Het was voor ondergetekende alweer van het uitstekende concert in Het Depot in 2009 (!) geleden dat wij Mulatu Astatke, de grootmeester van de Ethio-jazz, nog eens aan het werk zagen en dus keken wij reikhalzend uit naar het concert in De Roma. Blijkbaar waren we niet de enigen want het was werkelijk koppen lopen in de majestueuze zaal aan de Turnhoutsebaan. 
Met It's Time, de titel van hun derde langspeler, wil Alma Afrobeat Ensemble aangeven dat het nu echt wel tijd is voor verandering; een verandering die ze ook binnen de band doorvoerden, want voor dit album werkten de Barcelonezen voor het eerst samen met de Nigeriaanse vocalist Joe 'Olawale' Psalmist. Het album is bovendien netjes onderverdeeld in twee delen: de eerste tracks zijn stuk voor stuk nieuwe nummers, maar voor de laatste 5 tracks nodigde de band een aantal bevriende artiesten uit om enkele nummers in een nieuw jasje te steken. Vooral Siempre Presente, een hip-hop remix van New School door DJ Farmo waarin ook rapper Tauro van de formatie Black Baudelaire te horen is en Lost In Dub, de dubby remix van Lost door Los Kalakos, konden ons wel bekoren. Net als voor Life No Get Dublicate, waarvoor Lemi Ghariokwu de hoesillustratie leverde, werkte Alma Afrobeat Ensemble ook voor It's Time opnieuw samen met een beeldend kunstenaar. Deze keer koos de band voor een werk van de Gambiaanse artiest Yusupha Gai, wiens stijl nog het best kan omschreven worden als afro-kubisme.
Op 21 december 2015 kwam de Burkinese troubadour Victor Démé een zware opstoot van malaria helaas niet meer te boven. Démé had op dat moment net zijn derde langspeler afgewerkt en Yafaké, Dioula voor "vergeven" verschijnt nu postuum op het World Village Records label. In het licht van de politieke toestand in Burkina Faso, waar het voorbije jaar nog een mislukte staatsgreep plaatsvond, spoort Victor zijn landgenoten aan om waarden als tolerantie en mildheid niet uit het oog te verliezen. Het titelnummer heeft een beetje een country-vibe, maar de rest van de tracks op dit album hebben die typische West-Afrikaanse sound die ons ondertussen maar al te vertrouwd in de oren klinkt (al moeten we daarbij wel opmerken dat Victor voor de opnames van Yafaké voor de eerste keer een drumstel liet aanrukken en dat in Karaba een prominente plaats is weggelegd voor het accordeon van Fixi). De onderwerpen die Démé op Yafaké aansnijdt lopen uiteen van respect voor de planeet en het proberen tegen te gaan van milieuvervuiling (Makelekote) over het belang van de landbouw voor het voortbestaan van de mens (Kondabasie) tot zelfs Victor's gelukwensen voor het nieuwe jaar (afsluiter Ani Sankurra) en cynisch genoeg had hij met Bana Djougou ("die slechte ziekte") ook een nummer over de ziekte die hem uiteindelijk fataal zou worden aan de tracklist toegevoegd. Waardig afscheid.
Chico Chica, een Londense band rond trio Hilary Cameron (piano, zang), Tom Hannah (gitaar, zang) en Barbara Snow (bugel, zang), brengt onder het motto: "Angels can fly because they take themselves lightly!" (een quote van de Engelse schrijver/theoloog/dichter Gilbert Keith Chesterton) al sinds 2010 een eigenzinnige tropische mix van samba, salsa, raï, jazz, tango, calypso, hip-hop en cabaret. Dat resulteerde in 2011 al in een eerste album, Mélangerie, nu gevolgd door The Glow Of Habana, een 4 tracks tellende EP. Voor die vier nummers wisselt het trio af tussen Engels en Spaans, en valt vooral het parlando van Tom Hannah op.
Voor The Ansonia Years 1969 -1971 maakte het Vampisoul label een selectie uit het werk van percussionist Rafael Cortijo, die samen met Francisco 'Kako' Bastar (Francisco Angel Bastar, 1936 - 1994, was een timbales, conga and bongo speler, componist en bandleider die vooral in de jaren zestig van de vorige eeuw veel aanhang genoot in New York, Puerto Rico en Panama) tot het kruim van de Porto Ricaanse bomba en plena scene behoorde. Het vernieuwende van Cortijo en Kako was dat ze ervoor kozen om hun bomba en plena niet langer op de traditionele barriles en panderos te spelen, maar in plaats daarvan conga's, timbalen en bongo's uit de Afro-Cubaanse traditie te gebruiken. De nummers op deze uitstekende compilatie werden allemaal gedistilleerd uit RitmosY Cantos Callejeros, Noche De Temporal en Vol. 2, drie albums die Cortijo eind jaren zestig en begin jaren zeventig van de vorige eeuw opnam voor Ansonia Records in New York. ¡Muy sabroso! 
Van de bloeiende raï-scene die eind jaren negentig van de vorige eeuw hoge toppen scheerde lijkt vandaag nog weinig over, maar liefhebbers van Noord-Afrikaanse ritmes kunnen ze ondertussen wel vermaken met een groeiend aantal gnawa-projecten. Aziz Sahmaoui is een virtuoos guembri-speler een maakte in het verleden deel uit van Orchestre National De Barbès. Voor dit soloproject omringde Sahmaoui zich met een aantal uit Senegal en Marrokko afkomstige muzikanten (Cheikh Diallo - kora, Hervé Samb - gitaar, Alioune Wade - bas en Adil Mirghani - percussie) en tast hij de grenzen van het gnawa-genre af. Op Mazal (Arabisch voor "volharding") zal u dan ook net zo goed invloeden uit jazz (Water-Line), rock (Jilala) en flamenco (Yasmine, waarvoor Aziz flamencogitarist Niño Josele uitnodigde) ontdekken.| Songhoy Blues Music In Exile |
 |
Fris en jong Malinees geweld! | video |
| Rumbacali El Duende, La Luz Y La Noche |
 |
Drie veteranen van de rumba catalana laten horen hoe het moet! | video |
| Bassekou Kouyate & Ngoni Ba Ba Power |
 |
Lees gewoon de albumtitel en u weet genoeg! Bassekou blijft de absolute meester van de ngoni. | video |
Baaba Maal neemt de laatste jaren steeds langer de tijd om een album op te nemen (Television, zijn vorige langspeler, dateert ondertussen alweer uit 2009), maar of dat trage ritme noodzakelijkerwijs ook betere platen oplevert, daar valt over te discussiëren. Deze The Traveller werd geproduceerd door Johan Hugo van The Very Best, een samenwerking waarover Baaba Maal zelf opmerkt: "Working with Johan, I feel we have achieved a new mix of sensibilities and sounds that can't be put in a box.". Het citaat vat het album vrij goed samen want 'The Traveller' doet bij momenten absoluut aan de pop, rock en elektronica meets Afrikaanse muziek denken die we ook op Makes A King van The Very Best aantroffen. Dat werkt de ene keer al beter als de andere: in tracks als Kalaajo, opener Fulani Rock en vooral Gilli Men horen we Maal's prachtige stem schellen als vanouds, maar het meer poppy Lampenda lag ondergetekende dan weer iets minder. Jam Jam deed ons dan weer denken aan de sound waarmee Angélique Kidjo in de jaren negentig van de vorige eeuw hoge toppen scheerde. Voor War en Peace, de twee laatste nummers uit de tracklist, nodigde Maal ook nog Lemn Sissay uit (in 2012 nog aangesteld als officieel dichter voor de Olympische Spelen in Londen), maar hoewel wij zeker niet vies zijn van wat spoken word, is het contrast van zijn bijdragen met de rest van de tracklist toch wel erg sterk.
