In de relatief korte levensduur van onze wereldmuziekblog hebben we al meermaals moeten afscheid nemen van legendes en held(inn)en.
(lees verder)
Laatste Reacties
Babbe (Mukambo presents …): Super! Ter info, hier te beluisteren: https://nyp-r… Carolina Vallejo (Adedeji - Yoruba …): Thank you!! This is truly wonderful Babbe (Adedeji - Yoruba …): Wow, dankjewel, Tim, I love it! Robin Pay (Kid Dynamite - Ku…): Best jammer dat opa Arthur Pay, die met beide heren… Luc Bafort (Moonlight Benjami…): de live show gezien in AB club 9-2; geweldige zange… Jesus (Songhoy Blues - R…): The sound studio is very good Peter "Baobab" Ge… (The Souljazz Orch…): Super sympathieke mensen ook. Ik heb ze in Gent gez… ozuna (Don Omar dubbel): Skreeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeee ozuna (Don Omar dubbel): One of the best artists at the time and still conti… tim (Radio Mukambo #33…): Beste beide programma’s hebben jammerlijk besloten … Vinnie (Radio Mukambo #33…): Waar blijven de wekelijkse radio Mokambo shows op t… Jonas (Brazzmatazz - Tur…): Brazzmatazz is de max!! Benieuwd naar de nieuwe pla… Karahuevo (Dinamo - Ahora Ba…): Muy infantil para gente tan mayor. Nada nuevo. :( tim (Interview met Azi…): beste, dan vermoed ik dat u de Marokkaanse agenda d… tim (Dia de los Muerto…): Mijn excuses, ik kende jullie initiatief niet… Laat…
Groundation timmert al bijna 15 jaar lang aan zijn uitstekende reggae reputatie, maar het was pas op Couleur Café 2009 dat ondergetekende deze muzikale rakkers uit Californië ontdekte. Die ijzersterke set zindert tot op vandaag na en met de release van hun nieuw album Building an Ark zaten we dan ook te hopen op een Europese tournee. En jawel, afgelopen week hield de toerbus halt in De Roma (Antwerpen) en de dag erna in de Anciènne Belgique (Brussel). Met aardig hooggespannen verwachtingen verkasten we naar hartje Brussel en of het wederom een memorabel concert is geworden doen we in ons verslag met veel plezier uit de doeken.
Ondergetekende moet eerlijkheidshalve toegeven de carrière van de Guineese griot Mory Kante niet op de voet gevolgd te hebben. Al kunnen we Yéké Yéké tegenwoordig wel pruimen, destijds klonk het ons veel te commercieel in de oren. Kante heeft die poppy Parijse periode echter al een tijdje achter zich gelaten en maakt opnieuw West-Afrikaanse muziek zoals wij die graag lusten.
Zo ook deze La Guinéenne, een ode aan de vrouw en de Guineese variante in het bijzonder en een album met zowel klassieke akoestische nummers (Sikaa), als iets meer swingende versterkte tegenhangers (Oh Oh Oh, Nodiche) en zelfs een eenzaam maar geslaagd reggaenummer (Malibala). Meer dan degelijk album van een West-Afrikaanse grootmeester! Tekst en uitleg van de man zelf plus enkele voorproefjes van het album vind je in deze mini-docu.
Wie Mory Kante live wil meemaken rept zich op 13 mei best naar Mano Mundo in Boom — alwaar trouwens nog heel wat te beleven valt.
Met hun vorige twee releases bracht het iASO Records label het verleden van de bachata in kaart, maar met deze twee albums richten ze de blik stevig op de toekomst van het genre.
Joan Soriano, ook wel El Duque de la Bachata ("de hertog van de bachata") genoemd, begon zijn carrière samen met zijn broers en zussen in de band Los Candes (genoemd naar hun vader Candelario). Het familieorkest trad vooral op in en rond Monte Plata, een boerengemeenschap net ten noorden van Santo Domingo in de Dominicaanse Republiek, maar op zijn dertiende verliet Joan zijn geboortegrond om zijn geluk te beproeven in de hoofdstad. Daar kwam hij terecht in Villa Mella, één van de sloppenwijken van de stad, maar ook het kloppende hart van de bachata. De rest is geschiedenis. Joan is tegenwoordig één van de rijzende sterren in het genre en na zijn albumdebuut El Duque De La Bachata bracht hij ook de oude familieband terug samen voor opvolger La Familia Soriano. Vooral de bonus-DVD bij het eerstgenoemde album is meer dan de moeite waard en toont de moeilijke weg die Joan Soriano moest afleggen om het uiteindelijk te maken.
In interviews met klezmermuzikanten wordt vaak gevraagd naar de link tussen de joodse muziek en de zigeunertradities van de Roma. Dat er raakpunten zijn behoeft geen discussie; muziekethnologen hebben vastgesteld dat de nauwste banden tussen de twee bevolkingsgroepen terug te vinden waren in het vroegere koninkrijk Hongarije en in Bess Arabië, een gebied in wat nu de Republiek Moldavië is. In de periode ronde de Tweede Wereldoorlog zorgden een aantal geopolitieke veranderingen (de holocaust, het opkomende communisme, ...) er echter voor dat de relaties tussen klezmorim en lautari begonnen te verwateren en uiteindelijk bijna in de vergetelheid geraakten. The Other Europeans, een gelegenheidsband van 14 musici uit 8 verschillende landen, probeert dit vergeten erfgoed nu in ere te herstellen. Splendor is een dubbele live-opname die werd opgenomen in Weimar ter gelegenheid van het van het Yiddish Summer Weimar festival in 2009.
De New Yorkse Klezmatics zijn zonder twijfel de grootste internationale sterkhouders van het klezmergenre ter wereld. De band heeft er ondertussen een carrière van iets meer dan vijfentwintig jaar opzitten; om dat te vieren werd het dubbele live-album Live At Town Hall opgenomen en vertrokken The Klezmatics nog eens op wereldtournee. Wij troffen vocalist en muzikant Lorin Sklamberg net voor een zeer geslaagd concert in het Antwerpse Zuiderpershuis.
Voor zijn tweede langspeler besloot de Bulgaarse techneut Nikola Gruev a.k.a. Kottarashky zijn grenzen te verleggen en in zee te gaan met een heuse band. Samen met bevriend muzikant Hristo Hadzhiganchev (keyboard, gitaar, vocals) ging hij op zoek naar een aantal gelijkgestemde zielen en dat werden tenslotte The Rain Dogs. Kottarashky betekent in het Bulgaars zoveel als "kater" en Demoni staat dan ook vol verwijzingen naar katten: er is de geslaagde cover van de hand van Theodore Ushev (check ook de clip bij Demoni), de naam van begeleidingsband The Rain Dogs (u weet wel "als kat en hond") en tenslotte is er Begemot, een nummer waarvoor Kottarashky samenwerkte met de Nieuw-ZeelandseTui Mamaki (zangeres bij The Mamaku Project) en dat verwijst naar een personage (de kat-demon Behemoth) uit "De Meester En Margarita" van de Russische schrijver Michail Boelgakov.
Aan de thermometer merk je het momenteel niet, maar onze concertagenda liegt er niet om: binnenkort luiden de lentefestivals het nieuwe festivalseizoen in. Wij gingen alvast eens in de affiches neuzen wat er dit jaar aan wereldmuziek te rapen valt.
Ook dit jaar blijft Mano Mundo (12-13 mei, Boom) gratis, al krijg je met een steunbandje gratis sanitair én de eeuwige dankbaarheid van de organisatoren. Op de affiche enkele even feestelijke als straffe namen, waaronder Babylon Circus (Ska à la française), Mory Kanté (Yeke Yeke hitwonder uit Guinea), Terrakota (world fusion hutsepot uit Portugal), Va Fan Fahre (Balkan brassband meets Arabische muziek), Krema Kawa (inlandse feestfabriek) en Bai Kamara Jr. (Sierra Leoonse singer-songwriter uit Brussel).
Op Sfinks Mundial (17 mei, Boechout) krijgen we naar goede gewoonte enkele bekende en minder bekende gezichten in de wereldmuziekscène voorgeschoteld. Achtereenvolgens treden El Juntacadáveres (tango meets hiphop en rock), Panache Culture (timmert al meer dan 20 jaar aan hun unieke arabische reggae sound), Kel Assouf (feel good Touareg blues) en Balaxy Orchestra (licht explosieve Balkan grooves) aan.
Het open minded Kokopelli festival (18-20 mei, Gullegem) krijgt drie dagen lang schoon volk over de vloer. In de line-up vinden we veel bekend volk terug, waaronder Xamanek (Luikse mestizo), El Hijo de la Cumbia (Argentijns wonderkind van de electro-cumbia) en ook hier mag Terrakota hun smakelijke world-fusion aan de man brengen. In de categorie "mogelijke ontdekkingen" stippen we de frisse tango van El Juntacadáveres en vooral het Zwitserse afrobeat collectief Imperial Tiger Orchestra aan.
Het Leuvense Wereldfeest (2 juni, Leuven) doet dit jaar dienst als de hekkensluiter van het lentefestival-seizoen en pakt ook dit jaar uit met een boeiende line-up. De illustere Tafa Diouf & Tassouf Band (mbalax en meer uit Senegal & België) mag aftrappen, ook El Juntacadáveres mag hier niet ontbreken, het inlands reggaecollectief Campina Reggae pakt voor de gelegenheid uit met een XL bezetting onder de noemer "Campina Royal" en Tamikrest (hypnotiserende woestijnrock uit Mali) mag het wereldfeest afsluiten.
Ondergetekende leerde de bevallige Flavia Coelho toevallig kennen dankzij de gastbijdrage die ze leverde voor het album van Tom Fire. De stem beviel wel en nieuwsgierig naar meer stootten we algauw op haar albumdebuut Bossa Muffin, een langspeler waarvoor ze en passant een nieuw hybride muziekgenre uitvond en de ritmes van reggae en dancehall liet versmelten met de samba en bossanova uit haar thuisland. Vocaal deed Flavia ons af en toe denken aan Lilian Vieira, zangeres bij Zuco 103, maar dat kan ook gewoon aan het gebruik van de Braziliaanse taal liggen. Bossa Muffin (en in het bijzonder de zwoele titeltrack en Sunshine) is een meer dan genietbaar debuut en u mag Flavia Coelho alvast noteren als onze hot tip voor 2012.
Het toeval wil dat zowel Sfinks Mixed (27-28-29 juli, Boechout) als Esperanzah! (3-4-5 augustus, Floreffe) Flavia Coelho hebben kunnen strikken voor hun jongste editie. Allen daarheen!
Veel meer dan in onze contreien is de komst van de lente in de meeste Scandinavische landen een ware reden tot feesten. Zo ook bij het FinseJaakko Laitinen & Väärä Raha: weg zijn de Finse tango en melancholie van op hun titelloze debuut en in de plaats krijgen we Yö Rovaniemellä ("een nacht in Rovaniemi") een album vol uptempo feestnummers in een mix van Balkan-grooves, Russische feestliederen en Finse iskelmä ("schlagers").
Hoewel de afrobeat microbe tot in de verste uithoeken van onze planeet welig tiert (en dat kunnen we tegenwoordig vrij letterlijk nemen), zijn dergelijke concerten in ons land nog vrij dun gezaaid — tenzij de kroonprins van het genre onze hoofdstad nog eens aandoet. Gelukkig pakte De Roma afgelopen vrijdag uit met een bijzonder smakelijke dubbelaffiche afrofunk en dan kost het ons meer moeite om niét naar Borgerhout af te zakken. Op het programma een ware afrobeat-clash van de lage landen: Shakara United (België) vs. Jungle by Night (Nederland).
Het muzikale huwelijk tussen de Britse bluesgitarist Justin Adams en de Gambiaanse griotJuldeh Camara is ondertussen aan zijn houten jubileum toe. Na vijf jaar en drie albums — Soul Science, Tell No Lies en In Trance — zijn hun namen versmolten tot JuJu en ook hun sound voelt inmiddels als één organisch geheel aan, dan wel een clash tussen de Westerse en Afrikaanse blues. Hoog tijd dus om na te gaan wat beide heren live in hun mars hebben en het toeval wil dat het Zuiderpershuis — ons favoriet wereldculturencentrum aan de Waalse Kaai dat in deze donkere tijden uw steun goed kan gebruiken — afgelopen donderdag JuJu een podiumplaats aanbood.
Het aantal uit aangespoelde Zuid-Amerikaanse migranten samengestelde bandjes in Barcelona is haast niet meer te tellen. Shakin' Weld dook voor ons deze La Sonora Libre op, Ecuadorianen die zich gespecialiseerd hebben in salsa dura en latin-jazz "pal' barrio y pal' bailador" ("voor de buurt en de dansliefhebber"). Met de hulp van het Ecuadoriaanse Ministerie van Cultuur is er nu dit albumdebuut La Sonora Libre 01 vol heerlijk Nuyorican aandoende lekker lang uitgesponnen salsanummers vol lange solos (uitzondering is het jazzy Paréntesis). Voorproefjes vind je op bandcamp.com.
De brandweerwagen van Klavan Gadje passeerde enkele jaren geleden al een eerste keer op tropicalidad.be en nu is de Nederlandse zigeunerska-band terug met deze Harrejasses Hotel. Ondergetekende heeft alvast van zijn verblijf in dit etablissement genoten. In de bar van het hotel neemt Klavan Gadje zelf de honneurs waar, vaak met uptempo feestnummers, maar af en toe zelfs met een knipoog naar het Franse chanson (C'est Pour Toi, Peur) en in titelnummer Harrejasses Hotel zijn zelfs invloeden uit de Griekse sirtaki terug te vinden.
Ziggi is niet meer, lang leve Ziggi Recado! En om ons dat ineens goed in te peperen heeft de man zijn nieuwe album ook maar meteen zo genoemd. Was Ziggi op zijn vorige album In Transit duidelijk nog wat zoekende, dan lijkt hij zichzelf op dit nieuwe album helemaal gevonden te hebben. Ziggi Recado klinkt als het album van een doorwinterde artiest en is bijna doordacht opgebouwd; een sure fire hit op een bekende riddim (Pretender op John Holt's Police In Helicopter), enkele lovers tunes for the ladies (Mary, All My Life), a bit of hiphop flavour (Time For Greatness, Prostitute/Crackhead) en een paar degelijk roots nummers (Jah Alone met backing van Tippa Irie en Omar Perry, New Day) zorgen voor een sterk en evenwichtig album. Nogmaals, Ziggi is volwassen geworden en, ook al is dat misschien niet meteen zijn voornaamste motivatie voor zijn naamsverandering geweest, een volwassen artiest verdient een achternaam!
Ziggi Recado het album waarvoor Ziggi zijn naam uitbreidde, betekende meteen ook het einde van de samenwerking met producer Berteaut Fleming aka. Mr. Rude en zijn Rock 'N Vibes label. Zelf zegt Ziggi daarover het volgende: "It boiled down to us having different views about how I should advance my career, also our personal relationship had changed very much during the years as we both had a lot of changes in our personal life. At the end it got to the point where it didn't feel right at all". Deze #LIBERATION EP mag dan ook beschouwd worden als Ziggi's bevrijdingskreet (en wordt gratis aangeboden via zijn nieuwe website www.ziggirecadomusic.com). Je hoort meteen dat deze zes tracks niet langer het vertrouwde Rock 'N Vibes stempel dragen, maar dit is nog steeds Ziggi pur sang en een gegeven paard kijk je niet in de bek!
Na een pauze van drie jaar keren de Internationals terug met deze Mousetrap en met Lize Accoe (ex De La Vega) heeft de band plots ook een stem gekregen. De combinatie van Lize's stem en de instrumentatie van de Internationals doet af en toe denken aan groepen als Sharon Jones and the Dap-Kings of de Nederlandse Caro Emerald. Accoe is trouwens niet het enige nieuwe gezicht in de line-up, want ook gitarist/vocalist Marc Tee vervoegde de rangen. Summer de openingstrack van het album kondigt alvast de komende zomer aan en is wat ondergetekende betreft een van de beste loversrock nummers van de laatste jaren. Ook Today is zeer aanstekelijk, vooral dan dankzij dat schitterende blazersarrangement. De ska van Closer en Shoulder deed ons dan weer aan het werk van de Zweeds-Oegandese Jaqee denken. Uiterst geslaagd schijfje vol nostalgische soul, ska, rocksteady en reggae (dat op 6 april in Trix voorgesteld wordt).
Iets meer dan 25 jaar geleden zag het legendarische album Graceland van Paul Simon het levenslicht. Het album werd een mijlpaal in de Westerse muziekgeschiedenis en bracht de muziek van het Afrikaanse continent voor het eerst naar de massa en stond daarmee aan de wieg voor wat we tegenwoordig (terecht of onterecht?) wereldmuziek noemen. Ook ondergetekende werd als prille tiener ondergedompeld in de vrolijke gitaarriedeltjes van I Know What I Know en de fenomenale baslijn (en solo) van You Can Call Me Al — met verstrekkende gevolgen die u als trouwe tropicalidad.be lezer niet zal ontgaan zijn.
Het wordt aldus een jubileumjaar voor Graceland met ondermeer de release van de documentaire Paul Simon's Graceland Journey: Under African Skies (dat vorig jaar al op Sundance werd voorgesteld), een heruitgave van het album met geremasterd geluid, bonus dvd en enkele onuitgegeven nummers, en een heus Graceland concert samen met Ladysmith Black Mambazo op 17 juli in Vorst Nationaal (Brussel) en op 18 juli in de Ziggo Dome (Amsterdam). In afwachting trakteren we u met veel plezier op een video-voorproefje: The Story of Graceland.
Groundation timmert al bijna 15 jaar lang aan zijn uitstekende reggae reputatie, maar het was pas op Couleur Café 2009 dat ondergetekende deze muzikale rakkers uit Californië ontdekte. Die ijzersterke set zindert tot op vandaag na en met de release van hun nieuw album Building an Ark zaten we dan ook te hopen op een Europese tournee. En jawel, afgelopen week hield de toerbus halt in De Roma (Antwerpen) en de dag erna in de Anciènne Belgique (Brussel). Met aardig hooggespannen verwachtingen verkasten we naar hartje Brussel en of het wederom een memorabel concert is geworden doen we in ons verslag met veel plezier uit de doeken. 
Ondergetekende moet eerlijkheidshalve toegeven de carrière van de 
In 
Voor zijn 
Ondergetekende leerde de bevallige 
Veel meer dan in onze contreien is 
Het aantal uit aangespoelde Zuid-Amerikaanse migranten samengestelde bandjes in Barcelona is haast niet meer te tellen. 
De brandweerwagen van 
Ziggi is niet meer, lang leve 
Ziggi Recado het album waarvoor Ziggi zijn naam uitbreidde, betekende meteen ook het einde van de samenwerking met producer Berteaut Fleming aka. Mr. Rude en zijn 
Na een pauze van drie jaar keren de 
Iets meer dan 25 jaar geleden zag het legendarische album