Omar Sosa - An East African Journey

Straf album deze An East African Journey van de Cubaanse jazzpianist Omar Sosa, alleen al als u weet dat er tien jaar werk en een reis van tienduizenden kilometer door zeven landen aan vooraf ging. In 2009 gingen Omar Sosa, de Senegalese vocalist Mola Sylla en de Mozambikaanse bassist Childo Tomas, samen het Afreecanos Trio, op tournee in een aantal Oost-Afrikaanse landen. Het geheel werd gesponsord door de Franse overheid en veel van de concerten vonden dan ook plaats in lokale afdelingen van de Alliance Française. Sosa hield halt in Ethiopië, Kenia, Madagaskar, Soedan, Burundi, Zambia en Mauritius, en werkte en passant samen met lokale artiesten als Olith Ratego, Rajery, Monja Mahafay, Abel Ntalasha, Steven Sogo, Seleshe Damessae, Dafaalla Elhal Ali en Menwar, waarbij Patrick Destandeau, geluidstechnicus tijdens de tournee, steeds zorgde voor opnames.

Lees verder

Las Karamba - Camino Asi

Las Karamba is een zeskoppige vrouwenband uit Barcelona met leden uit Venezuela, Cuba, Catalonië, Panama en Argentinië, een mix die garant staat voor een eclectische Latin-sound waarin genres als chachacha, timba, salsa, rumba en hip-hop naadloos in elkaar overlopen. De band werd in 2018 opgericht met als idee om via muziek de emancipatie van de vrouw wereldwijd kracht bij te zetten. In hun teksten vertellen de dames dan ook de verhalen van de miljoenen stemloze vrouwen wiens verhalen nooit gehoord worden.

Lees verder

IKOQWE - The Beginning, The Medium, The End And The Infinite

Het Franse Daft Punk mag dan wel net de handdoek in de ring geworpen hebben, met Ikoqwe staat een nieuw duo gemaskerde helden al klaar om de spreekwoordelijke fakkel over te nemen. Ikoqwe (spreek uit: ee-kok-weh) is het samenwerkingsverbond tussen 'Coqwe' of Pedro Coquenão, beter bekend als Batida, een in Lissabon gevestigde Angolees en één van de vaandeldragers van de moderne Afrikaanse elektronische muziek, en 'Iko' of Luaty Beirão aka. Ikonoklasta, eveneens uit Angola afkomstig en rapper en activist. Het duo haalt zijn inspiratie net zo goed uit hip-hop, westerse elektronica als de Angolese muziektraditie.

Lees verder

Fely Tchaco - Yita

Hoewel de ene uit Ivoorkust afkomstig is en de andere uit Benin, riep de Afro-pop van Fely Tchako's Yita meer dan eens herinneringen op aan de sound van Angelique Kidjo. Lete Felicite Martin (geboren Tchaco) is een naar San Francisco in de Verenigde Staten uitgeweken Ivoriaanse geboren in Yamoussoukro, sinds 1983 de officiële hoofdstad van het land en wereldwijd vooral in de bekendheid geraakt dankzij de bouw van de Basilique Notre-Dame de la Paix die een kopie is van de Sint-Pietersbasiliek in Rome en ca. 300 miljoen Amerikaanse dollar heeft gekost.

Fely's muzikale carrière begon op haar vijftiende toen ze lokale bands begon te begeleiden en uiteindelijk deel ging uitmaken van de vaste line-up van de huisband in het Hotel President in Yamoussoukro. Niet veel daarna begon ze ook op te treden in de pianobars in het zuidwestelijke kustplaatsje San Pedro, waar ze naast West-Afrikaanse elementen en Afro-Cubaanse invloeden ook nog onder andere covers van Franse iconen als Edith Piaff, Nana Mouskouri en Mireille Mathieux in haar repertoire verwerkte. Tchaco's muzikale carrière neemt een vlucht en in 1996 verschijnt met Amour Perdu een eerste langspeler, in 1998 gevolgd door Aude À L'amour. Op dat laatste album is ook het nummer Mon Espoir trug te vinden dat voor Fely's internationale doorbraak zou zorgen, mede dankzij de succesvolle begeleidende clip waarin ook de eerder dit jaar aan de gevolgen van een COVID-19 infectie bezweken Amerikaanse acteur Tiny Lister te zien was. Datzelfde jaar wordt Fely nog door het vrouwenblad AMINA uitgeroepen tot één van de 100 meest invloedrijke vrouwen in Ivoorkust, maar in 1999 besluit Tchaco naar de Verenigde Staten te verhuizen om daar haar studies verder te zetten. Het is dan ook wachten tot 2004 vooraleer Fely met De Zere Gnan eindelijk weer eens van zich laat horen. Ze settelt zich in het San Francisco Bay Area en in 2008 en 2011 volgen nog respectievelijk de Awareness EP en het album Maturité.

In 2016 wordt Fely door Freddy Clarke, een Amerikaanse muzikant die eveneens in Bay Area woont, gevraagd om hem te vergezellen tijdens een humanitaire trip naar Griekenland waar ze zullen optreden in een aantal kampen met Syrische vluchtelingen, voornamelijk bedoeld om de lokale vrijwilligers een hart onder de riem te steken. Het zijn de indrukken die ze daar opdoet die inspiratie zullen vormen voor Yita ("diep water"), een album dat Fely opdraagt aan de vele Afrikaanse en Midden-Oosterse vluchtelingen die het leven lieten tijdens de gevaarlijke overtochten op de Middellandse Zee.

Lees verder

Blakkayo - Soz Serye

Wij hadden eerlijk gezegd nog nooit van de man gehoord, maar in eigen land behoort de Mauritiaanse Jean-Clario Gateaux, beter bekend als Blakkayo, tot de voortrekkers in de seggae-scene en treedt nu, na een afwezigheid van zowat tien jaar, opnieuw op de voorgrond met de release van dubbelalbum Soz Serye. Blakkayo werd in 1978 geboren in Goodlands, een klein stadje in het noorden van Mauritius, en begon zijn carrière aanvankelijk nog als danser, maar werd gebeten door het muziekvirus nadat hij de muziek van Joseph Reginald Topize aka. Kaya, uitvinder van het seggaegenre, ontdekte. Seggae is een samentrekking van reggae en sega, dat laatste een van de belangrijkste muziekgenres van Mauritius, Réunion en de Seychellen ontstaan in de achttiende eeuw als een mengeling van Europese en Afrikaanse cultuur en oorspronkelijk enkel gespeeld op traditionele instrumenten als de ravanne (een soort grote tamboerijn), kayamba of maravanne (ratels) of de bobre (een muziekboog). Sega was aanvankelijk vooral geïmproviseerde muziek waarin de onderdrukking en de beproevingen van de slaven bezongen werden, maar wordt ook gespeeld tijdens begrafenis- en exorcismerituelen.

Lees verder

Nubiyan Twist - Freedom Fables

Na het vertrek van hun frontvrouw is Freedom Fables het eerste album zonder Nubiya Brandon, maar dat gemis heeft de band uit Leeds prima opgevangen door samen te werken met een hele reeks gastvocalisten en ook Nubiyan Twist saxofonist Nick Richards is opnieuw te horen in afsluiter Wipe Away Tears en Buckle Up. Freedom Fables werd geproduceerd door gitarist en percussionist Tom Excell en werd opgenomen in hun eigen Henwood Studios in het rurale Oxfordshire: "'Freedom Fables' is our commentary on living in a world that is increasingly shaped by divergent outlooks. Wether it's through politics, religion or the media, we are so quickly and easily divided. As a band we have always loved traditional music from around the world. By celebrating the lineage and history of these sounds, we've experienced, over and over again, the uniting power of music. Music has taught us so much about how to move forward, as artists and in our lives in general.".

Lees verder

Andres Vargas Pinedo - El Fabuloso Sonido De Andres Vargas Pinedo: Una Coleccion De Musica Popular Amazonica 1966-1974

Met de compilatie El Fabuloso Sonido De Andres Vargas Pinedo zet samensteller Luis Alvarado het werk van de blinde Peruviaanse quena-speler en violist Andres Vargas Pinedo in de schijnwerpers. Pinedo werd geboren in Yurimaguas, een havenstadje in het Peruaanse Amazonegebied. Andres leerde quena spelen op zijn negende en groeide op luisterend naar de muziek van Roldan Pinedo, Angel Carbajal en Juan 'El Hacaruna' Eleazar Huanchi; traditionele muzikanten die vooral op dorpsfeesten optraden. Hoewel de Peruviaanse muziekindustrie vanaf de jaren vijftig van de vorige eeuw voornamelijk focuste op de muziekstijlen uit de Andes, was Andres een pionier wat betreft de muziek uit het Peruviaanse Amazonegebied; muziek die traditioneel vaak verbonden was aan dansen als de sitaracuy (letterlijk: "de mier die bijt") en pandilla, die werden opgevoerd op festiviteiten als het Fiesta de San Juan, tijdens het carnaval en de Danza de la Humisha. De instrumentale basis voor die muziek was steeds de quena (de traditionele fluit van de Andes, meestal gemaakt van hout of bamboe, aan beide zijden open en met zes vingergaten en een duimgat, waarbij de bespeler de bovenste opening afsluit met de huid tussen de onderlip en de kin om geluid voort te brengen), aangevuld met basdrum en snaartrom en soms ook klarinet, viool en gitaar. Naast die traditionele muziek werden in het gebied ook vaak walsen, marsen en kinderliederen gespeeld, en gecombineerd met buitenlandse invloeden als Braziliaanse samba, Colombiaanse cumbia, Ecuadoraanse sanjuanito en westerse rock-'n-roll, leverde dat vanaf de jaren zestig een nieuw muzikaal repertoire op dat onder meer werd gepopulariseerd door groepen als Conjunto Tipico de la Selva en Los Pihuichos de la Selva, beiden onder leiding van Andres Vargas Pinedo.

Lees verder

Amparo Sanchez - La Niña Y El Lobo Vol. 1

Op deze La Niña Y El Lobo Vol. 1, een wat later toegevoegde soundtrack bij haar gelijknamige in 2014 verschenen autobiografische roman, toont Amparo Sanchez zich van haar meest kwetsbare en fragiele kant. In de tracklist 10 nummers, gaande van Manu Chao's Mala Vida (dat hier een hartverscheurende getuigenis wordt) over Adoro van de Mexicaanse zanger Armando Manzanero tot La Pistola Y El Corazon van Los Lobos of Gracias A La Vida van Mercedes Sosa, die stuk voor stuk een grote impact hadden in wat een heel moeilijke periode in haar leven was, maar ook Veneno ("vergif"), één van de eerste nummers die Amparo ooit schreef.

Lees verder