In de relatief korte levensduur van onze wereldmuziekblog hebben we al meermaals moeten afscheid nemen van legendes en held(inn)en.
(lees verder)
Laatste Reacties
Babbe (Mukambo presents …): Super! Ter info, hier te beluisteren: https://nyp-r… Carolina Vallejo (Adedeji - Yoruba …): Thank you!! This is truly wonderful Babbe (Adedeji - Yoruba …): Wow, dankjewel, Tim, I love it! Robin Pay (Kid Dynamite - Ku…): Best jammer dat opa Arthur Pay, die met beide heren… Luc Bafort (Moonlight Benjami…): de live show gezien in AB club 9-2; geweldige zange… Jesus (Songhoy Blues - R…): The sound studio is very good Peter "Baobab" Ge… (The Souljazz Orch…): Super sympathieke mensen ook. Ik heb ze in Gent gez… ozuna (Don Omar dubbel): Skreeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeee ozuna (Don Omar dubbel): One of the best artists at the time and still conti… tim (Radio Mukambo #33…): Beste beide programma’s hebben jammerlijk besloten … Vinnie (Radio Mukambo #33…): Waar blijven de wekelijkse radio Mokambo shows op t… Jonas (Brazzmatazz - Tur…): Brazzmatazz is de max!! Benieuwd naar de nieuwe pla… Karahuevo (Dinamo - Ahora Ba…): Muy infantil para gente tan mayor. Nada nuevo. :( tim (Interview met Azi…): beste, dan vermoed ik dat u de Marokkaanse agenda d… tim (Dia de los Muerto…): Mijn excuses, ik kende jullie initiatief niet… Laat…
Horst Timmers (MPS Pilot) is een bezig baasje, want naast zijn bezigheden met Future Takamba (dat hij onlangs in het Zuiderpershuis kwam voorstellen), produceerde hij ook deze Super Onze van de gelijknamige band uit Gao in het oosten van Mali. Hoewel Super 11 al zowat 30 jaar bestaat is het vooral een lokaal fenomeen gebleven en dit is dan ook meteen hun eerste internationale release. Super 11 speelt takamba, een muziekgenre waarbij alleen gebruik gemaakt wordt van ngonis en kalebassen en dat een pak ruiger en ontoegankelijker klinkt als de ons bekende desert blues. Malinese punkrock voor de fijnproever.
We hadden er eerlijk gezegd geen benul van, maar blijkbaar heeft ook Londen haar eigen kleine Balkanscene en waar het op het Europese continent vooral deejays zijn (Shantel, Gaetano Fabri, Merdan Taplak, ...) die het mooie weer maken, draait het aan de andere kant van het Kanaal vooral om live bands. Balkan Fever London: Mind The Brass geeft een mooi overzichtje van die nog steeds groeiende scene. Hier en daar duikt een naam op die we al eerder op dit blog zagen verschijnen (zoals Max Pashm en Deladap), maar het overgrote deel van deze compilatie scherpte alleen onze nieuwsgierigheid. Beluisteren kan op greenqueenmusic.com
Mamady Keïta, 's werelds bekendste djembefola uit Guinee heeft een nieuw live album uit en is voor een korte tournee weer even in ons landje. De perfecte gelegenheid om de man eens te ondervragen over zijn ondertussen 50 (!) jaar durende carrière.
Pesebre is de eerste internationale release van de Argentijnse boy wonder Axel Krygier. Krygier was één van de pioniers van de digitale cumbia, maar het klankentapijt dat hij op Pesebre (kribbe, red.) weeft bevat invloeden uit zowat alle denkbare genres gaande van jazz over rock tot cumbia en Argentijnse folk, maar steeds met een sterk elektronische toets. Wereldmuziek voor de eenentwintigste eeuw! Voorbeluisteren kan hier.
Ondanks de aanhoudende dikke mist vonden we afgelopen dinsdag in hartje Brussel de weg naar het Paleis voor Schone Kunsten. De bühne van de majestueuze Henry Le Boeufzaal is niet voor elke sterveling weggelegd, maar gelukkig verleent AfroCubism onderdak aan een niet onaardig aantal sterren aan het Cubaanse en Malinese muziekfirmament. AfroCubism poogt beide muziekculturen te versmelten — het droomproject dat Ry Cooder voor ogen had in 1997 maar dat door visaproblemen van de Afrikaanse delegatie uiteindelijk uitmondde in het Buena Vista Social Club fenomeen — en hun gelijknamig debuutalbum bleek alvast aan te slaan. Het album werd door de internationale en nationalepers op handengedragen, al klonk hier en daar ook een kritische noot.
Jaar na jaar rukt de woestijn op en nu blijkt zelfs een stukje Brussel aan het verzanden, maar laat dat nu allerminst slecht nieuws zijn want met Kel Assouf is België haar eerste Toearegband rijk. De band werd in 2006 opgericht door Aboubacar 'Anana' Harouna en Omar Mokhta (die Kel Assouf ondertussen alweer verlaten heeft), twee in Brussel aangespoelde Toearegs.
Met Kel Assouf wilde het duo de traditionele muziek en cultuur van de Toeareg promoten, maar er moest ook een link zijn met hun nieuwe leven in het westen en dus hoor je in de muziek van Kel Assouf (ondertussen een zevenkoppige band met leden uit Mauretanië, Ghana, Frankrijk, Mali en Algerije) even goed invloeden uit reggae (Amidinine), een vleugje latin (Tin Hinane) en zelfs wat afrobeat terug (Afrik). Tin Hinane (vrij vertaald "zij die van ver komt" of "zij die zich verplaatst" en een verwijzing naar de Toeareg-oermoeder), het debuut van de band, is een opvallend relax album geworden; het soort schijf dat je met plezier op een zondagochtend oplegt en dat na enkele nummers een heerlijk glimlach om je lippen tovert.
Voor de snelle beslissers: op vrijdag 19 november kun je Kel Assouf aan het werk zien in de Brusselse Tentation.
Burning Spear blijft één van de laatste grote boegbeelden van de Jamaicaanse roots reggae. De laatste jaren was de man vooral verwikkeld in een strijd om zijn eigen onafhankelijkheid en het Jah Is Real album uit 2009 (waarvoor hij tussen haakjes ook een Grammy in ontvangst mocht nemen) produceerde hij van begin tot einde volledig zelf. Het Brusselse Festival van de Vrijheid/Festival des Libertés kon zich dan ook geen gedroomder afsluiter wensen!
Sonido Amazonico, het debuut van Chicha Libre passeerde hier al eerder de revue, maar met de compilatiereeks The Roots Of Chicha keert Olivier Conan terug naar de wortels van dit Peruviaanse muziekgenre. Al vanaf het einde van de jaren zestig was de chicha (oorspronkelijk de benaming voor een alcoholisch drankje op basis van gefermenteerde maïs dat al bestond in de tijd van de Inca's) de muziek van de Cholos (scheldwoord voor iemand van Indiaanse origine) uit de krottenwijken van Lima. Aanvankelijk stond het genre nog gewoon bekend als Peruviaanse cumbia (een benaming waaraan de Peruviaanse middenklasse trouwens nog altijd vasthoudt) waarbij de elektrische gitaar een centrale rol kreeg toebedeeld; Het genre is vanzelfsprekend sterk beïnvloed door haar Colombiaanse tegenhanger, maar invloeden uit Cubaanse guarachas en guajiras en westerse surfrock en psychedelica gaven de chicha een heel eigen identiteit. Het hele verhaal is nog een stuk gecompliceerder, maar daarvoor verwijst ondergetekende u graag door naar de uitgebreide liner notes bij het album. The Roots Of Chicha is een heerlijke introductie tot een (buiten Peru) vergeten genre. Voor de volledigheid geven we nog mee dat het eerste deel uit deze reeks al in 2007 op het kleine Barbès Records label verscheen.
Met de compilatie Ayobaness: The Sound Of South African House gaf het Out Here Records label ons al een inkijk in de Zuid-Afrikaanse housescene en het Crammed label trekt dat register nu nog iets verder open met deze The Sound Of Club Secousse Volume 1, een selectie van Afrikaanse elektronische dance tracks waarmee het Engelse gezelschap Radioclit sinds 2008 furore maakt op hun Club Secousse dance nights. Verwacht hier zeker geen leuke tropische muziekjes, maar eerder een pak stevige beats bijgekruid met stevig wat Afrikaanse ritmes uit de verschillende uithoeken (Zuid-Afrika, Ivoorkust, Angola, Malawi, Sierra Leone, Zimbabwe, ...) van het zwarte continent.
In 2009 vierde de Guinesedjembe-maestro Mamady Keïta de 50ste verjaardag van zijn muzikale carrière met een uitgebreide Europese tournee die ook op Couleur Café halt hield. Sinds Keïta in Brussel verzeild geraakte werd hij kind aan huis op het kleurrijke Brusselse stadsfestival en ook op de 20ste Couleur Café editie zette hij, geruggesteund door zijn trouwe backing band Sewa Kan, een memorabel concert neer. Met zijn recentste album Hakili poogde de djembefola die jubileumtournee vast te leggen op CD én DVD.
Gitarist/componist Ebo Taylor behoort al ettelijke decennia tot het kruim van de Ghanese highlife en afrobeat scene. Love And Death is één van 's mans zeldzame soloreleases en werd opgenomen met het Berlijnse Afrobeat Academy, een collectief met leden uit Poets of Rhythm, Kabu Kabu en Marijata. Strut Records gaf de albumhoes een lekkere vintage look, maar ook de tracks op Love And Death (een mengeling van oude hits als Victory en het titelnummer Love And Death en nieuwe nummers) ademen diezelfde vibe uit — die je in de docu-prent On The Road In Ghana With Ebo Taylor alvast kan opsnuiven. Classic groovy afrobeat zoals wij die het liefst horen!
Hayde! of "eindelijk!" heet het nieuwe album van Boban en Marko Markovic. Al is nieuw hier een licht overstatement, want Hayde! is eerder een soort Best Of compilatie met werk uit hun vijf vorige albums en speciaal samengesteld voor de Franse markt. Zestien nummers met een hoge herkenbaarheidsfactor dus (herinner u Balkan-hits als Rromano Bijav of Kazi Baba) u gebracht door deze ondertussen bijna legendarischeServische fanfare. Voor te beluisteren op makasound.com.
Horst Timmers (MPS Pilot) is een bezig baasje, want naast zijn bezigheden met Future Takamba (dat hij onlangs in het Zuiderpershuis kwam voorstellen), produceerde hij ook deze Super Onze van de gelijknamige band uit Gao in het oosten van Mali. Hoewel Super 11 al zowat 30 jaar bestaat is het vooral een lokaal fenomeen gebleven en dit is dan ook meteen hun eerste internationale release. Super 11 speelt takamba, een muziekgenre waarbij alleen gebruik gemaakt wordt van ngonis en kalebassen en dat een pak ruiger en ontoegankelijker klinkt als de ons bekende desert blues. Malinese punkrock voor de fijnproever.
We hadden er eerlijk gezegd geen benul van, maar blijkbaar heeft ook Londen haar eigen kleine Balkanscene en waar het op het Europese continent vooral deejays zijn (
Jaar na jaar rukt de woestijn op en nu blijkt zelfs een stukje Brussel aan het verzanden, maar laat dat nu allerminst slecht nieuws zijn want met 
Met de compilatie 
Gitarist/componist 