In de relatief korte levensduur van onze wereldmuziekblog hebben we al meermaals moeten afscheid nemen van legendes en held(inn)en.
(lees verder)
Laatste Reacties
Babbe (Mukambo presents …): Super! Ter info, hier te beluisteren: https://nyp-r… Carolina Vallejo (Adedeji - Yoruba …): Thank you!! This is truly wonderful Babbe (Adedeji - Yoruba …): Wow, dankjewel, Tim, I love it! Robin Pay (Kid Dynamite - Ku…): Best jammer dat opa Arthur Pay, die met beide heren… Luc Bafort (Moonlight Benjami…): de live show gezien in AB club 9-2; geweldige zange… Jesus (Songhoy Blues - R…): The sound studio is very good Peter "Baobab" Ge… (The Souljazz Orch…): Super sympathieke mensen ook. Ik heb ze in Gent gez… ozuna (Don Omar dubbel): Skreeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeee ozuna (Don Omar dubbel): One of the best artists at the time and still conti… tim (Radio Mukambo #33…): Beste beide programma’s hebben jammerlijk besloten … Vinnie (Radio Mukambo #33…): Waar blijven de wekelijkse radio Mokambo shows op t… Jonas (Brazzmatazz - Tur…): Brazzmatazz is de max!! Benieuwd naar de nieuwe pla… Karahuevo (Dinamo - Ahora Ba…): Muy infantil para gente tan mayor. Nada nuevo. :( tim (Interview met Azi…): beste, dan vermoed ik dat u de Marokkaanse agenda d… tim (Dia de los Muerto…): Mijn excuses, ik kende jullie initiatief niet… Laat…
Enkel afgaand op de hoes, zou u kunnen aannemen dat ook deze Ifetayo weer een Soundway heruitgave van een vintage Afrikaans album is, maar dat ligt deze keer toch een ietsje anders. De Black Truth Rhythm Band was wel degelijk afrocentrisch ingesteld — iets wat de bandleden doortrokken tot in de kleding die ze aantrokken — maar toch was dit wel degelijk een Caraïbische band uit Trinidad (iets wat echte muziekkenners trouwens onmiddellijk zullen merken aan het gebruik van de steel drum in sommige nummers). De Black Truth Rhythm Band werd opgericht door Oluko Imo in 1971, maar Ifetayo uit 1976 zou hun eerste en meteen enige album worden.
Voor deze nieuwe release van het Soundway Records label, een verzameling Colombiaanse cumbia en porro uit de periode 1948-79, kunt u best even gaan zitten, want eer u er al de 55 tracks — met dank aan de jarenlange research van Will "Quantic" Holland — hebt doorgejaagd bent u algauw enkele uurtjes verder. Al is zittenblijven op dit soort ritmes natuurlijk niet simpel. Hier en daar duikt een ons bekende naam zoals die van Anibal Velasquez op, maar van het merendeel van de tracks en artiesten op deze verzamelaar hadden wij eerlijk gezegd nog nooit gehoord; dat mag ook niet verwonderen want veel van de nummers op The Original Sound of Cumbia verschijnen met deze compilatie voor het eerst buiten Colombia. Als voorsmaakje raden we deze bloemlezing aan.
Eindelijk bereikt ons nog eens een release van het Berlijnse Eastblok Music label en dat in de vorm van het wat excentrieke Shazalakazoo ofte het Servische duo Milan Djuric en Uros Petkovic. Hun clubgerichte Balkan-variant omschrijven ze zelf als folkstep: een mix van klassieke Balkan-melodieën, Latijns-Amerikaanse ritmes, invloeden uit de Arabische wereld en een hoop elektronica. Het geheel is, net als de albumhoes van Karton City Boom, vrij overweldigend, maar we twijfelen er niet dat dit een feestje serieus op gang kan trekken!
Dat de Sahara verre van het van leven verstoken niemandsland is waarvoor het vaak versleten wordt, mag blijken uit het aantal Toeareg-acts dat maar lijkt te blijven toenemen. Vanuit Frankrijk bereikt ons deze Akal ("land", red.) van Atri N'Assouf, een project rond singer-songwriter Rissa Ag Wanagli. Die is niet te beroerd om af en toe eens buiten de lijntjes te kleuren (de toevoeging van de fluit) en dat geeft Akal net dat ietsje extra. Voeg daarbij nog de bijdragen van Tartit en Abdallah Ag Alhousseyni (Tinariwen) en u weet dat u een uitstekend woestijnschijfje in handen hebt.
30 de Febrero is alweer een release uit de mestizo-stal van het Spaanse Kasba Music label, al trekken Samueliko y Los Guailers (een woordspeling op The Wailers?) wel heel resoluut de kaart van de klassieke rumba catalana al omschrijven ze het elf liefst als "rumba gamberra" of "hooligan rumba". Veel energiek gitaarwerk dus (en teksten vol humor, maar daarvoor moet u dus op zijn minst het Spaans machtig zijn), maar niet meteen de meest memorabele Kasba-release die al op onze testbank terechtkwam.
In 2009 verscheen de naam Mdungu voor het eerst op onze radar met het verrassend concert op de winter-editie van Cameleon en de release van hun debuutalbum Afro What!?. Ook al viel er niet direct een lijn te trekken in de bonte verzameling Afrikaanse genres die ze zich eigen maakten, toch waren we op slag overtuigd van het potentieel van deze Nederlandse band. In de lente van dit jaar zagen we een meer zelfverzekerde Mdungu aan het werk op het Leuvense wereldfeest en kregen daar ook lucht van een nieuw album. Binnenkort ligt die langspeler Gambian Space Program in de (virtuele) rekken van de betere (online) platenboer en hoewel de daar aan vastgeknoopte tour niet in ons belgenland passeert, willen we u de testdrive van hun tweede album allerminst onthouden.
De tracks op The Revenge zijn grosso modo in twee categorieën op te delen: enerzijds zijn er de solotracks waarvoor Tom Fire een instrumentaal poppy electrodub-universum creëert, en anderzijds zijn er de nummers waarvoor hij samenwerkte met een aantal gastvocalisten. Die laatste groep nummers liggen genrematig nogal uiteen. Voor het geheel in de Brasil-mania van Europalia passende Mina De Niteroi nodigde hij de in Parijs residerende Braziliaanse schoonheid Flavia Coelho uit en wij kregen alvast zin in meer en op Marche Ou Rêve duikt zowaar de Franse hiphoplegende Mc Solaar nog eens op. Brainwash met Matthew McAnuff (dat ook al opdook op de gelijknamige EP) en Legalize It met Derajah zijn de meest reggaegetinte nummers op het album, terwijl Get Baptised met Jaqee als de betere popsong kan geklasseerd worden. Variatie troef dus, maar The Revenge maakt vooral nieuwsgierig naar wat we in de toekomst nog van deze Tom Fire mogen verwachten.
The Strides, een bont gezelschap uit Sydney, zet nu ook eindelijk Australië op de reggaekaart. Al is het niet al reggae wat de klok slaat op deze Reclamation, want The Strides serveren een eigen recept van reggae, (jazzy) afrobeat en hiphop (de afdeling van opkomend talent uit FijiMC Lil Gzeus) en het moet gezegd dat smaakt lang niet slecht. De reggaenummers op het album (Storm Cloud, Fresh Lady) doen wat denken aan de sound van de Easy Star All Stars. Genoeg om u nieuwsgierig te maken dachten wij zo!
Soms zegt een titel al meer dan genoeg en wat deze Gilles Peterson presents Havana Cultura, The Search Continues is dat zeker het geval, want met deze dubbelaar breidt Gilles Peterson een geslaagd vervolg op Gilles Peterson presents Havana Cultura, New Cuba Sound uit 2009. Peterson zet zijn zoektocht naar nieuw Cubaans talent verder en dat levert weer twee schijfjes met allerlei lekkers op. Net zoals bij Gilles Peterson presents Havana Cultura, New Cuba Sound is ook deze keer het eerste schijfje gereserveerd voor meer jazzy arrangementen en komen op het tweede veeleer de urban vibes aan bod, al is het onderscheid deze keer niet altijd even duidelijk.
Wat ondergetekende betreft zijn het toch de tracks op het eerste deel van dit tweeluik die getuigen van het meeste diepgang, want ook al is opener La Vida (trouwens in een andere versie ook als interlude op de eerste disc terug te vinden en bovendien ook als gratis download beschikbaar op havana-cultura.com) op het tweede schijfje een knaller van formaat en kon ook het door drum & bass beïnvloedde Kimbiseros van Afrikun ons ten zeerste bekoren, de rest van de tracklist is helaas niet altijd van hetzelfde niveau.
Het levensverhaal van Mamani Keïta — niet te verwarren met Mamady Keïta — leest als een roman; opgegroeid in Bamako zonder vader, moeder verloren op haar dertiende, ontdekt door Salif Keita die haar meenam naar Parijs. Een nog minderjarige Mamani blijft achter in de Franse hoofdstad en slaagt erin om zonder een woord Frans te kennen jarenlang in de illegaliteit te overleven. Na de geboorte van haar dochtertje besluit ze dat de maat vol is en kruipt Mamani langzaam uit het gat waar ze in terechtgekomen is.
Ondertussen zijn we enkele jaren verder, is Mamani Keïta alweer toe aan haar derde langspeler en laat ons het er alvast maar over eens zijn dat ze weet waarover ze het heeft in een nummer als Gagner L'Argent Français. Keïta bewandelt een muzikale lijn die het midden houdt tussen de traditionele muziek uit haar moederland Mali en westerse pop en rock, maar ook flarden ambient dub (het wondermooie Massigui) en afrobeat (Konia feat. Adama Coulibaly) zijn haar niet vreemd. Het resultaat is een ultramodern Euro-Afrikaans album dat ons alvast niet onberoerd liet; nu u nog!
Eerlijk is eerlijk, hoewel de man er in Frankrijk al bijna een hele carrière heeft opzitten, hadden wij eigenlijk nog nooit gehoord van Thierry 'Titi' Robin, multi-instrumentalist en wereldreiziger. Robin is vooral bekend als begenadigd oud-speler en liet zich in het begin van zijn muziekcarrière vooral inspireren door de zigeunertradities uit het zuiden van Frankrijk. Voor Les Rives/River Banks trok hij echter de halve wereld rond; de drie schijfjes in deze box werden achtereenvolgens in India, Turkije en Marroko opgenomen en het resultaat is een heerlijke auditieve reis waarop u urenlang kunt wegdromen, bijna alsof Titi zich dagenlang liet meedrijven op een onbestaande stroom die vanuit Azië over Europa Afrika binnenstroomt. Wondermooi en een absolute aanrader!
Het lijkt dezer dagen afrobeatprojecten te regenen; werkelijk uit allehoeken van de wereld blijven de releases op onze testbank terechtkomen en vreemd genoeg zit daar dan nog zelden of nooit iets slechts tussen. Neem nu het titelloze debuut van The Liberators helemaal uit Sydney in Australië; zelf noemen ze zich een afro-funk formatie, maar eigenlijk is dit gewoon afrobeat om je vingers bij af te likken. Voor de juiste vocale toets deed de tienkoppige band beroep op Jojo Kuo (Fela Kuti/Antibalas), de wat aan Amy Winehouse doen denkende Roxie Ray (Let It Go) en Afro Moses, maar het merendeel van de tracks is instrumentaal. Dat collega's als Gilles Peterson en Amayo (Antibalas) hen een warm hart toedragen kan alleen maar beschouwd worden als een extra aanbeveling. Verdomd goed!
Nicolas Maslowski en Romain Germa, zeg maar de ruggengraat van het ter ziele gegane Makasound label, hebben zich razendsnel herpakt en amper enkele maanden na het faillissement staan ze er alweer met het fonkelnieuwe Chapter Two Records. Met gepaste trots mogen we u alvast hun eerste release voorstellen zijnde Brainwash de debuut EP van Tom Fire. Fire, een aan het conservatorium afgestudeerde multi-instrumentalist, componist en producer, werkte al samen met onder andere Java, Winston McANuff, La Caravane Passe, Linval Thompson, MC Solaar en Yael Naim. Op Brainwash zijn 4 tracks terug te vinden (wie het album digitaal download krijgt er eentje meer, de bonustrack Sa Nitee met Lëk Sèn en Kiddus I op vocals) waarvoor Tom Fire u meeneemt naar een poppy dub universum. Uitschieter is zonder twijfel titeltrack Brainwash met vocals van Matthew 'Be Careful' McAnuff.
Enkel afgaand op de hoes, zou u kunnen aannemen dat ook deze Ifetayo weer een Soundway heruitgave van een vintage Afrikaans album is, maar dat ligt deze keer toch een ietsje anders. De Black Truth Rhythm Band was wel degelijk afrocentrisch ingesteld — iets wat de bandleden doortrokken tot in de kleding die ze aantrokken — maar toch was dit wel degelijk een Caraïbische band uit Trinidad (iets wat echte muziekkenners trouwens onmiddellijk zullen merken aan het gebruik van de steel drum in sommige nummers). De Black Truth Rhythm Band werd opgericht door Oluko Imo in 1971, maar Ifetayo uit 1976 zou hun eerste en meteen enige album worden.
Voor deze nieuwe release van het 
Eindelijk bereikt ons nog eens een release van het Berlijnse 
Dat de Sahara verre van het van leven verstoken niemandsland is waarvoor het vaak versleten wordt, mag blijken uit het aantal Toeareg-acts dat maar lijkt te blijven toenemen. Vanuit Frankrijk bereikt ons deze Akal ("land", red.) van 
30 de Febrero is alweer een release uit de mestizo-stal van het Spaanse 
In 2009 verscheen de naam 
De tracks op The Revenge zijn grosso modo in twee categorieën op te delen: enerzijds zijn er de solotracks waarvoor 
Soms zegt een titel al meer dan genoeg en wat deze 
Het levensverhaal van 
Eerlijk is eerlijk, hoewel de man er in Frankrijk al bijna een hele carrière heeft opzitten, hadden wij eigenlijk nog nooit gehoord van 
Het lijkt dezer dagen 
Nicolas Maslowski en Romain Germa, zeg maar de ruggengraat van het ter ziele gegane Makasound label, hebben zich razendsnel herpakt en amper enkele maanden na het faillissement staan ze er alweer met het fonkelnieuwe