door
tim | 30 november 2008 |
Plaatjes |
In onze zoektocht naar de crème de la crème in de zigeunermuziek kon het
Berlijnse Asphalt Tango label eigenlijk niet afwezig blijven en we zijn dan ook bijzonder blij dat we vanaf nu ook hun producties mogen voorstellen.
Directe aanleiding voor deze samenwerking is het
interview dat we van zomer afnamen van
Fanfare Ciocarlia, die met hun
Gipsy Queens and Kings tournee het
Sfinks festival in
Boechout aandeden, en het is dan ook logisch dat het eerste Asphalt Tango album dat in onze CD-speler belandde het bijhorende
Queens And Kings album van diezelfde Fanfare Ciocarlia was. Aangezien het waarschijnlijk om allerhande praktische en financiële redenen niet al te handig is om met een al te grote troep op tournee te trekken, mag het niet verassen dat we op het album nog meer gastmuzikanten terugvonden dan we er al opmerkten op het Sfinks podium. Naast Tato en zijn band
Kaloome, Florentina Sandu en
Jony Iliev, die er ook deze zomer bij waren, vinden we op het album ook nog de
Hongaarse Mitsou, de uit
Macedonië afkomstige
Esma Redzepova en de
Servische zigeunerkoning
Saban Bajramovic terug. Hoeft het na het lezen van deze gastenlijst nog gezegd dat dit album van begin tot einde een zigeunerfeest is dat zijn weerga niet kent? Als eerbetoon aan de onlangs overleden peetvader van Fanfare Ciocarlia, Ioan Ivancea (die trouwens met zijn vrouw op de hoesfoto van het album staat afgebeeld), bewijzen ze met dit album nog steeds aan de allerhoogste top te staan. Aanrader!
Van een heel andere orde is de muziek van de
Roemeense Oana Catalina Chitu. Zij herontdekte op enkele oude 78 toeren platen het fascinerende muzikale verleden van het vooroorlogse
Boekarest en enkel de meest doorgewinterde zigeunermuziekverzamelaar kan vermoeden dat deze nu wat grauwe Oost-Europese metropool, ooit nog een prachtige tussenstop van de
Oriënt Express en de bakermat van de zigeunertango was. Chitu neemt je als het ware mee terug de tijd in en recreëert zonder de minste moeite het sfeertje van een rokerige nachtclub uit het
interbellum. Haar muziek, een mix van de tango's van bekende Roemeense artiesten uit die periode als
Jean Moscopol en
Cristian Vasile en de folk ballades van
Maria Tanase, ook wel eens de Roemeense
Edith Piaf genoemd, herinnert dan eens aan
Marlene Dietrich, dan weer aan de
fado van bijvoorbeeld
Madredeus om tenslotte te eindigen bij de
cymbalom klanken van
Taraf de Haïdouks.
We eindigen deze eerste Asphalt Tango selectie, stevig terug in de eenentwintigste eeuw, bij
La Cherga een naar een
Bulgaars lappendeken genoemd samenraapsel van muzikanten uit de
Joegoslavische oorlogsdiaspora die het feestgedruis van de Balkan brass moeiteloos laten ineenvloeien met invloeden uit de
Jamaicaanse reggae en
dub. De overeenkomsten in ritme tussen deze twee muzieksoorten, waren ondergetekende als rasechte reggaefanaat trouwens al eerder opgevallen.
www.asphalt-tango.de
door
tim | 19 november 2008 |
Plaatjes |
Wat
Benin betreft beperkte de muzikale kennis van ondergetekende zich tot voor kort tot het
werk van
Angelique Kidjo. Nochtans timmert deze eveneens uit dit West-Afrikaans land afkomstige
Gangbé Brass Band al sinds 1994 aan de weg.
Assiko is alweer de derde langspeler die ze voor
Contre Jour opnamen, en dat ze met dit Belgische labeltje in de loop der jaren een goede band hebben opgebouwd mag blijken uit
Un Été À Vodelée, een nummer dat niet toevallig de locatie van de zetel van Contre Jour in de titel draagt. Gangbé Brass is zowat het Afrikaanse equivalent van zigeunerfanfares als
Fanfare Ciocarlia of
Boban i Marko Markovic Orkestar die hier regelmatig de revue passeren. Muzikaal houdt hun sound het midden tussen genres als
afrobeat,
New Orleans dixieland en de sound van
marching bands zoals je die ook wel eens aan het werk ziet bij
American football wedstrijden.
Live werkt dit zeer aanstekelijk maar in de studio is die feel blijkbaar heel wat moeilijker te vatten.
www.contrejour.com
door
pieter | 17 november 2008 |
Frontstage |
Eind vorig jaar verscheen
Akwaba Iniséné, het niet onaardig debuut van de Ivoriaanse
balafonspeler & -bouwer
Aly Keita. In de Brusselse Molière gingen we toen ook de proef op de som nemen en strikten de sympathieke balafonmeester voor een
interview na een boeiend
concert.
Dat we dit jaar opnieuw voor Aly Keita in de rij stonden heeft veel te maken met het feit dat hij in het
Zuiderpershuis vocaal ondersteund werd door
Dobet Gnahoré die ons begin vorig jaar al overtuigde van haar
kunnen. Voor het concert hadden we een kort gesprek met deze Ivoriaanse dame — waar we later uitgebreid op terug komen — maar nu blikken we met plezier terug op het feestje dat Aly Keita en zijn muzikale companen afgelopen zaterdag aan de
Waalse Kaai bouwden.
Lees verder
door
pieter | 13 november 2008 |
Plaatjes |
Muziekpublique kennen we als de organisatoren van de betere Afrikaanse concerten in de
Molière in hartje
Matonge (Brussel) waar smaakmakers als
Dobet Gnahoré,
Aly Keita,
Rajery en
Bembeya Jazz niet onopgemerkt de revue passeerden. Naast Afrikaans talent op de planken zetten, lokt Muziekpublique nu ook muzikanten de studio in en met de release
Maayo Men van
Malick Pathé Sow zag het
prille Muziekpublique-label het levenslicht. De CD-voorstelling in de Molière van vorige zaterdag moesten we helaas aan onze neus laten voorbij gaan — het lijkt er trouwens sterk op dat we iets
gemist hebben — dus nemen we met veel plezier de langspeler eens onder de
loep.
Lees verder
door
tim | 11 november 2008 |
Interviews |
Het Roemeense
Fanfare Ciocarlia staat al jarenlang bekend als de crème de la crème als het op koperblazers aankomt. Hun aanstekelijke feestgeluid is inmiddels wereldwijd bekend en dus vonden de heren het tijd om hun muzikale horizonten te verbreden. Voor het
Gypsy Queens And Kings project verzamelden ze de beste zigeunermuzikanten uit alle uithoeken van Europa rond zich om op het podium een totaalspektakel te creëren dat de zigeunermuziek in al zijn facetten belicht. Op het
Sfinks festival hadden we een kort gesprek met Lazar Radulescu, trompettist en na de dood van peetvader Ioan Ivancea zowat de
éminence grise van de band. Wie ze liever live aan het werk ziet sturen we met veel plezier op 28 november naar de
4AD in Diksmuide.
Lees verder
door
pieter | 4 november 2008 |
Luister |
Buiten regeert de herfst in al zijn deprimerende glorie, maar op
tropicalidad.be zomert het nog steeds. In onze
radio steekt een verse playlist waarbij je direct weer op temperatuur komt. Men drukke op
play.
door
tim | 1 november 2008 |
Plaatjes |
Collega Pieter mocht
Chiwoniso enkele maanden geleden al live aan het werk zien op het
Afro-Latino festival in Bree, was danig onder de indruk maar liet vervolgens na om haar album eens op de
tropicalidad.be testbank te gooien. Dat zet ondergetekende graag nog even recht.
De
mbira of duimpiano is zowat het nationale instrument van
Zimbabwe en
Chiwoniso geld daar als de absolute koningin in het genre. Haar muzikale talent kreeg ze met de paplepel mee: haar vader
Dumisani Maraire was zelf een begenadigd muzikant en
ethnomusicoloog en haar moeder een uitstekende zangeres. Dat Chiwoniso dan ook al op vierjarige leeftijd vlot overweg kon met een mbira mag dan ook niet verbazen. Verwacht van deze
Rebel Woman echter geen oer-Afrikaanse plaat; Chiwoniso groeide op in de States en haar muziek is dan ook doorspekt met invloeden uit genres als reggae, r&b en rock, met het geluid van de mbira als enige constante.
Rebel Woman slaat op de manier waarop Chi in het leven staat; niet zozeer als een regelrechte dissidente van het
Mugabe-regime, maar eerder als een scherpe waarneemster die zonder schroom de wantoestanden om haar heen beschrijft. Zo bekritiseerd ze op
Kurima het
landherverdelingsbeleid in Zimbabwe en beschrijft
Matsotsi de schrijnende economische crisis in haar land. In meer traditionele nummers als
Gomo toont Chi dan weer haar enorme verbondenheid met de Zimbabwaanse geschiedenis en haar liefde voor het land waarvan ze onlosmakelijk deel uitmaakt.
www.chiwoniso.com |
www.cumbancha.com
door
tim | 1 november 2008 |
Plaatjes |
We blijven vrolijk verder sporen in onze Balkan-express en die houdt deze keer halt in het noorden van
Italië, meerbepaald in
Milaan, waar we het zootje ongeregeld van
Figli Di Madre Ignota aantreffen. Voor Balkan-freaks die dit blog in de gaten houden kan die naam al een belletje doen rinkelen, want ook de hier besproken
BalkanBeats verzamelaars bevatten een nummer van deze Italiaanse band. Muzikaal gezien lijkt wat dit ensemble brengt nog het meest op de soundtrack bij een
rondreizende freakshow uit de eerste helft van de vorige eeuw. De muziek van Figli ('zoon van een onbekende moeder' de naam die werd gegeven aan vondelingen, red.) is een rollercoaster van
rockabilly,
surf,
charleston,
oriëntalisme (zie ook de geslaagde cover van het album) en natuurlijk Balkan brass.
www.figlidimadreignota.it |
www.eastblokmusic.com |
www.sapharydeluxe.it |
www.xmd.nl
door
tim | 1 november 2008 |
Plaatjes |
Het was ergens te verwachten dat de succesformule van
Orishas — het mengen van klassieke Cubaanse
son-elementen met moderne hiphop — navolging zou krijgen.
Madera Limpia zijn Yasel en Gerald, twee jonge snaken uit
Guantánamo die de Cubaanse muziek naar de 21ste eeuw willen tillen zonder daarbij alle tradities overboord te gooien. Soms lukt dat aardig (
En La Esquina) en ook hun uitstapjes richting
dancehall werken aanstekelijk (
Loco,
Salsa), maar andere nummers (
Tu Papa,
La Corona) klinken dan weer iets te melig en/of poppig.
La Corona, het Cubaanse teken voor respect, is een meer dan degelijk debuut en wij gaan dit duo zeker in de gaten blijven houden.
www.maderalimpia.de |
www.outhere.de |
www.xmd.nl
