Al konden wij Blick Bassy's debuut, Léman best smaken, we vreesden dat zijn afro-bossa wat aan kracht zou missen om echt te kunnen overtuigen op een festivalpodium. Ongegronde vrees zo bleek al snel, want Blick was één van de revelaties op de recentste editie van Festival Mundial, waar we ook volgend gesprek met hem hadden. 
Terwijl we vol verwachting uitkijken naar nieuw materiaal van Bassekou Kouyate, Shantel en Rodrigo y Gabriela, leggen we nog even een oerklassieker op. Juan Formell, dirigent van Los Van Van, aka The Rolling Stones of Cuba, heeft besloten op pensioen te gaan, en Nascente maakt van de gelegenheid gebruik om een goedgevulde best of uit te brengen. Havana Si! is niet de eerste, maar wel een erg uitgebreide bloemlezing door het oeuvre van één van Cuba's populairste orkesten. Net als de aftandse vrachttreinen tussen de eindeloze suikerrietplantages rond Camagüey, slingert de dubbelaar zich behendig tussen oude charanga en changüí, langs de gepatenteerde songo-sound met de obligate drum-machines en synthesizers van de jaren '70 en '80, de reggae- en hiphop invloeden, tot de recentere timba, het Cubaanse antwoord op de salsa. Een magische reis door de tijd voor de aficionados van swingende, afro-Caribische klanken die graag wat verder kijken dan de Buena Vista Social Club en bijhorende spin-offs. 
Tijdens de naweeën van Live8 sloeg Damon Albarn en enkele gelijkgezinden de handen in elkaar en besloten onder de naam Africa Express te experimenteren met muzikale kruisbestuivingen tussen Westerse en Afrikaanse artisten. Ze reisden naar Bamako (Mali), Kinshasa (Congo), Lagos (Nigeria) en organiseerden last-minute concerten onderweg en thuis in de UK. In augustus dit jaar bracht Africa Express samen met Fnac en PUMA Creative onder de titel Africa Express Presents... een compilatie CD (inclusief bonus DVD) uit waarvan de opbrengsten integraal naar humanitaire organisaties gaan. 
Yasel en Gerald, de twee heren achter Madera Limpia, mixen vlotjes hiphop, reggae en reggaeton met traditionele Cubaanse ritmes en de vergelijking met hun landgenoten van Orishas ligt dus nogal voor de hand — al willen zij daar liever niet van weten. Dat en nog veel meer kwamen wij van de heren zelf aan de weet, toen we hen spraken na een gesmaakte set op het Tilburgse Festival Mundial. 
Komkommertijd, ook wat CD releases betreft. Artiesten staan nu eenmaal op festivalpodia aller lande hun ding te doen. Het ideale ogenblik om tussendoor een paar opgepoetste pareltjes in de schijnwerpers te zetten. Het Engelse label Strut bracht enkele maanden geleden een best of uit van de Lafayette Afro-Rock Band, één van de vele bands uit de jazz- en funkscene van het Parijs van de jaren '70 waar Manu Dibango zijn legendarische Soul Makossa schreef.
Eén van de bands die er de recentste editie van Festival Mundial (Tilburg) zeker bovenuit stak was het Italiaanse Figli Di Madre Ignota. Hun prettig gestoorde "spaghetti balkan" kon ons op hun album Fez Club al bekoren, dus meer reden hadden wij niet nodig om na hun gesmaakte concert een babbel aan te knopen met gitarist/vocalist Marco Pampaluna. 
Door de zomer en de bijbehorende festivaldrukte is de tropicalidad.be radio wat in de vergetelheid geraakt, maar dat maken we maar al te graag goed met een extra lange en bijzonder smakelijke nieuwe playlist. Op  | Peyoti for President We the people | uit Rising tide of conformity |
 | Becaye Aw Sibi | uit Sibi |
 | Ziggi (feat. Gentleman) A better way | uit In Transit — interview, concert Festival Mundial Couleur Café |
 | Vieux Farka Touré Sarama | uit Fondo |
 | Zulu 9.30 Huellas | uit Huellas — interview, concert Festival Mundial |
 | Alborosie No cocaine | uit Escape from Babylon — interview, concert Festival Mundial |
 | Staff Benda Bilili Staff Benda Bilili | uit Très Très Fort |
 | Kasaï Allstars Beyond the 7th moon | uit Beyond the 7th moon — concert Couleur Café |
 | Oi Va Voi I know what you are | uit Travelling the face of the globe — interview, concert Couleur Café |
 | Oumou Sangaré Seya | uit Seya — interview, concert Festival Mundial Sfinks |
 | Terrakota Sunnu Gal | uit Oba Train — concert Couleur Café |
 | Mdungu Mali Express | uit Afro What!? — concert Cameleon winter |
 | Tony Allen Secret Agent | uit Secret Agent |
 | Souljazz Orchestra Interested benevolence | uit Manifesto — concert African Night |
 | Buraka Som Sistema Kalemba (Wegue Wegue) | uit Black Diamond — concert Het Depot |
Darna ("mijn huis") is alweer het derde album van het Nederlandse Kasba. Voorganger Zigzag konden wij al redelijk smaken en hun recentelijke passage op Sfinks klonk verrassend feestelijk, benieuwd dus hoe de tagine deze keer zou smaken. Voor Darna ging Kasba op zoek naar de akoestische roots van hun muziek al wil dat nu ook weer niet meteen zeggen dat het daarom een minder swingend album geworden is. Inhoudelijk is Darna dan weer vooral een persoonlijk album geworden; op Nakbi brengt de band hulde aan hun overleden drummer en Hay Manou drukt dan weer het heimwee naar het moederland van de Marokkaanse bandleden uit. 
Van een heel andere orde is Zazzat van het Belgische Marockin' Brass. Al doet de naam van de band op zijn minst uitbundige feestmuziek vermoeden, dan zal Zazzat toch eerder jazzliefhebbers bekoren. Alle composities op het album zijn opgehangen aan het saxofoonspel van Luc Mishalle, saxofonist, componist en bezieler van de muziekeducatieve organisatie MET-X die meteen ook verantwoordelijk was voor de uitgave van Zazzat. Jazz met een snuifje woestijnzand.
Lariba is een zevenkoppige, vanuit het Zwitserse Zürich opererende bende. Zelf omschrijven ze hun muziek als "fresh urban latin music", maar elk bandlid voegt aan die mix nog eens zijn eigen elementen toe. Titels als Mozambique Pa' Ti, Carta A La Habana of Signori Dei Canali spreken trouwens voor zich. De bezetting van Lariba lijkt wat op een vergadering van de Verenigde Naties (Cuba, Sicilië, Brazilië, Trinidad, etc) dus doet hun debuut Como Lo Ves de ene keer wat aan Orishas of Sergent Garcia denken, om bij het volgende nummer alweer iets weg te hebben van Bebel Gilberto of Zuco 103. Musica me-Suiza indeed!
Nu heeft het Eastblok label ons al eerder verrast, maar hun nieuwste productie is toch echt een rariteit. Polska Rootz bundelt een hoop groepen uit het Poolse underground circuit en serveert een bonte muzikale mengeling van folk, electro en reggae. Reggaeliefhebbers zullen zeker een aantal namen herkennen; zo is Pierso Godzina/Don't Betray My Love een samenwerking tussen het Poolse Trebunie Tutki en de Twinkle Brothers (beiden namen trouwens vorig jaar nog een heel album op) en werd Vavamuffin van Sekta geremixt door Neil Perch van Zion Train. Om maar te zeggen dat Polen meer is dan alleen pierogi en bigos!Het is weer even geleden dat we nog eens een groep tegenkwamen die vol overtuiging tegen de schenen van het establishment schopt. Radicale maar goedgemeende teksten geschraagd door een amalgaam van muzikale invloeden, bijeengespeeld door een bonte mengeling van muzikanten uit alle uithoeken van de wereld, hier en daar een obligate flard George Dubya, en nog wat toeters, bellen en ondefinieerbare geluidjes, het recept is gekend, en fans van Mano Negra, Gogol Bordello, of, dichter bij hun thuishaven, Joe Strummer, kunnen hun hartje ophalen.Zelfs in het koude noorden begint men blijkbaar stilaan warm te lopen voor de warme klanken uit West-Afrika. Getuige het op het Noorse Etnisk Musikklubb label verschenen debuut van Becaye Aw. Aw, een begenadigd Senegalees gitarist, verdiende al zijn sporen bij onder andere Baaba Maal, Ali Farka Touré en "onze eigen" Malik Pathé Sow. Op Sibi (een afkorting van Sibikutan, een buitenwijk van Dakar waar vooral Peul wonen) brengt hij ons muziek die sterk aanleunt bij het werk van Habib Koité en die dankzij de accordeon van Solfrid Molland en de percussie van Helge Andreas Norbakken soms een wat Aziatisch (Pakistaans) tintje krijgt. Met Sibi levert Becaye een oerdegelijk en origineel afro-blues album af dat ons meteen doet watertanden om hem eens live aan het werk te zien. Ontdekking!
Beetje een buitenbeentje op tropicalidad.be, deze Lightbox van het Engelse Spiro. Dit kwartet uit Bristol maakt louter instrumentale (viool, mandoline, cello, accordeon) naar folk neigende en af en toe filmisch klinkende muziek. Echte folkliefhebbers zullen hier trouwens een lekkere kluif aan hebben, want verschillende nummers op het album zijn herinterpretaties van traditionele Schotse doedelzakklassiekers als Bobby Shaftoe, Highland Laddie of The Bonny Pit Lad. Geen spek voor ieders bek dus, maar desalniettemin een intrigerend mooi album.
Sfinks Mixed 2009 ligt ondertussen een week achter ons, maar toch kunnen we er niet genoeg van krijgen. Dat er ook dit jaar op het Boechoutse Molenveld weer heel wat te beleven viel, daar zijn onze festivalverslagen getuige van. De mensen van Indymedia.be waren ook van de partij en verzamelden al hun foto- en videoreportages, interviews en nabeschouwingen op deze pagina. Hoewel we u voornamelijk met stilstaand beeld hebben verwend, hebben we stiekem ook nog wat bewegende beelden liggen en die willen we u (ondanks de erbarmelijke geluidskwaliteit) niet onthouden. Enjoy! 
Een poos geleden vingen we al het gerucht op dat Manu Chao heel wat tijd doorbracht in Buenos Aires, onder meer om Radio Colifata een duwtje in de rug te geven. De radio werd in 1991 opgericht door een groep patienten en vrijwilligers van het psychiatrische ziekenhuis La Colifata. Het initiatief geeft de patienten een spreekbuis en versterkt het sociale weefsel tussen de patienten, sympatisanten en de buitenwereld. Na een vijftal jaar samenwerking heeft Manu Chao nu een CDtje uitgebracht om de radio ook financieel wat te ondersteunen. Je kan het kleinnood (29") gratis downloaden op Viva La Colifata en een vrije bijdrage achterlaten via Paypal. 
