In de relatief korte levensduur van onze wereldmuziekblog hebben we al meermaals moeten afscheid nemen van legendes en held(inn)en.
(lees verder)
Laatste Reacties
Babbe (Mukambo presents …): Super! Ter info, hier te beluisteren: https://nyp-r… Carolina Vallejo (Adedeji - Yoruba …): Thank you!! This is truly wonderful Babbe (Adedeji - Yoruba …): Wow, dankjewel, Tim, I love it! Robin Pay (Kid Dynamite - Ku…): Best jammer dat opa Arthur Pay, die met beide heren… Luc Bafort (Moonlight Benjami…): de live show gezien in AB club 9-2; geweldige zange… Jesus (Songhoy Blues - R…): The sound studio is very good Peter "Baobab" Ge… (The Souljazz Orch…): Super sympathieke mensen ook. Ik heb ze in Gent gez… ozuna (Don Omar dubbel): Skreeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeee ozuna (Don Omar dubbel): One of the best artists at the time and still conti… tim (Radio Mukambo #33…): Beste beide programma’s hebben jammerlijk besloten … Vinnie (Radio Mukambo #33…): Waar blijven de wekelijkse radio Mokambo shows op t… Jonas (Brazzmatazz - Tur…): Brazzmatazz is de max!! Benieuwd naar de nieuwe pla… Karahuevo (Dinamo - Ahora Ba…): Muy infantil para gente tan mayor. Nada nuevo. :( tim (Interview met Azi…): beste, dan vermoed ik dat u de Marokkaanse agenda d… tim (Dia de los Muerto…): Mijn excuses, ik kende jullie initiatief niet… Laat…
Ook al zal de naam Bako Dagnon in Europa niet al teveel belletjes doen rinkelen, in haar thuisland Mali behoort ze tot de meest gerespecteerde griots (zo was wijlen Ali Farka Touré bijvoorbeeld een grote fan). Dat wij haar muziek en stem nu pas leren kennen ligt grotendeels aan het feit dat Bako er jarenlang voor koos om enkel het traditionele pad van de griot te volgen en dus enkel op te treden voor welbepaalde families en mecenassen. Na lang aandringen slaagde Ibrahim Sylla, die voor het verzamelalbum Mandekalou de beste griots uit Mali verzameld had, er in 2003 toch in haar te overtuigen een album op te nemen. Toch duurde het nog tot 2007 eer haar debuut, Titati, eindelijk het daglicht ziet en nu is er dus de opvolger Sidiba. Dagnon heeft een ruwe soms bijna mannelijk klinkende stem die haar muziek alleen maar aan kracht en energie doen winnen. Sidiba voorbeluisteren kan op mondomix.
Na jaren van muzikale (jazz, r&b, Frans chanson en rock) zowel als geografische omzwervingen (Razia woonde achtereenvolgens op de Comoren, in Gabon, Frankrijk, de Verenigde Staten en Indonesië) keert Razia Said terug naar haar roots in Madagascar.
De eerste noten van Zebu Nation (de zeboe is de meest voorkomende rundersoort op Madagascar, red.) werden nochtans in ons eigenste Belgenlandje gespeeld, waar Razia een tijdlang samenwerkte met de muzikanten van Njava. Met de hulp van muzikanten Dozzy Njava (gitaar) en Regis Gizavo (accordeon) is Zebu Nation een heerlijk album geworden dat de ene keer (Yoyoyo) lekker feestelijk en vervolgens (Ny Alantsika) weer melancholisch klinkt. Geslaagde ontdekking op het Cumbancha Discovery sublabel! Zebu Nation voorbeluisteren kan op mondomix.
Voor Chamber Music sloeg kora-meester Ballaké Sissoko de handen ineen met cellist Vincent Segal (helft van het duo Bumcello). Resultaat is een intieme ontmoeting tussen Afrikaanse en Europese klassieke muziek. Het vrijwel volledig instrumentale album (uitzonderingen zijn Regret, een ode aan Kader Barry waarin de stem van Awa Sangho te horen is) doet denken aan The Mande Variations van die andere kora-meester Toumani Diabaté. Chamber Music voorbeluisteren kan op mondomix.
Lang geleden dat we nog iets van Nubenegra hoorden (ondergetekende had het Spaanse label eigenlijk al doodverklaard) maar het label laat opnieuw van zich horen met Shouka (de doorn, red.), het nieuwe album van Mariem Hassan. Hassan is de grote diva van het Sahrawi-volk (Sahrawi betekent woestijnbewoner en is een term waarmee in de Sahara rondtrekkende bedoeïnen zichzelf benoemen, maar is ook de geuzennaam van de oorspronkelijke bewoners van de Westelijke Sahara, die wegtrokken voor de invasie door Marokko in 1975 en zich vestigden in de Arabische Democratische Republiek Sahara dan wel samen met Polisario een guerrilla-oorlog voeren, red.) en haar muziek leunt sterk aan bij de Toearegblues van groepen als Tinariwen of Tartit. Shouka voorbeluisteren kan op mondomix.
L'Orchestre Folklorique Tout Puissant de Mingiedi, kortweg Konono N°1, est de retour! Nieuwe tournee en nieuw album: Assume Crash Position. De titel verwijst naar de originele betekenis van het woord "konono" (het verstijven van het lichaam na de dood, red) en de band werd ondertussen uitgebreid met een gitarist, bassist en extra vocalisten, maar eigenlijk is Assume Crash Position niet meer dan het logische vervolg op hun debuut uit 2005. Met hun hypnotische, op traditionele Bazombo trancemuziek gebaseerde sound sleuren ze de luisteraar opnieuw moeiteloos mee naar hun voorouderlijke Congo. Al valt ook aan dit tweede album niets aan te merken, Konono N°1 blijft voor ondergetekende voor alles een live-gegeven dat je moet ondergaan. De openingstrack Wumbanzanga (goed voor zo'n 12 minuten) kun je integraal op de Crammed Discs webstek beluisteren.
Je bent jong en je wilt wat! Een slogan die perfect van toepassing zou kunnen zijn op het stelletje ongeregeld van La Pegatina. Waarom een clip opnemen in "boring Barcelona" als het ook in Brussel kan? De videoclip voor Gat Rumbero (uit hun recentste album Via Mandarina) is ondertussen klaar en wij troffen de band in Jeugdherberg Génération Europe nog nagenietend van een drukke maar leuke draaidag in onze bruisende hoofdstad.
Er lijkt geen einde te komen aan de wawa-diaspora. Het creatief broeinest Wawadadakwa is er niet meer, maar stond aan de wieg van talloze andere inlandse muzikale projecten en bands, waaronder Belgian Afrobeat Association, Obatala, Zeker Weten, Campina Reggae, The Internationals en sinds kort ook Brassafrik, het geesteskind van trombonist/saxofonist Stefaan Blancke en percussionist met Ghanese roots Babs Jobo. Blazers en percussie zijn dan ook niet toevallig de twee hoofdingrediënten op hun debuutalbum. De uitgebreide bezetting zorgt voor een gelaagde en volle sound, maar het gebrek aan volwaardige vocals maakt de plaat wat minder toegankelijk. Hapklaar kunnen we dit plaatje bezwaarlijk noemen, maar het groeit bij elke luisterbeurt. Op Said el Sayef vallen de uitgekiende Afrikaanse ritmes en het melodieuze blazerswerk wonderwel in de plooi en is wat mij betreft het hoogtepunt van het album. Het leeuwenaandeel van de tracks op Brassafrik kun je trouwens op hun myspace profiel voorbeluisteren.
Door het type instrumenten leent Brassafrik zich ook uitstekend als fanfare en zorgt live vermoedelijk voor een extra dynamiek. Wil je deze bende live aan het werk zien, rep je dan op 28 april naar de Brusselse Beursschouwburg, op 14 mei naar het Zuiderpershuis in Antwerpen of op 4 juli naar Mundopelt in Overpelt.
Wat het ook moge zijn dat die andersglobalistische punkpioniers naar Brazilië doet afdrijven, hun muziek lijkt het alleszins geen kwaad te doen. De flarden Spaans en Portugees maken de teksten van Gogol Bordello er niet duidelijker op, maar het taaltje waarmee Eugene Hütz de basisbeginselen van zijn levensfilosofie de wereld instuurt, was voor zijn verhuis naar São Paolo al bizar en lichtjes chaotisch. De muziek van Trans-Continental Hustle krijgt hier en daar een touch samba aangemeten, maar verder is het vooral genieten van een verse lading van de inmiddels welgekende gypsy-punk, vakkundig af-geproduced door Rick Rubin.
Een kleine week na de Belgische concert-première van Fool's Gold waren we opnieuw op post in de Brusselse AB voor een concert van een lichtjes ander allooi. In plaats van zonnige Afrikaanse gitaren stonden nu wat elektronica en een niet onaardige portie Balkan blazers op het menu: Balkan Beat Box. Hun recentste langspeler Blue Eyed Black Boy beschikt over een fors partygehalte — de heren hebben inderdaad een stevige feestreputatie hoog te houden want in 2007 hebben ze de AB Box behoorlijk op stelten gezet — en dat wilden we ook eens live ondervinden.
Victor Démé, de sympathiekeBurkinese troubadour, is terug met een nieuw album. Deli werd opnieuw opgenomen in Victor's vertrouwde Ouagajungle studio in Ouagadougou en het valt onmiddellijk op dat het album een vollere rijkere sound heeft dan zijn titelloze debuut, iets wat vooral te danken is aan de toevoeging van een aantal extra instrumenten (het accordeon van Fixi, de viool van Dimitri Artemenko). Deli geeft ook een inkijk in Victor Démé's andere muzikale invloeden; zo zijn het harmonicanummer Keeba Sekouma en de interlude Mais Ou Sont Les Dollars een knipoog naar de films van Sergio Leone en de daarbij horende soundtracks van Ennio Morricone en is Wolo Baya Guelema een funky afrobeat nummer met niemand minder dan Femi Kuti op sax.
Om illegale downloaders een idee te geven wat de aankoop van een album kan betekenen voor een artiest als Victor, geven we graag nog even mee dat de man het geld dat hij verdiende met zijn debuutalbum niet investeerde in een dure slee of foute kleding, maar het gebruikte om zijn dochters terug naar Burkina te brengen en stromend water en elektriciteit te laten voorzien in zijn huis! Op 30 april kun je Victor Démé live aan het werk zien in het Antwerpse Zuiderpershuis.
De sound van Konono N°1 met hun versterkte likembes en megafoonluidsprekers kent geen gelijke; Konono is een ervaring die je minstens eens een keertje moet meegemaakt hebben. En laat Mingiedi en de zijnen nu net weer viermaal ons landje aandoen: op 28 april in Casino Modern (Genk), op 30 april in CC De Warande (Turnhout), op 1 mei in de KVS (Brussel) en op 5 mei in De Roma (Antwerpen). Als aperitief serveren we u alvast dit gesprek dat we met de band hadden ten kantore van Divano Production.
Fool's Gold slaat bruggen. Tussen Afrika, het Midden-Oosten en de VS om precies te zijn. Toen hun gelijknamig debuut in de tropicalidad.be cd-speler belandde hadden we al snel door dat dit zes- tot twaalfkoppig collectief uit L.A. niet alleen een aanstekelijk muzikaal brouwsel bottelt, maar dat ook aan een breed publiek kan slijten. En inderdaad, deze keer waren het niet de bekende wereldcultuurhuizen, maar het Domino festival dat deze Zuid-Californiërs afgelopen zaterdag op de planken van de AB zette. Uiteraard gingen we in Brussel even poolshoogte nemen. Op het gesprek dat we vooraf met Fool's Gold hadden komen we later uitgebreid terug, maar eerst zoomen we in op hun allereerste Belgisch concert.
De leden van Tamikrest beschouwen zichzelf als de spirituele zonen van Tinariwen en ook deze nieuwe generatie Touaregmuzikanten bezingt in hun muziek de blues van hun volk en de schoonheid van de woestijn. Mocht u hier en daar echter een likje reggae herkennen, dat kan, want bandleader Ousmane Ag Mossa is een groot liefhebber van het Caribische genre. Adagh het debuut van Tamikrest, kwam tot stand dankzij een samenwerking met de Amerikaanse band Dirtmusic die ze leerden kennen op het Festival au Désert in Essakane.
Hun passage op het festival had op de leden van Dirtmusic een zodanige impact gehad dat ze besloten om terug te keren naar Bamako (BKO is de internationale luchtvaartcode voor de Malinese hoofdstad, red.) om daar een album op te nemen. Op BKO werkten ze samen met Tamikrest, maar ook Lobi Traore en Fatimata Walet Oumar, zangeres bij Tartit, verleenden medewerking. Het resultaat is een mix van westerse en Afrikaanse elementen en doet wat denken aan The Good, The Bad & The Queen, het samenwerkingsproject van Damon Albarn (Blur, Gorillaz, Africa Express), Paul Simonon (The Clash), Simon Tong (The Verve) en Tony Allen.
Zelf het woestijnzand voelen branden kan hier en hier! Op 17 mei staat zowel Tamikrest als Dirtmusic op de planken van De Centrale in Gent. En op 28 mei concerteren beide bands in de 4AD in Diksmuide.
Tamikrest, een bende jonge Touaregmuzikanten rond zanger/gitarist Ousmane ag Mossa, wordt wel eens omschreven als "de spirituële zonen van Tinariwen". Beide bands spelen de door Tinariwen populair gemaakte Touareg-rock en komen uit de streek rond Kidal in het noorden van Mali. Gelijkenissen zijn dus zeker niet uit te sluiten, maar toch wil Ousmane graag de stempel van een nieuwe generatie op zijn muziek plakken; een generatie die genoeg heeft van opeenvolgende burgeroorlogen en een betere en vooral vredevolle toekomst voor hun volk wensen. Gesprek met een inspirerende jonge nomade.
Ondergetekende had al veel positiefs gehoord over de Sierra Leone's Refugee All Stars, een groep muzikanten die elkaar toevallig leerden kennen in de vluchtelingenkampen in Guinee waar ze verbleven op de vlucht voor het geweld van de burgeroorlog in hun thuisland Sierra Leone, en het moet gezegd, hun mix van soukous, Congolese rumba, reggae en nog een hoop andere genres werkt aanstekelijk — wat ze op Couleur Café 2007 trouwens bewezen hebben.
De teksten in het pidgin Engels kloppen taalkundig soms van geen kanten (aan "A global warming is on the threat" uit het nummer Global Threat is bijvoorbeeld geen touw vast te knopen) maar dat neem je er als luisteraar graag bij omdat de boodschappen die de All Stars meegeven in hun nummers aan duidelijkheid niets te wensen overlaten en recht uit het hart komen. Rise & Shine is het tweede album van de band en werd opgedragen aan de in 2009 overleden Idrissa 'Mallam Bongo' Bangura, bassist van de band. Het album werd hier voor u voorverwarmd, u hoeft alleen nog op play the klikken. En deze video preview van Rise & Shine willen we ook allerminst onthouden.
Ook na zijn muzikale avonturen met Think of One — waaronder NAFT, Marrakech Emballages Ensemble, Chuva em pô, Tráfico en Camping Shaâbi — blijft David Bovée (dankzij z'n gigantische aluminium frak oftwel caravan) zowel muzikaal als geografisch voortdurend in beweging. Het éénmalige zijproject King Sasha, waarvan het exclusief concert in de KVS tot op heden nazindert — lijkt aan de basis te liggen van zijn nieuw collectief S.W.A.N. Samen met de toenmalige Congolese drummer van dienst Alonzo, de Braziliaanse Alê Oliveira (die ook meewerkte aan Chuva em pô), David Picard en Eric Bribosia smeedt David naar eigen zeggen wit-hete soukous, koude synths en snijdende gitaren samen tot "Electrosoucous à la Belge". Niet voor gevoelige zieltjes.
David legt het concept met plezier uit in deze reportage van Floris Erbuer. Op 10 april kun je S.W.A.N. live aan het werk zien in de KVS en met de clip van Rock Del Sol en de audio-samples op vi.be kun je alvast op temperatuur komen.
Door een samenzwering van de warme El Niño zeestroming en de intertropische convergentiezone krijgt de noordwestelijke flank van de Colombiaanse Andes het hele jaar door bakken regen over zich heen*. Het Indische Cherrapunji heeft met zijn moesson voorlopig nog het officiële wereldrecord (een 11.5 meter neerslag per jaar), maar het plaatsje Tutunendo in het Colombiaanse departement Chocó moet daar amper voor onderdoen. De departementele hoofdstad Quibdó is nog goed voor een slordige 9 m.
Geen wonder dat de meeste Europese migranten de regio mooi links lieten liggen, en ook nu heeft de Chocó en zijn voornamelijk zwarte bevolking nog steeds geen beste naam. Maar zoals de contaminatie in hun groepsnaam aangeeft, Choc Quib Town is fier op hun zompige roots, en het trio heeft zich voorgenomen dat wereldkundig te maken met een aanstekelijke mix van afrocolombiaanse ritmes en snedige hiphop. De combinatie zorgt op Oro inderdaad voor een — excusez le mot — stomend feestje.
Ook al zal de naam Bako Dagnon in Europa niet al teveel belletjes doen rinkelen, in haar thuisland Mali behoort ze tot de meest gerespecteerde griots (zo was wijlen Ali Farka Touré bijvoorbeeld een grote fan). Dat wij haar muziek en stem nu pas leren kennen ligt grotendeels aan het feit dat Bako er jarenlang voor koos om enkel het traditionele pad van de griot te volgen en dus enkel op te treden voor welbepaalde families en mecenassen. Na lang aandringen slaagde Ibrahim Sylla, die voor het verzamelalbum Mandekalou de beste griots uit Mali verzameld had, er in 2003 toch in haar te overtuigen een album op te nemen. Toch duurde het nog tot 2007 eer haar debuut, Titati, eindelijk het daglicht ziet en nu is er dus de opvolger Sidiba. Dagnon heeft een ruwe soms bijna mannelijk klinkende stem die haar muziek alleen maar aan kracht en energie doen winnen. Sidiba voorbeluisteren kan op 
Na jaren van muzikale (jazz, r&b, Frans chanson en rock) zowel als geografische omzwervingen (Razia woonde achtereenvolgens op de 
Voor Chamber Music sloeg 
Lang geleden dat we nog iets van 
Er lijkt geen einde te komen aan de wawa-diaspora. Het creatief broeinest 
Wat het ook moge zijn dat die 
De leden van 
Hun passage op het festival had op de leden van Dirtmusic een zodanige impact gehad dat ze besloten om terug te keren naar 
Ondergetekende had al veel positiefs gehoord over de 
Door een samenzwering van de warme