In de relatief korte levensduur van onze wereldmuziekblog hebben we al meermaals moeten afscheid nemen van legendes en held(inn)en.
(lees verder)
Laatste Reacties
Babbe (Mukambo presents …): Super! Ter info, hier te beluisteren: https://nyp-r… Carolina Vallejo (Adedeji - Yoruba …): Thank you!! This is truly wonderful Babbe (Adedeji - Yoruba …): Wow, dankjewel, Tim, I love it! Robin Pay (Kid Dynamite - Ku…): Best jammer dat opa Arthur Pay, die met beide heren… Luc Bafort (Moonlight Benjami…): de live show gezien in AB club 9-2; geweldige zange… Jesus (Songhoy Blues - R…): The sound studio is very good Peter "Baobab" Ge… (The Souljazz Orch…): Super sympathieke mensen ook. Ik heb ze in Gent gez… ozuna (Don Omar dubbel): Skreeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeee ozuna (Don Omar dubbel): One of the best artists at the time and still conti… tim (Radio Mukambo #33…): Beste beide programma’s hebben jammerlijk besloten … Vinnie (Radio Mukambo #33…): Waar blijven de wekelijkse radio Mokambo shows op t… Jonas (Brazzmatazz - Tur…): Brazzmatazz is de max!! Benieuwd naar de nieuwe pla… Karahuevo (Dinamo - Ahora Ba…): Muy infantil para gente tan mayor. Nada nuevo. :( tim (Interview met Azi…): beste, dan vermoed ik dat u de Marokkaanse agenda d… tim (Dia de los Muerto…): Mijn excuses, ik kende jullie initiatief niet… Laat…
Tijdens zijn Starflam periode werd hij aangesproken als MC Balo, maar sinds zijn solo-debuut Hotel Impala gaat hij als Baloji door het muzikale leven. Ondanks zijn Congolese roots spandden rap en gladde R&B de kroon op Hotel Impala — niet direct onze dada. Op enkele soukous-uitstapjes na kon Baloji ons op Mano Mundo 2008 ook niet direct bekoren. Maar wie het tropicalidad.benieuws wat volgt, had al door dat Baloji voor zijn nieuwe plaat Kinshasa Succursale naar Kinshasa is getrokken en zoiets wekt uiteraard onze interesse.
Balkan Beat Box ontstond enkele jaren geleden als het project van Ori Kaplan (ex-Gogol Bordello) en Tamir Muskat, twee Israëlische muziekfanaten die elkaar toevallig tegen het lijf liepen in Brooklyn. Het duo is ondertussen een trio geworden (Tomer Yosef vervoegde de band in 2006) en dat wordt mooi gesymboliseerd door het Balkan Beat Box logo (de drie handen die een "b" vormen). Nog meer dan op hun twee vorige albums (Balkan Beat Box uit 2005 en opvolger Nu Med uit 2007 die vreemd genoeg niet op deze site opdoken) mixt het trio stijlen uit de ganse wereld, gaande van dancehall en hiphop over cumbia en balkanmuziek tot klezmer en bhangra, tot een dansbaar geheel. Balkan Beat Box is vooral in your face party muziek, maar wie goed luistert ontdekt vaak een diepliggendere boodschap in de nummers van het trio (Blue Eyed Black Boy, War Again). U kunt met deze video teaser en de War Again video-clip alvast warm lopen voor het concert in de AB op 16 april!
Curumin (geboren Luciano Nakata Albuquerque) is in korte tijd uitgegroeid tot één van de belangrijkste ambassadeurs van moderne Braziliaanse muziek. In zijn muziek verwerkt de zanger/componist/multi-instrumentalist invloeden uit pop, reggae, hiphop, funk, rock en Braziliaanse genres als samba en bossa nova en creëert zo zijn geheel eigen grenzenloze audiowereldje. Curumin's internationale carrière begon toen zijn muziek in 2005 werd opgemerkt door het Amerikaanse hiphopduo Blackalicious, op dat moment op tournee in Brazilië. Actrice Natalie Portman gebruikte één van zijn tracks (Tudo Bem Malandro) voor de door haar samengestelde compilatie 'Big Change: Songs For FINCA' (Foundation for International Community Assistance) en Nike gebruikte het nummer Guerreiro in een commercial rond de wereldbeker voetbal. JapanPopShow, het tweede album van Curumin, verscheen oorspronkelijk al in 2008 (Quannum Projects/JVC/YB Music), maar wordt nu heruitgegeven door het Franse Makasound. Op hun webstek kun je alvast enkele tracks voorbeluisteren.
Het is van in de duistere beginjaren van dit blog geleden dat de Leuvense samba-stoetLokomotiv ons pad kruistte en na de release van hun debuut album leek het wat stil rond deze home-grown bateria. Niets is minder waar, want in 2009 doken de leden van Lokomotiv samen met de vier zeeschelpblazers van Special Choir terug de studio in. Zeeschelpblazers — jawel, u leest het goed — zorgen op deze plaat voor een tegelijk melodieuze en ietwat new-age achtige touch. Ritmisch gezien tapt Lokomotiv tegenwoordig uit meer dan enkel het Braziliaans carnaval-vat en exploreert ook Noord-Afrikaanse en Mediterrane percussie-oorden. Een kort (alles samen 22 minuten) maar creatief en boeiend album, waarvan je enkele fragmenten op myspace en Appel Rekords kunt beluisteren, al zien we eerlijk gezegd meer uit naar hun live prestaties.
Dit is alweer het derde album van Grupo Fantasma dat op de tropicalidad.betestbank belandt en wat onmiddellijk opvalt aan El Existential is dat het album een stuk steviger klinkt dan z'n voorgangers (Comes Alive en Sonidos Gold). Dat ligt vooral aan Beto Martinez en Adrian Quesada die hun gitaren af en toe stevig van jetje geven.
Voor de rest blijft het Texaanse latincombo doen waar het goed in is: op een haast ambachtelijke wijze cumbia en salsa spelen tot de stukken eraf vliegen. Wij hier bij tropicalidad.be zijn trouwens niet de enigen die Grupo Fantasma ontdekten, want de band is ondertussen al te gast geweest in de legendarische Tonight Show op NBC en heeft al backings mogen verzorgen voor niemand minder dan Prince! Warm aanbevolen dus en The Making Of willen we u allerminst onthouden.
Het succes van het album dat hij opnam met de Heliocentrics en New York + Addis + London, The Story of Ethio Jazz 1965-1975, de compilatie van zijn vroegere werk die Strut Records vorig jaar samenstelde, inspireerde Mulatu Astatke genoeg om terug de studio in te duiken en zijn eerste volwaardige soloalbum sinds jaren op te nemen. Mulatu Steps Ahead is een stuk jazzier geworden dan de andere twee Strut-releases en af en toe lijkt Ethiopië wel heel ver weg. Mulatu Steps Ahead telt amper negen tracks en toch zijn het niet allemaal nieuwe nummers; I Faram Gami I Faram en Boogaloo zijn oudere nummers die de meester voor het album in een nieuw jasje stak. Met Assosa tenslotte blijft Mulatu aandacht vragen voor de traditionele volksmuziek uit zijn land, dezelfde muziek die ook aan de basis ligt van zijn Ethio-jazz. Laat hier uw oren strelen!
Na zijn passage in Het Depot eind vorig jaar is Mulatu Astatke samen met The Heliocentrics dit jaar opnieuw live te ontdekken, deze keer op 10 april in TRIX (Antwerpen). Bij wijze van aperitief organiseert TRIX op 30 maart een luistersessie rond Afro- en Ehtio-Jazz onder kundige leiding van Jeroen Revalk (Radio 1).
Bijna drie jaar geleden zagen we Ba Cissoko en de zijnen voor het eerste live aan het werk als afsluitende act op het Leuvense wereldfeest. Deze vier rakkers uit Guinee lieten toen op zijn zachtst gezegd een zinderende indruk na en ze wisten zich dan ook moeiteloos tussen de strafste concerten van 2007 te nestelen. Als Ba Cissoko opduikt op de affiche van het Antwerpse Zuiderpershuis om er zijn nieuwe album Séno voor te stellen dan moeten we moeite doen om niet af te zakken naar onze tweede thuishaven, dus stonden we afgelopen zaterdag met hoog gespannen verwachtingen de korakunstenaars op te wachten. Of het opnieuw een onvergetelijk feestje is geworden doen we in ons verslag met veel plezier uit de doeken.
Het is ook weer meer dan vijf jaar geleden dat Babylon Circus met Dances of Resistance de Franse punkscene terug leven inblies. Na de demise van Mano Negra en het vertrek van Manu Chao's Radio Bemba-trein richting Barcelona leek die er toch wat verweesd bij te zitten. Sindsdien heeft het elftal uit Lyon ook niet stilgezeten, en hun drukke tour-agenda deed hen tot onze vreugde meerdere keren hun tenten opslaan in België. Toch was het uitkijken naar de opvolger, die met wat vertraging in onze platenspeler belandde. La Belle Etoile doet de onvoorspelbaarheid van de groep alle eer aan, en voor de liefhebbers van de energieke skapunk van nummers als Musical Terrorism Act en Lost in the Jungle is het even slikken. De chanson nouveau van de nieuwe plaat legt een laagje melancholie op de anarchistische ziel van de groep, dat een paar luisterbeurten nodig heeft om in te slijten.
Zowat een jaar na zijn passage op Sfinks Mixed presenteert Fredy Massamba eindelijk zijn debuut Ethnophony, maar wij waren eigenlijk al verkocht vanaf het eerste moment. Na zijn geslaagde concert op het Sfinks podium hadden we nog een gezellige babbel met de man uit Pointe-Noire.
Fredy Massamba heeft duidelijk school gelopen aan de Zap Academy van Marie Daulne (zie ook Manou Gallo, Sally Nyolo, ...) met wie hij in het verleden nog een tijdlang samenwerkte. Zij deed hem onder andere het typische pygmeefluitje herontdekken dat ook op dit debuutalbum een ruime plaats krijgt toebedeeld. Op Ethnophony brengt Fredy een originele mix van westerse r&b, hiphop en soul die hij brengt in het Kikongo en Lingala en opsmukt met elementen uit zijn thuisland Congo-Brazzaville. Ethnophony is een straffe start voor Massamba, want het album komt allerminst over als een debuut. Wat we na zijn passage op Sfinks al vermoedden klopt: hier is duidelijk een doorwinterde artiest aan het werk. Voorsmaakjes uit zijn nieuwe album vind je op myspace en dit stukje video.
Fool's Gold ontstond als een hobbyproject van vocalist/bassist Luke Top en gitarist Lewis Pesacov. De heren mixen op uitmuntende manier hun liefde voor Afrikaanse muziek, krautrock en 80's pop en dance tot één geheel. Luke, de zoon van een gemend Irakees/Russisch huwelijk spendeerde zijn eerste levensjaren in Israel en zingt afwisselend in het Engels en Hebreeuws wat het album een nog onbestemder karakter geeft. Met amper acht tracks is het een vrij kort album, maar mogen we u alvast de repeat-knop adviseren? De L.A.-versie van Zeker Weten! Maak uw borst alvast nat voor een uiterst swingende zomer met nummers als dit Surprise Hotel.
Dobet Gnahoré behoort tot het selecte groepje rasartiesten, geboren om op een podium te stralen. Als dat soort artiesten een album uitbrengt, liggen de verwachtingen altijd dat ietsje hoger. Gelukkig ontgoochelt Dobet's nieuwste, Djekpa La You, allerminst. Op het album, opgedragen aan de kinderen in de wereld, slaat ze verder de weg in die ze reeds bewandelde op Na Afriki en Ano Neko: frisse bijna staatloze maar onmiskenbaar Afrikaanse muziek gezongen in diverse talen. Op Djekpa La You doet ze de ene keer denken aan Marie Daulne van Zap Mama (Nko) om even later alweer herinneringen op te roepen aan de oermoeder van de Afrikaanse muziek, Miriam Makeba (Mouziguie). Enkele voorsmaakjes uit haar nieuw album vind je op haar myspace profiel en in dit stukje video.
Bij tropicalidad.be zijn wij al een tijdje fan en dat Dobet dit jaar samen met India.Arie een Grammy mocht gaan ophalen (Best Urban/Alternative Performance) voor het nummer Pearls (een herwerking van Palea uit Na Afriki) verbaasde ons dan ook allerminst! Binnenkort staat Dobet Gnahoré samen met bassiste Manou Gallo op het podium van de AB (29 maart) en het Zuiderpershuis (17 april) en het belooft opnieuw een niet te missen show te worden. Tenslotte staat Dobet ook nog samen met blueslegende Roland Van Campenhout op de affiche van De Centrale op 28 maart.
Tot voor kort konden we de muziek die Amparo Sanchez maakte met de naar haar alter ego genoemde band Amparanoia steevast onderbrengen bij de Barcelonese musica mestiza. Sanchez heeft Amparanoia echter vaarwel gezegd en is ook muzikaal andere horizonten gaan verkennen. Het verhaal achter die imagowissel is trouwens de moeite van het vermelden waard. Toen Amparo in 2006 moest optreden op het Canadese Festival International de Jazz in Montreal, moest ze het stellen met enkel haar contrabassist en drummer; de andere muzikanten hadden hun vliegtuig gemist in Parijs. Wat een geflopt concert had kunnen worden, draaide uiteindelijk uit op een gesmaakte intieme akoestische set en later zal net dit concert het keerpunt betekenen in de carrière van Sanchez.
Terwijl het Britse label Strut aan een hels tempo de geschiedenis van de Afrikaanse popmuziek in kaart brengt, is het aan de andere kant van de grote plas vooral het experimentele volkje dat van zich laat horen. Uit New York kregen we al heerlijke cross-over experimenten als Bole2Harlem, en sinds kort ook Burkina Electric. Al gaan de roots van de groep terug naar een cultureel uitwisselingsproject van het Goethe instituut, dat de Duitse DJ Pyrolator en de Oostenrijkse drummer/electronicus Lukas Ligeti (Kronos Quartet, Bang on a Can Allstars) in Ivoorkust en Burkina Faso liet belanden. Voeg daarbij de geweldige stem en de aanstekelijke gitaarrifs van Burkinabè's Mai Lingani en Wende K. Blass en je hebt een stomende post-interculturele band die zich vanuit Brooklyn met Paspanga (uit op Cantaloupe) een eigen plaats op de muziekkaart veroverd heeft.
Het heeft eventjes op zich laten wachten, maar afgelopen woensdag hebben we het frontstage jaar ingezet in de Antwerpse Roma. En dan mag er al eens een legende op de planken staan. Zoals Boubacar Traoré bijvoorbeeld, de ongekroonde bluesheld uit Mali. Hoewel Boubacar nagenoeg evenveel heeft bijgedragen tot de muzikale eigenheid van Mali bleef hij wat in de schaduw van zijn vriend en landgenoot Ali Farka Touré. Enkele jaren terug konden we Boubacar strikken voor een boeiend interview en een uitgebreid concert-verslag kon uiteraard niet uitblijven. Afgelopen woensdag was het dan eindelijk zo ver en we laten u dan ook graag meegenieten van een stukje onvervalste, authentieke Malinese muziek.
Voor een streep pretentieloze feestmuziek ben je bij Budzillus aan het juiste adres. Met teksten als "I'd like to sing a stupid song / We just hope it's not so long / No, it's just a simple one" is deze olijke bende uit Berlijn allerminst hoogdravend, maar des te vrolijker. Muzikaal gezien bedienen ze zich van een royale portie ska en swing met een geestige gipsy toets. Het energieniveau ligt doorheen het album vrij hoog, al nemen ze middels een wals en hier en daar een ballad ook wat gas terug. Een gevarieerd zomers plaatje dat (naar onze bescheiden mening) live nog beter tot zijn recht zou komen. Anders gezegd: een zegen voor de feestvreugde op menig zomerfestival. Oordeel gerust zelf met deze live versie van Der Untergang en een mini videomentary.
Wij leerden The Souljazz Orchestra kennen als een aanstekelijkCanadees afrobeatgroepje, maar op Rising Sun laten ze ons wat dat betreft toch wat op onze honger zitten. Al zult u ons niet horen zeggen dat dit een slecht album is; integendeel zelfs, Rising Sun zou wel eens het beste werk van de Canadezen tot nu toe kunnen zijn. Maar zoals gezegd, dit is dus geen afrobeat-album geworden; met uitzondering van de tracks Mamaya en Agbara is The Souljazz Orchestra deze keer het jazzgedeelte van hun naam gaan verkennen. Dit levert een grotendeels instrumentaal ethno jazz schijfje op om de vingers van af te likken (check zeker eens het ongetwijfeld door Mulatu Astatke geïnspireerde Negus Negast). Voorsmaakjes vind je op hun eigen webstek.
Deze BalkanGrooves wordt geserveerd als BalkanBeats 2.0; een goede verstaander heeft dus maar een half oor nodig om te weten waarover het gaat. De muziek op deze verzamelaar is nu ook weer niet zo verschillend van wat er op de BalkanBeats verzamelaars terug te vinden was, maar is misschien nog meer clubgericht en opvallend is ook dat geen enkele mix nog te gek lijkt; alles van dancehall over electro tot drum & bass wordt aan een Balkantherapie onderworpen en bijgekruid met de nodige beats. Natuurlijk passeren ook een aantal namen de revue die deze pagina’s niet vreemd zijn (Watcha Clan, Kottarashky, Dobranotch) en samen met een reeks onbekendere namen levert dat vijftien tracks op die het Eastblok kwaliteitslabel kregen en samen een verdomd aanstekelijk schijfje vormen!
Als muziekliefhebber ben je steeds op zoek naar dat ene album dat je letterlijk kippenvel bezorgt. The Prester John Sessions van Gogol Bordello bassist Tommy T behoort tot die selecte categorie. Op The Prester John Sessions mengt Tommy op geniale wijze ethio-jazz met reggae en dub, een beetje zoals Dub Colossus het hem vorig jaar al voordeed. De naam van het album verwijst trouwens naar de legende van de mythische Afrikaanse Kristen-koning Prester John, waarover, net zoals over de Ethiopische muziek vandaag, weinig geweten was in het Westen.
The Prester John Sessions moet het vooral hebben van de bij wijlen schitterende instrumentatie (het masinko-spel van Setegne Satenaw, de saxen van Andrea Fabbri en David Sislen) maar de stemmen van Gigi en Abdi Nuressa geven het geheel toch net iets meer authenticiteit. Het enige nummer dat volledig misplaatst overkomt op het album is Lifers (waarvoor Tommy zijn kompanen van Gogol Bordello uitnodigde), maar die kleine faux pas vergeven we hem graag. Nu al één van de albums van 2010 en hier te ontdekken!
Afropop Worldwide heeft naast hun radioprogramma op PRI en de bijbehorende webstek afropop.org een nagelnieuw webproject op poten gezet: Hip Deep. De kersverse webstek herbergt een schat aan audio-reportages over artiesten, genres, muziekstromingen en -geschiedenis uit het Afrikaanse continent (en occasioneel daarbuiten). Alles wordt middels interviews, achtergrondinformatie en royale hoeveelheden muziek uit de doeken gedaan. Ondertussen bevat Hip Deep genoeg materiaal om je enkele weekends lang bezig te houden. Wij hebben er alvast een vijftal smakelijke reportages voor u uitgepikt. Enjoy!
Tijdens zijn Starflam periode werd hij aangesproken als MC Balo, maar sinds zijn solo-debuut Hotel Impala gaat hij als Baloji door het muzikale leven. Ondanks zijn Congolese roots spandden rap en gladde R&B de kroon op Hotel Impala — niet direct onze dada. Op enkele soukous-uitstapjes na kon Baloji ons op Mano Mundo 2008 ook niet direct bekoren. Maar wie het tropicalidad.be nieuws wat volgt, had al door dat Baloji voor zijn nieuwe plaat Kinshasa Succursale naar Kinshasa is getrokken en zoiets wekt uiteraard onze interesse. 
Het is van in de duistere beginjaren van dit blog geleden dat de Leuvense 
Dit is alweer het derde album van 
Het succes van het album dat hij opnam met de Heliocentrics en 
Tot voor kort konden we de muziek die 
Terwijl het Britse label 
Voor een streep pretentieloze feestmuziek ben je bij 
Wij leerden 
Deze BalkanGrooves wordt geserveerd als BalkanBeats 2.0; een goede verstaander heeft dus maar een half oor nodig om te weten waarover het gaat. De muziek op deze verzamelaar is nu ook weer niet zo verschillend van wat er op de 
Als muziekliefhebber ben je steeds op zoek naar dat ene album dat je letterlijk kippenvel bezorgt. The Prester John Sessions van 
