maar klinkt bij wijlen een stuk ruiger. De samenwerking tussen Adams en Camara zorgt ervoor dat het album het ene nummer wat meer als een westerse blues klinkt (Fulani Coochie Man) om vervolgens weer diep de Sahara in te duiken. Hier moet je de zon bij voelen branden!
Waar de reis van Ziggi heenleidt is vooralsnog wat onduidelijk, want de man springt voortdurend heen en weer tussen new roots en dancehall en afgaand op de titel van zijn nieuwste album, In Transit, is hij er zelf ook nog niet helemaal uit. Toch is Ziggi met dit album duidelijk volwassen geworden. Ook het prestigieuze Greensleeves label moet iets in deze jonge Antilliaan gezien hebben want zij boden hem prompt een distributiedeal aan. Dat Ziggi af en toe wel eens het Nederlandse antwoord op Gentleman wordt genoemd heeft op z’n minst met zijn vocale kwaliteiten te maken. Met Need To Tell You This had hij al een dikke hit te pakken en van dat kaliber bevat het album nog wel een paar songs.
Een plaat met een ronkende titel als Plato Único Bailable (letterlijk "uniek dansbaar gerecht") doet ons prompt naar onze feestneus grijpen. En terecht. Sinds 1999 laten de heren van 
Als het aan vader Touré had gelegen, was zoonlief maar mooi uit de muziekbussiness weggebleven. 
. 
Je hoeft maar een blik te werpen op de hoes van Via Mandarina en je weet al dat we zijn aanbeland in de vijver van de musica mestiza. Via Mandarina is al het tweede album van 
Huellas van 
Met luid tromgeroffel, hoorngeschal en de catchy slogan: "The hottest thing to come out of 
Wat 
Je kunt je stilaan beginnen afvragen waar hij ze blijft halen, want na ons eerder al verrast te hebben met 
De muziek van 
Bij onze 
